ΣΥΜΒΙΒΑΣΤΗΚΕ ΑΛΛΑ ΚΕΡΔΙΣΕ ΣΤΡΑΤΗΓΙΚΗ ΝΙΚΗ Ο ΠΑΤΡΙΑΡΧΗΣ ΒΑΡΘΟΛΟΜΑΙΟΣ
Του Παναγιώτη Τελεβάντου
=====
Ο κ. Γ. Παπαθανασόπουλος, σε άρθρο του που επιγράφει “Το Φανάρι συμβιβάστηκε. Η Πανορθόδοξη θα πραγματοποιηθεί”, αναφέρει ότι η Εκκλησία της Ρωσίας κέρδισε τακτικές μάχες σε περιφερειακά θέματα όπως της Εκκλησίας της Τσεχίας και της Σλοβακίας καθώς επίσης σε κάποια διαδικαστικά θέματα που αναφέρονται στον τρόπο λειτουργίας της Πανορθόδοξης Συνόδου.
Αυτό όμως τι σημαίνει; Ότι ο μεγάλος νικητής της Σύναξης των Προκαθημένων είναι ο Πατριάρχης Βαρθολομαίος ο οποίος θα συγκαλέσει την Πανορθόδοξη Σύνοδο και θα καθιερώσει με τον πιο αδιαμφισβήτητο τρόπο το πρωτείο του στην Ορθόδοξη Εκκλησία.
Αλλά δεν είναι μόνον αυτό που πέτυχε ο Παναγιότατος. Πέτυχε, επίσης, την έκδοση κειμένου στο οποίο γίνεται αναφορά όχι σε Μία αλλά σε πολλές Εκκλησίες. Έτσι κατοχυρώνεται έμμεσα η βαπτισματική θεολογία, η ευχαριστιακή εκκλησιολογία και προπαντός η κακοδοξία της διηρημένης Εκκλησίας.
Και πέτυχε και κάτι τρίτο πολύ σημαντικό για τον ίδιο. Θα είναι ο Πατριάρχης που θα συγκαλέσει ύστερα από αιώνες Πανορθόδοξη Σύνοδο που θα του εξασφαλίσει έτσι την υστεροφημία του και θα διασφαλίσει το προσωπικό του κύρος.
Παρεχώρησε στην Εκκλησία της Ρωσίας και σε άλλες Ορθόδοξες Εκκλησίες ήσσονος σημασίας θέματα και συμβιβάστηκε σε διαδικαστικά και περιφερειακά θέματα. Τελικά, όμως, κέρδισε τη μερίδα του λέοντος στη μοιρασιά.
Αυτά για να μην κοροιδευόμαστε για το τι συνέβηκε.
Και ο λόγος που πέτυχε τόσο πολλά ο Παναγιότατος έγκειται στο γεγονός ότι οι δυστυχώς Ρώσοι ενδιαφέρονται μόνον για το πρωτείο και τον εθνοφυλετισμό ενώ σε θέματα οικουμενισμού συμπλέουν με τους Φαναριώτες.
Ο Πατριάρχης Βαρθολομαίος κέρδισε, λοιπόν, στρατηγική νίκη πλην όμως είναι Πύρρειος και Ηροστράτειος νίκη επειδή δεν είναι ορθόδοξη νίκη η καθιέρωση της κακοδοξίας της διηρημένης Εκκλησίας.
Στο μεταξύ η μόνη ασφαλής ελπίδα μας είναι η στάση των παραδοσιακών επισκόπων, άλλων κληρικών, μοναχών και πιστών της Εκκλησίας της Ελλάδος -και όχι μόνον- που βρίσκονται στην εμπροσθοφυλακή του αντιοικουμενιστικού αγώνα.
Κύριε Τελεβάντο πολύ καλά το επισημαίνετε και μάλιστα πρώτος από όλους στο διαδύκτιο, ότι η δήλωση αναγνώρισης στο κείμενο προς την Μεγάλη Σύνοδο της ιστορικής ύπαρξης Χριστιανικών Εκκλησιών εκτός της Ορθοδόξου είναι κακοδοξία και όχι μόνο αλλά ρίζα όλων των άλλων Οικουμενιστικών θεολογικών κακοδοξιών και όχι μόνο αλλά νομιμοποίηση της εγκυκλίου του 1920, νομιμοποίηση της αποδοχής Εκκλησιαστικότητος των Αιρετικών, των Εκκλησιαστικών τους τίτλων, των Μυστηρίων τους, των συμπροσευχών και ημισυλλείτουργων, των κοινών κακόδοξων διακηρύξεων και άλλων πράξεων. Όσο και αν θέλησαν οι Οικουμενιστές και οι συνοδοιπόροι τους να παρουσιάσουν ένα προσεγμένο, προς αποφυγή αντιδράσεων, και καμουφλαρισμένο κείμενο γεμάτο δήθεν καλές και αγαθές προθέσεις που εκφράζουν δήθεν την διαχρονική Ορθοδοξία, τελικά δεν μπορούσαν να μην αναφέρουν την ρίζα του κακού, την παραδοχή τους δηλαδή ότι αναγνωρίζουν τους Αιρετικούς ως απλώς προσωρινά διιστάμενους αδελφούς τους, να είσθε δε βέβαιος ότι σε αυτό δεν θα υποχωρήσουν. Μέχρι εκεί ορθή η διαπίστωσή σας και μπράβο σας που το γράψατε πρώτος, η ελπίδα σας όμως για εμπροστοφυλακές πιθανόν να μην επιβεβαιωθούν, καθώς οι εμπροστοφυλακές μέχρι σήμερα απλώς διαμαρτύρονται ίσως τώρα το πράξουν εντονότερα. Βέβαια η Εκκλησία δεν πρόκειται να χαθεί, Ο Θεός μας έχει το Σχέδιό Του που ήδη ενεργείται. Με αγάπη Χριστού Διονύσιος
ReplyDelete