Ο ΟΣΙΟΣ ΠΑΙΣΙΟΣ Ο ΑΓΙΟΡΕΙΤΗΣ ΣΤΗΝ ΙΕΡΑ ΜΟΝΗ ΣΤΟΜΙΟΥ

Ο ΟΣΙΟΣ ΠΑΙΣΙΟΣ Ο ΑΓΙΟΡΕΙΤΗΣ ΣΤΗΝ ΙΕΡΑ ΜΟΝΗ ΣΤΟΜΙΟΥ

Του Πανοσ. Αρχιμ. Ιωήλ Κωνστάνταρου 

=====

Στην Ιερά Μονή Στομίου, στο αγιασμένο φαράγγι του Αώου ποταμού, ο Οσιος Παίσιος, όπως ο ίδιος ομολόγησε, γνώρισε άκρως αντίθετες καταστάσεις. Τόσο δηλ. τον πόλεμο του πειρασμού και το μίσος του ανθρωποκτόνου που με τα ποικίλα όργανά του προσπαθούσε να τον  φοβερίσει, βασανίσει και εκδιώξει από την παλαίστρα τής αγιότητος, όσο και τις ιδιαίτερες, επισκέψεις τής χάριτος και της θείας παρηγορίας. Τις μοναδικές ευλογίες με τις οποίες η αγάπη τού Ιησού, του απάλυνε τους πόνους και τους κόπους, συνάμα δε του πρόσθετε δυνάμεις και αγιασμόν άφθονον ώστε να συνεχίσει το δύσκολο μεν αλλά ευλογημένο και άκρως απαραίτητο, για την περιοχή της Κονίτσης αλλά και τον κόσμο όλο, έργο τής ιεράς προσευχής.

Μας το εμπιστεύτηκε ο αείμνηστος αδελφός του Οσίου, Λουκάς Εζνεπίδης:

“Ένα πρωινό, ανέβηκα από την Κόνιτσα στο μοναστήρι. Όταν έφθασα, βρήκα έξω από την Μονή και βαδίζοντας προς το δάσος τον αδελφό μου (όσιο Παίσιο) και τον νεαρό τότε θεολόγο Παναγιώτη Νέλλα. Ο Νέλλας είχε πάει προ ολίγου καιρού για να δοκιμαστεί κοντά στον Γέροντα, ώστε να γίνει μοναχός. Αυτό όμως που είδα όταν έφθασα κοντά, με συγκλόνισε. Και οι δυο τους εντελώς γυμνόποδες, βάδιζαν επάνω στις άγριες πέτρες και στα αγκάθια τού δάσους. Τα πόδια τού νεαρού θεολόγου πληγιασμένα και καταματωμένα. Δεν τόλμησα να τους πω τίποτε. Ο Παναγιώτης με κοίταξε ζωγραφίζοντας στα παγωμένα του χείλη ένα μελαγχολικό χαμόγελο. Όσο δε για τον αδελφό μου (όσιο Παίσιο), μου έριξε ένα κοφτερό βλέμμα που δεν μου επέτρεπε όχι να πω ή να σχολιάσω κάτι, αλλά ούτε καν ν' “ανασάνω”!... Μετά από λίγο πήρα το δρόμο τής επιστροφής για την Κόνιτσα. Καθ' όλη τη διάρκεια της οδοιπορίας ενθυμούμαι πως δάκρυζα από θαυμασμό για την Ορθόδοξη πίστη μας αλλά και τον γνήσιο Μοναχισμό που υπάρχει μέχρι τις ημέρες μας και τον ζούσε ο αυτάδελφός μου...”. Φυσικά ο δόκιμος θεολόγος δεν άντεξε στο σκληρό εκείνο πρόγραμμα του Οσίου (ο οποίος ήταν και ο ίδιος νέος ακόμα στην ηλικία) και “ μετ' ου πολλάς ημέρας επέστρεψεν οίκαδε ”.