ΟΙ ΠΟΛΥΕΘΝΙΚΕΣ ΣΠΟΝΣΟΡΕΣ ΤΟΥ ΒΑΤΙΚΑΝΟΥ

ΟΙ ΠΟΛΥΕΘΝΙΚΕΣ ΣΠΟΝΣΟΡΕΣ ΤΟΥ ΒΑΤΙΚΑΝΟΥ

Του κ. Γ. Ν. Παπαθανασόπουλου

==========

Το αμερικανικό τηλεοπτικό δίκτυο ΝΒC αποκάλυψε πως χρηματοδότες της τελετής του Βατικανού για την αγιοποίηση των Παπών Ιωάννου ΚΓ΄ και Ιωάννου Παύλου Β΄ ήσαν μεγάλες πολυεθνικές εταιρείες! Μεταξύ αυτών και το ανταγωνιστικό του NBC πολυεθνικό δίκτυο CBS, το οποίο ο Πάπας Φραγκίσκος παλαιότερα είχε επικρίνει για την εκ μέρους του προώθηση «της τυραννίας του παγκόσμιου καπιταλισμού και της ειδωλολατρείας του χρήματος».

Μεταξύ των άλλων χορηγών της εκδήλωσης είναι η πολυεθνική εταιρεία Νεστλέ, που δέχεται σκληρή κριτική για επιχειρηματικές δραστηριότητές της, ο ιταλικός πετρελαϊκός όμιλος ΕΝΙ, η Τράπεζα Σαν Πάολο και άλλες.

Η όλη εκδήλωση του Βατικανού πολύ περισσότερο έμοιαζε με αυτοκρατορικό θρίαμβο και με κοσμική ρωμαϊκή φιέστα, παρά για εκκλησιαστική εκδήλωση. Και φυσικά ήταν η πλήρης διάψευση των όσων προωθεί η προπαγάνδα του Βατικανού και των επικοινωνιολόγων του Πάπα, περί «ταπεινοφροσύνης» του, λιτότητας στον βίο του και απλότητας. Εν μέσω παγκόσμιας οικονομικής κρίσης, που πλήττει ιδιαίτερα την Ιταλία, όπου εκατομμύρια είναι οι άνεργοι και όσοι βρίσκονται κάτω από το όριο της φτώχειας, το ύψος της δαπάνης της φιέστας ξεπέρασε τα εφτά εκατομμύρια Ευρώ, χωρίς να υπολογίζονται οι δαπάνες του ταξιδίου στη Ρώμη εκατοντάδων χιλιάδων ανθρώπων. Για τη διατήρηση της τάξεως απασχολήθηκαν περίπου 20.000 άνδρες, ενώ οργανώθηκε η υποδομή για την παρακολούθηση της τελετής, τόσο από τις χιλιάδες των παρόντων, όσο και μέσα από τα τηλεοπτικά δίκτυα 21 χωρών. Ειδικότερα χρησιμοποιήθηκαν 18 γιγαντοοθόνες για να παρακολουθούν τα πλήθη στην πλατεία του Αγίου Πέτρου και στους γύρω δρόμους την «Παπική Λειτουργία»... Στην τελετή συμμετέσχον 24 αρχηγοί κρατών, δέκα πρωθυπουργοί και σαράντα υπουργοί εκπρόσωποι κυβερνήσεων.

Η συγκεκριμένη τελετή έδειξε για μιαν ακόμη φορά το τι σημαίνει εκκοσμίκευση της Εκκλησίας και το ότι τα πρόσωπα των Παπών αλλάσσουν, αλλά το κοσμικό πνεύμα είναι ριζωμένο στην παποσύνη. Το κράτος του Βατικανού και ο ηγεμόνας του δίνουν έμφαση στη μεγαλοπρέπεια και παραγνωρίζουν την πνευματικότητα, τη βίωση του Μυστηρίου της Θείας Ευχαριστίας, τη μέσω της Θείας Λειτουργίας «ζωή συν τω Χριστώ εν τω Θεώ», όπως έγραψε ο Άγιος Ιουστίνος, ο Πόποβιτς. Οι τελετές αγιοκατάταξης στο Βατικανό μπορεί να εντυπωσιάζουν, αλλά δεν εμπνέουν, δεν οικοδομούν. Και βεβαίως ο παπικός «αστυνομικός» τρόπος της έρευνας  για την αγιότητα και η εκ των άνω επιβολή της δεν ταιριάζουν στην Ορθόδοξη Παράδοση.

Κοσμικός είναι και ο τρόπος που αναγνωρίζονται οι Άγιοι στην Παποσύνη. Αυτή ξεκινάει τη διαδικασία, αυτή ορίζει την επιτροπή εξέτασης της αγιότητος, αυτή ελέγχει τα στοιχεία, αυτή αναγνωρίζει. Ο λαός έρχεται στο τέλος να αναγνωρίσει σε μια τελετή και να χειροκροτησει όσα αποφάσισε ο Πάπας και η Κουρία... Πόση διαφορά από την Παράδοση της Ορθόδοξης Εκκλησίας, στον τρόπο συναριθμήσεως με τους άλλους Αγίους, ανθρώπων που διακρίθηκαν για την αγιότητα του βίου τους. Στην Παράδοση της Ορθοδόξου Εκκλησίας είναι η Σύνοδος να αποφασίζει, αφού γίνει αποδέκτης του φρονήματος που έχει ήδη δημιουργηθεί στους πιστούς, όπως γράφει ο Αρχιεπίσκοπος Ευγένιος Βούλγαρης: «Εκ της κοινής και δημώδους βεβαιούμενα φήμης και την φωνήν του λαού φερέγγυον προϊσχόμενα, α τε δη πάσαν μεν γνώμην, πάσαν δε γλώσσαν εφ΄εαυτά (= τα θαύματα και τον βίο του αγίου) ελκύσαντα...».

Δυστυχώς στην Ορθόδοξη Εκκλησία τις τελευταίες δεκαετίες τείνουμε προς ένα υπερτονισμό του ρόλου της Συνόδου, κυρίως του Οικουμενικού Πατριαρχείου, στη διακήρυξη της αγιότητας, που οδηγεί ενίοτε στην αντίληψη ότι μία Σύνοδος μπορεί με δική της πρωτοβουλία να κινήσει τη διαδικασία διακηρύξεως, αντίληψη που προσεγγίζει αυτήν της παποσύνης. Επίσης η Σύνοδος είναι εκείνη που εγκρίνει ή απορρίπτει, ή αναβάλλει την αγιοκατάταξη ενός ανθρώπου, που ήδη αναγνωρίζεται ως Άγιος από το πλήρωμα της Εκκλησίας. 

Για τη διακήρυξη της αγιότητας από τη Σύνοδο ερήμην του λαού σημειώνει ο αείμνηστος καθηγητής Στ. Γ. Παπαδόπουλος: «Στην περίπτωση αυτή η Σύνοδος δρα ερήμην του πληρώματος της Εκκλησίας, ενώ πρέπει να ενεργεί ως εκφραστής του υγιούς φρονήματος του πληρώματος. Ένα τοπικό δηλαδή εκκλησιαστικό πλήρωμα, το οποίο συναποτελούν κλήρος και λαός, βιώνει την αγιότητα κάποιου και η Σύνοδος διακηρύσσει τη βίωση αυτή ή, εκφράζει, όπως συνήθως λέγεται, τη συνείδηση του πληρώματος για την αγιότητα του τάδε. Ο ιερός άνδρας, του οποίου την αγιότητα διακήρυξε με πρωτοβουλία της μία Σύνοδος, δεν είναι στη συνείδηση του πληρώματος άγιος, οι πιστοί δεν προσφεύγουν στις πρεσβείες του, ούτε προσβλέπουν στον τρόπο της ζωής του, ως εις πρότυπο. Οπότε προς τί η διακήρυξη; Η εμφύτευση εξ υστέρων στο λαό της ιδέας της αγιότητας κάποιου είναι άγνωστη στην Παράδοση και κατά κανόνα χωρίς ερείσματα». 
(Στ. Γ. Παπαδοπούλου «Διαπίστωση και διακήρυξη της αγιότητας των Αγίων», Εκδ. «Τέρτιος», Κατερίνη, Α΄ Έκδοση, 1990, σελ. 36). 

Η Σύνοδος οφείλει να αποδέχεται το υγιές φρόνημα των πιστών για την αγιότητα ενός ανθρώπου και να προστατεύει την Εκκλησία από τους επιτήδειους Ταρτούφους και από τους απατεώνες αντίχριστους αγιεμπόρους.