ΜΑΛΛΟΝ ΘΑ ΒΡΕΙ ΤΟΝ ΜΠΕΛΑ ΤΟΥ Ο π. ΣΑΡΑΝΤΗΣ

ΜΑΛΛΟΝ ΘΑ ΒΡΕΙ ΤΟΝ ΜΠΕΛΑ ΤΟΥ Ο π. ΣΑΡΑΝΤΗΣ

Του Παναγιώτη Τελεβάντου

============

Σε εκτενή ομιλία του για τη σχέση ψυχολογίας και ποιμαντικής ο π. Σαράντης μίλησε για τη σχέση αγιότητας και θεραπείας της ψυχής. Μίλησε για “Πηδάλιο” και για “Εξομολογητική” του Αγίου Νικοδήμου του Αγιορείτη. 

Αλήθεια! Τι την ήθελε την αναφορά σ’ αυτόν τον “σχολαστικό θεολόγο” που έφερε στην Ορθοδοξία “το δικανικό πνεύμα της Δύσεως”;

Και ως να μην έφτανε που έκανε τιμητική αναφορά στον Αγιο Νικόδημο τον Αγιορείτη στην ομιλία του ο π. Σαράντης, τα έβαλε ονομαστικά με τους φωστήρες της εν Ελλάδι ψυχοθεραπείας π. Φιλόθεο Φάρο, π. Βασίλειο Θερμό, π. Αδαμάντιο Αυγουστίδη -αυτός και αν είναι επικίνδυνος λόγω της εγγύτητάς του προς τον Αρχιεπίσκοπο Ιερώνυμο-, π. Σταύρο Κοφινά κτλ..

Ας αφήσουμε τα κακόγουστα αστεία. 

Την πάτησαν με την αγιοκατάταξη του Αγίου Νικοδήμου του Αγιορείτη οι Νεορθόδοξοι και οι Νεονικολαίτες. Τους χάλασε κυριολεκτικά τη σούπα. Υπάρχει, απέναντι στις αμπελοθεολογίες τους, ογκόλιθος Ορθοδοξίας -ο μεγαλύτερος Πατέρας και Διδάσκαλος της Εκκλησίας τους τελευταίους αιώνες- που δεν αφήνει κανένα περιθώριο ανάπτυξης Νεορθόδοξων ετεροδιδασκαλιών. 

Γι’ αυτό ακριβώς, με 
προεξάρχοντα της πανηγύρεως τον γνωστό κακόδοξο διανοούμενο κ. Χρ. Γιανναρά, προσπαθούν με Αγιομάχο λύσσα να εξοβελίσουν τη διδασκαλία του Αγίου Νικοδήμου του Αγιορείτη από τη ζωή της Εκκλησίας.

Οπως θα πρόσεξαν οι αναγνώστες του ιστολογίου τρέφω ιδαίτερη αγάπη για τον Αμερικανικό λαό. Με διδάσκει η απλότητα, η εργατικότητα, το απονήρευτο, η ευγένεια και τόσες άλλες αρετές που τον χαρακτηρίζουν.

Αλλά αυτή τη λόξα της προσφυγής στους ψυχοθεραπευτές που έχουν δεν την κατάλαβα ποτέ.

Και όχι μόνον δεν την κατάλαβα αλλά ένιωσα το μέγεθος της αποτυχίας της σε όλο της το μεγαλείο.

Είναι εξωφρενική η προσφυγή στους ψυχοθεραπευτές, αντί στους πνευματικούς της Εκκλησίας. 

Οι ψυχολόγοι λειτουργούν κυριολεκτικά ως ιερείς της κουλτούρας του μεταμοντερνισμού -όπως πολύ εύστοχα επισημαίνει ο π. Σαράντης- δηλαδή μιας φιλοσοφίας που αποθέωσε τον υποκειμενισμό και την σχετικοκρατία και αποδομεί την ουσία της πίστης μας. 

Το πρόβλημά μας δεν είναι απλά οι ψυχολόγοι ή έστω οι πλείστοι από τους ψυχολόγους. 

Οι ίδιες οι αρχές βάσει των οποίων λειτουργεί η ψυχοθεραπεία είναι προβληματικές. 

Συνοπτικά αναφέρω ότι οι ψυχοθεραπευτές εργάζονται με βάση τις αρχές της ανοχής (tolerance) και της αποδοχής (acceptance).

Αυτό ζητά ο άνθρωπος; 

Ανοχή και αποδοχή; 

Ο Χριστός μας δίδαξε το ακριβώς αντίθετο. 

Η ανθρώπινη ψυχή ζητά εναγώνια αγάπη και σεβασμό που της παρέχει μόνον η πίστη στην Ανάσταση του Χριστού και στη φανέρωση της Βασιλείας Του όπως την ψηλαφούμε στους Αγίους της Εκκλησίας μας.

Επομένως πώς είναι δυνατόν να συζητούμε την ορθότητα της αντικατάστασης της ποιμαντικής της Εκκλησίας με τους όρους της ψυχοθεραπείας, όπως εισηγούνται οι γνωστοί κληρικοί του περιβάλλοντος του Αρχιεπισκόπου;

Ο π. Σαράντης αναφέρεται εκτενέστερα στον Οσιο Πορφύριο Καυσοκαλυβίτη προς τον οποίο -είναι φανερόν- ότι τρέφει ιδιαίτερη ευλάβεια.

Αλλά, πέραν του Οσίου Πορφυρίου, ποιος σύγχρονος Αγιος το έχει ρίξει στην ψυχανάλυση αντί να καλλιεργεί με ταπείνωση τις Ευαγγελικές ασκήσεις και αρετές;

Ο Οσιος Ιουστίνος (Πόποβιτς), ο Αγιος Νεκτάριος, ο Αγιος Λουκάς της Κριμαίας, ο π. Φιλόθεος Ζερβάκος, ο π. Παίσιος, ο π. Ιάκωβος Τσαλίκης ή μήπως ο Αγιος Νικόλαος Πλανάς; 

Ευτυχώς που υπάρχουν πολλοί κληρικοί όπως τον π. Σαράντη -και τον π. Ιωάννη Φωτόπουλο στα σχετικά κείμενα του οποίου παραπέμπει εν εκτάσει η θαυμάσια ομιλία του π. Σαράντη-, οι οποίοι γνωρίζουν ότι η ποιμαντική της Εκκλησίας στηρίζεται στο μυστήριο της ιερωσύνης και στη διδασκαλία και στο βίο των Αγίων της Εκκλησίας και όχι στις αλληλοσυγκρουόμενες και αλληλογρονθοκοπούμενες θεωρίες των ψυχαναλυτών.