19 ΦΕΒΡΟΥΑΡΙΟΥ! ΕΠΕΤΕΙΟΣ ΑΠΟΦΡΑΔΑΣ ΗΜΕΡΑΣ ΓΙΑ ΤΟΝ ΕΛΛΗΝΙΣΜΟ!

19 ΦΕΒΡΟΥΑΡΙΟΥ! 

ΕΠΕΤΕΙΟΣ ΑΠΟΦΡΑΔΑΣ ΗΜΕΡΑΣ ΓΙΑ ΤΟΝ ΕΛΛΗΝΙΣΜΟ!

Του Παναγιώτη Τελεβάντου

============

19 Φεβρουαρίου 1959. 

Στο Λάνκαστερ Χάους, όπου και το Υπουργείο Εξωτερικών της κραταιάς -τουλάχιστον τότε- Μεγάλης Βρετανίας, ο Αρχιεπίσκοπος Μακάριος εκ μέρους της Ελληνοκυπριακής Κοινότητας (προσέξετε Κοινότητας) και ο δόκτωρ Φαντζίλ Κουτσιούκ εκ μέρους της Τουρκοκυπριακής Κοινότητας υπογράφουν τις καθοριστικές για τις μετέπειτα εξελίξεις Συμφωνίες της Ζυρίχης και του Λονδίνου ως συνιδρυτές (προσέξετε συνιδρυτές) της Κυπριακής Δημοκρατίας.

Στις 13 Δεκεμβρίου του 1963 ο Πρόεδρος της Κυπριακής Δημοκρατίας Αρχιεπίσκοπος  Μακάριος βλέποντας τα αδιέξοδα της Συμφωνίας της Ζυρίχης υποβάλλει τα 13 σημεία αναθεώρησης του Κυπριακού Συντάγματος -η πρώτη και στην πραγματικότητα η μόνη φορά που οι Ελληνες της Κύπρου έκαναν προτάσεις ανατροπής της φιλοσοφίας του Συντάγματος της Κύπρου που προνοούσε την πολιτική ισότητα των δύο κοινοτήτων.

19 Φεβρουαρίου 2014. 

55 χρόνια ύστερα από την αποφράδα μέρα της υπογραφής της Συμφωνίας της Ζυρίχης ο φίλος κ. Στέλιος Παπαντωνίου μου έστειλε για αναδημοσίευση από το ιστολόγιο του steliospapantoniou.blogspot.com το ακόλουθο κείμενο που δείχνει την απελπιστική κατάσταση που βίσκεται η Κύπρος εξαιτίας της Ζυρίχης, αλλά και εξαιτίας όσων ακολούθησαν τη μοιραία για τον Ελληνισμό της Κύπρου υπογραφή της:

“Ποια θέση μπορεί να πάρει  ο πολίτης ύστερα από την εξαγγελία του κοινού ανακοινωθέντος για την έναρξη των συνομιλιών για το Κυπριακό; Ο Πρόεδρος αποφασίζει και πράττει, ενώ οι άλλοι,  κομματικά ή ατομικά, μπορούν να  ακολουθούν ή να διαμαρτύρονται, εκφράζοντας  τις αντιρρήσιε τους στο περιεχόμενο του ανακοινωθέντος.  Αλλά ο Πρόεδρος ανήλθε στο θώκο κατόπιν συνεργασίας κομμάτων.  Ο Πρόεδρος είναι παντοδύναμος, καθώς επιτάσσει το δοθέν ημίν σύνταγμα.  Ο κ. Καρογιάν με άλλα κόμματα ανέδειξε Πρόεδρο τον κ. Χριστόφια, απεσύρθη τελικά το Δήκο και τ’ άλλα, έμεινε ο κ. Χριστόφιας και τα επακόλουθα της παραμονής του. Το Δήκο ανέβασε ως Πρόεδρο τον κ. Αναστασιάδη, διαμαρτύρεται τώρα  το Δημοκρατικό Κόμμα, ο κ. Αναστασιάδης μένει και ποιεί τα εαυτού. Και ποια τα εαυτού; Τα θεωρούμενα από αυτόν ορθά. Η δημοκρατία και πάλιν ονόματι, αλλά του πρώτου ανδρός αρχή.

Το κείμενο  που υπογράφτηκε ως κοινή συμφωνία Αναστασιάδη-  Έρογλου μοιάζει το λεγόμενο εκείνο  μνήμα.  Χωρεί τα πάντα και τους πάντας. Η μια παράγραφος  θέτει, χορεύουμε και αγαλλώμεθα  εμείς,  κι ακολουθεί η παρακάτω που  αναιρεί την προηγούμενη, πανηγυρίζουν  οι Τούρκοι, ο Έρογλου διζωνεί και μόνο. Ιστορικά λάθη τα οποία θα πληρώνουμε αιωνίως; Η Δημοκρατία και πάλιν ασφυκτιά. Κανείς  δε μας ρώτησε. Χωρίς συνομιλίες το κυπριακό δεν λύεται. Προβληματικό, γιατί από συνομιλίες σε συνομιλίες στο γκρεμό τσακιζόμαστε. Υπάρχει άλλος δρόμος; Οι ειδήμονες τι εισηγούνται; Πώς μια μειονότητα, κοινότητα, κατόρθωσε να συμπεριφέρεται ως λαός και να λαμβάνεται υπόψη ως λαός και να αρπάζει δικαιώματα λαού; Πώς μια εισβολή απαιτεί δικαιώματα και τα κερδίζει; Νιώθουμε στραγγαλισμένοι. Οι λοιποί συμπεριφέρονται ως εάν.

Οι Αμερικανοί καλά τα κατάφεραν: τι επιθυμούν οι ελληνοκύπριοι, το καταγράφουμε, τι θέλουν οι τουρκοκύπριοι ή η Τουρκία, το καταγράφουμε. Τα περιλαμβάνουμε  όλα στο κοινό ανακοινωθέν και όλοι ευχαριστημένοι. Το διαβάζουν όπως επιθυμούν. Εναρκτήριο λάκτισμα είναι, δεν είναι το τέλος του αγώνα, κατά το λεχθέν, αλλά από το εναρκτήριο κάποτε εξαρτώνται πολλά, αφού είναι  το ήμισυ του παντός. Κι αν θα χαθεί κάτι από λανθασμένους χειρισμούς δεν είναι το ήμισυ που θα χαθεί  αλλά το παν.

Στη δημοσιογραφική διάσκεψη στο Προεδρικό ο ίδιοςο Πρόεδρος έδωσε τις εξηγήσεις του. Μας είπε όλα όσα ποθούμε να ακούμε.  Ακούσαμε και τις ερμηνείες των Τούρκων και Τουρκοκυπρίων, εκ διαμέτρου αντίθετες με τις του Προέδρου της Κυπριακής Δημοκρατίας. Χάσμα μέγα.  Αυτά που μπορούμε εμείς να κρατούμε ως δεσμευτικά είναι τα λόγια και τις  ερμηνείες του Προέδρου, αναμένοντας με τις  διαπραγματεύσεις να πάρουν σάρκα και οστά. Εμείς ως πολίτες θα παρακολουθούμε τις διαπραγμετεύσεις αν θα ακολουθούν την προεδρική ερμηνεια, θα κρίνουμε τα αποτελέσματα των διαπραγματεύσεων -ελπίζοντας να μην είναι πια αργά- και ανάλογα θα πούμε το τελικό ναι ή το όχι, έχοντας εκ των προτέρων τη βεβαίωση, διαβεβαίωση με βούλλες και σφραγίδες   πως η Κυπριακή Δημοκρατία θα συνεχίσει να υπάρχει και θ α είναι μία και αδιαίρετη.  

Οι κίνδυνοι συνεχείς, επαναλαμβανόμενοι, αλλά για μας σπουδαιότερο είναι το εύδαιμον το ελεύθερον. Είμαστε δεσμευμένοι με την Ιστορία του τόπου και τις μέλλουσες γενιές του ελληνισμού να  αποκαταστήσουμε και διατηρήσουμε την ελευθερία μας. Για ποιο λόγο  αλλιώς να ζούμε σ’ αυτό τον τόπο; Προς το παρόν, αυτό που απομένει είναι να δεσμεύουμε  τον Πρόεδρο της Κυπριακής Δημοκρατίας και να απαιτούμε  να πραγματοποιηθούν όσα υποσχέθηκε με την ερμηνεία που έδωσε.  Μπορούν να επιτευχθούν ή θα’ ναι μια από τις δεσμεύσεις του κι αυτά; Εμείς πάντως έχουμε τις δικές μας δεσμεύσεις και ο Θεός βοηθός.”

Ο γράφων προφανώς δεν μένει ικανοποιημένος από τις επισημάνσεις του κ. Παπαντωνίου. Είναι ίσως προς την ορθή κατεύθυνση, αλλά ούτε η παραμονή ή η αποχώρηση του ΔΗΚΟ από την κυβέρνηση με απασχολεί ως κάτι το ουσιαστικό, ούτε αν ο κ. Αναστασιάδης θα μείνει συνεπής στην ερμηνεία της Δήλωσης που υπέγραψε.

Εξακολουθώ -στεντορεία τη φωνή- να παρακαλώ όλους τους συμπατριώτες μου και στην ιδιαίτερη πατρίδα μου Ελληνική Κύπρο και στην Ελλάδα να αγωνιστούμε για να αναθεωρήσουμε ριζικά την πολιτική φιλοσοφία της Ζυρίχης και των Συμφωνιών κορυφής Μακαρίου-Ντενκτάς και να προβάλουμε ως πρόταση λύσης τα 13 σημεία αναθεώρησης του Κυπριακού Συντάγματος του Αρχιεπισκόπου Μακαρίου -ή κάποια παρεμφερή πρόταση- που οδηγεί στη συγκρότηση ενιαίου κράτους. Αλλιώς...