Ο ΑΓΙΟΣ ΝΕΚΤΑΡΙΟΣ ΚΑΙ ΟΙ ΘΕΟΜΠΑΙΚΤΕΣ

Ο ΑΓΙΟΣ ΝΕΚΤΑΡΙΟΣ ΚΑΙ ΟΙ ΘΕΟΜΠΑΙΚΤΕΣ

Του Παναγιώτη Τελεβάντου

===========

Διαβάσαμε στο pentapostagma.gr άρθρο, που επιγράφεται “Ο Αγιος Νεκτάριος και ο Εισαγγελέας- Δείτε τι παθαίνουν όσοι τα βάζουν με Αγίους”:

"Πολλά όμως διασπείρονταν από τους κακούς ανθρώπους στην Αθήνα περί του Πενταπόλεως και της ανεγέρσεως της Μονής. Πολύ τον κατέτρεξε και ο Αρχιεπίσκοπος Αθηνών Μελέτιος Μεταξάκης. Αυτός διετέλεσε και Οικουμενικός Πατριάρχης και Πατριάρχης Αλεξανδρείας. Αυτός ο δυστυχής ήταν μασώνος μοντέρνος, νεωτεριστής και έκανε πολύ κακό στην Εκκλησία.

Αλλά και ποία διαφορά στο τέλος των δύο Ιεραρχών.

Ο Μεταξάκης, που έκανε τόσα εις βάρος της Ορθοδοξίας, είχε οικτρό τέλος.

Τον βρήκαν ένα πρωί κάτω από το κρεβάτι του νεκρό και με την γλώσσα του έξω. Αυτήν ακριβώς την γλώσσα, που έλεγε αυτά στον Άγιο και τόσα εις βάρος της Ι. Παραδόσεως και της Ορθοδόξου Εκκλησίας!

Εξ αντιθέτου, ο Πενταπόλεως, που έμεινε πιστός εις την Ι. Παράδοση και υπέμεινε τους πειρασμούς και διώξεις, είχε άγιο τέλος και σήμερον τιμάται, όχι μόνο από το Πανελλήνιο, αλλά και από όλη την Υδρόγειο.

Είναι αληθές, ότι ο Θεός παρεχώρησε να περάσει και εκεί πολλές θλίψεις και πίκρες. Παρ’ όλη την εκεί εργασία του, πολλοί κακοί, άνθρωποι, όργανα του διαβόλου έλεγαν, ότι ο Άγιος είναι υποκριτής και, ότι όλα αυτά που κάνει, είναι υποκριτικά.

Έφτασαν μάλιστα στο σημείο να τον κατηγορούν για ανηθικότητες και, ότι το Μοναστήρι το κατάντησε άντρο ακολασίας! Διέδιδαν, ότι οι Μοναχές γεννούσαν νόθα παιδιά και τα πετούσε στο πηγάδι.

Κάποια μητέρα, μάλιστα, που την έλεγαν στην Αίγινα Κερού είχε μια κόρη 16 ετών χαριτωμένη, συνετή, φρόνιμη και θεοφοβούμενη. Η μητέρα αυτή είχε μανία καταδιώξεως προς την κόρη της και πολλές φορές επιχείρησε να την σκοτώσει. Το δυστυχισμένο αυτό πλάσμα βρήκε καταφύγιο στο Μοναστήρι του Αγίου Νεκταρίου. Ο Άγιος, πονόψυχος καθώς ήταν, το δέχτηκε και το προστάτεψε.

Η Κερού δεν μπορούσε να το χωνέψει και άρχισε να συκοφάντη τον Άγιο.

Ο Εισαγγελεύς πήρε την κατάθεση και την επομένη πήγε αγριεμένος στην Αίγινα με δυο χωροφύλακες. Παραβίασε την πόρτα, παρά τους κανονισμούς του Μοναστηριού, και μπήκε κατ’ ευθεία στο διαμέρισμα του Αγίου. Οι Μοναχές αναστατώθηκαν και άρχισαν να κλαίνε.

Ο Δεσπότης σηκώθηκε με το συνηθισμένο Χριστιανικό του χαμόγελο να τους υποδεχτεί. Ο Ανακριτής έξω φρενών, είπε εις τον εβδομηκονταετή τότε γέροντα:

—Βρε παλιοκαλόγερε!... που είναι τα παιδιά που κάνεις; (Επακολούθησε αισχρότατη φράση). Αυτά κάνεις εδώ πέρα; Κατόπιν τον έπιασε από το ράσο και τον απειλούσε, λέγοντας:

Θα σου ξεριζώσω τα γένια τρίχα, τρίχα.

Ο Άγιος δεν έβγαλε λέξι. Μόνον με το χέρι του έδειχνε ψηλά και έλεγε:

Βλέπει ο Θεός. Ξέρει ο Θεός!!

Και πράγματι!«έστι δίκης οφθαλμός, Ος τα πανθ’ ορά».

Ο ασεβέστατος Εισαγγελεύς σε μια εβδομάδα αρρώστησε βαριά. Είχε τρομερούς πόνους από την αρρώστια του.

Το χέρι εκείνο, που έπιασε και κουνούσε τον Άγιο, ξεράθηκε. Τότε το συναισθάνθηκε και ζήτησε να τον πάνε μπροστά στον Άγιο, για να τον συγχωρέσει. Πράγματι τον πήγαν. Έπεσε στα πόδια του Αγίου, μαζί με την γυναίκα του και ζητούσε να τον λυπηθεί. Ο Άγιος προσευχήθηκε στο Θεό πολύ. Ήταν ο μακάριος ανεξίκακος και μακρόθυμος. Τον συγχώρησε με την καρδιά του. Τού Εισαγγελέως έπειτα από δύο χρόνια του κόψανε το χέρι. Εκείνο το χέρι που κουνούσε, από το γιακά του ράσου, τον Άγιο.

Το Μοναστήρι του όμως, παρ’ όλα αυτά, πρόκοψε. Εν τω μεταξύ η Αδελφότης μεγάλωσε, γιατί προσετέθησαν και άλλες Αδελφές και μάλιστα μορφωμένες. Έγινε ένα πνευματικόν κέντρο, που ξεκούραζε ψυχικά και φώτιζε τους ανθρώπους.”

Συγκλονιστική ιστορία.

Θαυμάσια η αναφορά του κειμένου για τους Αγιομάχους και για τους διώκτες των Αγίων του Θεού.

Αποκρύπτει όμως επιμελώς -for obvious reasons!- τι συμβαίνει με τους Θεομπαίκτες. 

Αναφερόμαστε φυσικά σε όσους εκμεταλλεύονται την αγιότητα μιας άδολης ψυχής -όπως αναμφίβολα ήταν ο Αγιος Νεκτάριος- για να προβάλουν ένα αρχιθεομπαίκτη, τρομολάγνο και πλανεμένο μοναχό ως Αγιο, όπως λ.χ. κάνουν οι πνευματικοί γόνοι του Ιωσήφ του Βατοπαιδινού για τον Γέροντά τους.

Τι νομίζετε ότι θα πάθουν αυτοί;

“Κακούς κακώς απολέσει αυτούς ο Κύριος” αν δεν μετανοήσουν. 

Γι’ αυτό υικά, φιλικά και αδελφικά -καθώς έχουμε χρέος προς το Θεό- τους καλούμε σε μετάνοια. 

Αντιλαμβανόμαστε ασφαλώς ότι ενήργησαν μέσα στα πλαίσια της υπακοής, αλλά η Θεομπαιξία είναι πάντοτε -με ή χωρίς υπακοή- Θεομπαιξία.

Αλλο ένας ακατηγόρητος άγιος άνθρωπος -εν προκειμένω ο Αγιος Νεκτάριος- και άλλο ένας πλανεμένος μοναχός-εν προκειμένω ο π. Ιωσήφ ο Βατοπαιδινός, ο οποίος -συν τοις άλλοις- έδωσε εντολλη στα πνευματικά του παιδιά να τον "αγιοποιήσουν" με τεχνητό χαμόγελο, ώστε η θεομπαιξία του να παρουσιαστεί ως υπερφυσικό σημείο αγιότητας!

Σωστά;

Ο Παναγιότατος Οικουμενικός Πατριάρχης κ. Βαρθολομαίος, ως ο κυρίαρχος επίσκοπος του Αθωνα, καλείται να αναλάβει τις ευθύνες του.

Η ασχημία πρέπει να τερματιστεί αμέσως. Αν ο Παναγιότατος δεν ενεργήσει κατά Θεόν θα μείνει εκτεθειμένος ότι ταπεινά κίνητρα επιβάλλουν τη σιωπή του.

Ο Ιωσήφ ο Βατοπαιδινός δεν είναι φυσικά ο μόνος Θεομπαίκτης. 

Ούτε οι μόνοι συνεργοί στη Θεομπαιξία όσοι ανέλαβαν τον άχαρι ρόλο να βάλουν -για την υπακοή- σε πράξη τις οδηγίες του.

Υπάρχουν και άλλοι που μετέρχονται παρόμοιες αθλιότητες για άλλους Γέροντες, όπως λ.χ. η γνωστή θεομπαίκτρα της Αστορίας. 

Ποια είναι όμως η διαφορά;

Στην περίπτωση του μ. Ιωσήφ του Βατοπαιδινού ο ίδιος έδωσε εντολή στα πνευματικά του παιδιά να κάνουν την ασχημία, ενώ άλλες Θεομπαιξίες γίνονται εν αγνοία ή μερικές φορές και κατά σαφή αντίθεση με τις εντολές του Γέροντα Εφραίμ ή και άλλων Γερόντων προς ιδιοτελές όφελος όσων τις διαδίδουν.

Απο τη γη στον Ουρανό η διαφορά επομένως.!!!