"ΥΨΩΣΤΕ ΩΣ ΣΗΜΑΙΑ ΤΟ ΡΑΣΟ ΣΤΗΝ ΑΝΑΤΟΛΗ"

“ΥΨΩΣΤΕ ΩΣ ΣΗΜΑΙΑ ΤΟ ΡΑΣΟ ΣΤΗΝ ΑΝΑΤΟΛΗ”

Οι ανά την Οικουμένη κληρικοί ας κυκλοφορούν φορώντας ως ομολογία και σημαία το τιμημένο ράσο του Ορθοδόξου Κληρικού.

Του θεολόγου Ιωάννη Ρεντζίδη

==============

“καὶ ἦν ὁ Ἰωάννης ἐνδεδυμένος τρίχας καμήλου καὶ ζώνην δερματίνην περὶ τὴν ὀσφὺν αὐτοῦ͵ καὶ ἐσθίων ἀκρίδας καὶ μέλι ἄγριον” (Μάρκ β’ 14).

Όσοι ανήκουν στο γένος μας αγάλλονται όταν βλέπουν την γαλανόλευκη να κυματίζει.

Αυτή δεν μπορεί να κυματίζει στις χώρες τού εξωτερικού τόσο στην Ανατολή όσο και στη Δύσι.

Υπάρχει όμως μία άλλη σημαία πού θα έπρεπε να κυματίζει ελεύθερα, αλλά αυτό δεν συμβαίνει, με ευθύνη δική μας στη δύση και με εντολές των υπεναντίων στην Ανατολή.

Αυτή είναι η σημαία του τιμίου ράσου.

Αυτή όταν την περιφέρουν έντιμοι ορθόδοξοι κληρικοί, αποτελεί ιερό Σύμβολο της Ορθοδόξου Χριστιανικής Εκκλησίας.

Και όταν αυτοί οι κληρικοί είναι Ρωμιοί, αποτελεί συνάμα και σημαία της Ρωμιοσύνης.

Αυτή η σημαία συγκλονίζει στη θέα και συγκινεί τις ευλαβείς και πυρωμένες καρδιές.

Α’. Υψώστε σημαία παντού στον κόσμο το τίμιο ράσο

Είναι σημαντικό πράγμα στην προκειμένη περίπτωση να υψώσουμε την σημαία του ράσου παντού.

Το πιο σημαντικό αίτημα από όλα τα αιτήματα στην περιοχή της Μικράς Ασίας νομίζουμε ότι θα πρέπει να είναι, να αρθεί η απαγόρευση χρήσεως του ράσου. Να καταργηθεί ο ανελεύθερος νόμος.

Όταν οι κοιμισμένοι Ρωμιοί βλέπουν να ανεμίζει το ράσο, ξυπνούν βαθιές μνήμες και ζωντανεύουν πνευματικά οράματα. Παίρνουν θάρρος όσοι είναι κρυμμένοι “διά τον φόβον των Ιουδαίων” (Ιωάνν. κ’ 19).

Βρίσκουν τα παλάτια της Εκκλησιάς και τα μέλαθρα της Πατρίδος.

Β’. “Είμαστε οι μαύροι λιγοστοί. Λίγοι και διαλεγμένοι”

Στα μέρη του έξω Ελληνισμού, κυριαρχούν οι μορφές των παλαιών Σοφών Ελλήνων και των Αγίων Πατέρων. Οι λαμπρές σκιές των περπατούν δίπλα στις Εκκλησιές και στα αρχαιοελληνικά μνημεία. Μυριάδες ζωντανές υπάρξεις ξυπνούν και παρελαύνουν στα μέρη που έζησαν. Ονόματα χρυσογραμμένα στη συνείδηση των Ελληνορθοδόξων Ρωμιών, όπως, Δημόκριτος, Θαλής, Απελλής, Ηρόδοτος, Αριστοτέλης, Όμηρος, Μέγας Αλέξανδρος· αλλά και Μέγας Κωνσταντίνος, Αγ. Ιωάννης ο Χρυσόστομος, Μέγας Βασίλειος, Αγ. Γρηγόριος ο Θεολόγος, Αγ. Νικόλαος, Αγ. Γεώργιος, Αγ. Αθανάσιος, Αγ. Νεκτάριος, Άγιος Κύριλλος, Αγ. Μεθόδιος και πολλοί άλλοι.

Κυρίως όμως εκεί βρίσκεται ο Κύριος ποιών υπέροχα και ένδοξα θαύματα: “οὐ μὴν [δὲ] ἀλλὰ ἐγὼ δεηθήσομαι Kυρίου͵ Kύριον δὲ τὸν πάντων δεσπότην ἐπικαλέσομαι 5.9 τὸν ποιοῦντα μεγάλα καὶ ἀνεξιχνίαστα͵ ἔνδοξά τε καὶ ἐξαίσια͵ ὧν οὐκ ἔστιν ἀριθμός·” (Ἰώβ ε’ 8-9)

Ας μη μας διαφεύγει, πώς εκεί πού περπατούν οι αόρατες μορφές πού αναφέραμε, οι άνθρωποι νιώθουν μέσα τους την φωνή του αίματος και τη δύναμη της χάριτος. Γι’ αυτό το λόγο πολύ εύκολα θα εγερθούν και θα ξυπνήσουν οι κοιμισμένες συνειδήσεις τους. Τονίζουμε με έμφαση πως τα πραγματικά πνευματικά σύνορα χαράσσονται, όχι επάνω εις τους χάρτες, μα μέσα εις την καρδιά και στο μυαλό μας...

Βέβαια πολλά πραγματικά “σημεία των καιρών”, δεν τα καταλαβαίνουν όλοι οι κοιμισμένοι Ρωμιοί οι εντός εκτός και επί τα αυτά κείμενοι, αλλά μερικοί επίλεκτοι και φωτισμένοι. Αυτοί οι λίγοι αντιλαμβάνονται εκείνα που πρέπει να μεταφέρουν - και ήδη το κάνουν - και στους πολλούς.

Γ’. Στον ουρανό ανεμίζουν εμβλήματα

Ευχόμεθα, όπου και αν διαμένουμε ή ταξιδεύουμε στο εξωτερικό να βλέπουμε να διαβαίνουν οι σημαιοφόροι κληρικοί.

Ας το συνειδητοποιήσουμε πως πάντοτε και στην εποχή μας, “στον ουρανό ανεμίζουν εμβλήματα, στον αέρα αντηχούν συμφωνίες” και στη γη, πρέπει να υπάρχει η γνήσια αντανάκλαση κι ο αντίλαλός τους!

Οι κοιμισμένοι Ρωμιοί, βλέποντας να ανεμίζει η σημαία του ράσου, θα παίρνουν θάρρος και δύναμη και θα αναμένουν με προσμονή να ακούσουν το εγερτήριο σάλπισμα. Να τραγουδήσουν με αποφασιστική δύναμη:

“Θα πάρω μιαν ανηφοριά,

Θα πάρω μονοπάτια,

να βρω τα σκαλοπάτια,

που παν στη Λευτεριά (στην εκκλησία, ή στη γενιά, η στην πατρίδα)....

Κόρη πανώρια θα της πω,

άνοιξε τα φτερά σου,

και πάρε με κοντά σου,

μονάχα αυτό ζητώ,

(5 Δεκεμβρίου 1955, Ευαγόρας Παλληκαρίδης, μαρτυρικός ήρωας της Ε.Ο.Κ.Α.).