ΟΙ ΠΟΜΑΚΟΙ ΔΕΝ ΕΙΝΑΙ ΤΟΥΡΚΟΙ

ΟΙ ΠΟΜΑΚΟΙ ΤΗΣ ΘΡΑΚΗΣ ΔΕΝ ΕΙΝΑΙ ΤΟΥΡΚΟΙ

Της οικονομολόγου Ελένης Στόκου

==========

Στο βιβλίο του κ. Π. Θεοχαρίδη «Πομάκοι: Οι Μουσουλμάνοι της Ροδόπης», μαρτυρείται ότι «η ζωή των Πομάκων στην περιοχή της Ροδόπης αριθμεί δεκάδες αιώνες. Στα αρχαία χρόνια ονομάζονταν «Αγριάνες» και ήταν Αρία ή ενδοευρωπαϊκή φυλή, συγγενείς με τους άλλους Έλληνες. Εξελληνίστηκαν εντελώς με την ίδρυση από τους Ίωνες, τους Αθηναίους και τους άλλους Νεοελλαδίτες των αποικιών στις φραγκικές παραλίες. Από το 330 μ.Χ. με την επικράτηση του Μ. Κωνσταντίνου η εξουσία περνάει από τους Χριστιανούς Έλληνες και οι Έλληνες Ροδοπαίοι αγωνίζονται στο πλευρό των βυζαντινών στρατευμάτων. Η Οθωμανική κατάκτηση της Θράκης άρχισε το 1354 μ.Χ. όταν οι Οθωμανοί Τούρκοι αποβιβάστηκαν στην ευρωπαϊκή ακτή και κυρίευσαν την Καλλίπολη. Έτσι, ενώ για χίλια χρόνια οι Πομάκοι ήταν Χριστιανοί εγκατέλειψαν τον Χριστιανισμό και ασπάστηκαν τον Μουσουλμανισμό».

Σύμφωνα με το περιοδικό «Η Δράσις μας» (τεύχος 467, Μάρτιος 2009) «κανείς ιστορικός ή ανθρωπολόγος δεν αμφιβάλλει ότι οι Πομάκοι δεν έχουν κανένα κοινό φυλετικό χαρακτηριστικό με τους Τούρκους. Σε όλη τη διάρκεια της ιστορίας τους μέχρι και το 1950, συμπεριφέρονται όπως όλοι οι Έλληνες, πολεμώντας με τον Ελληνικό Στρατό. Όμως τον 17ο αιώνα εξισλαμίστηκαν. Στη διάρκεια των μεγάλων βαλκανικών ανακατατάξεων, από το 1878 μέχρι το 1923, οι Πομάκοι εξεγείρονται και αξιώνουν πολλές φορές την ένωσή τους με την Ελλάδα. Το ίδιο κάνουν και το 1946, όταν οι Πομάκοι της Βουλγαρίας ζητούν και αυτοί την υπαγωγή τους στην Ελληνική Διοίκηση, όπως οι ομόφυλοί τους της Ορεινής της Ξάνθης…Οι γεροντόροι Πομάκοι αισθάνονται Έλληνες και μιλούν ελληνικά. Όμως, αυτοί φεύγουν και οι νεότεροι μιλούν τούρκικα, αισθάνονται Τούρκοι, επειδή ο κόσμος προτιμά να είναι με τον δυνατό και όλοι έχουν πεισθεί πως η Τουρκία έρχεται».

Επίσης, σύμφωνα με την κ. Α. Λαδοπούλου («Η Θράκη τους χθες και του σήμερα», σελ 32-33) «οι Πομάκοι ήταν Χριστιανοί και έμειναν χριστιανοί μέχρι τα τέλη του 17ου αιώνα. Κάποιοι λίγοι μεμονωμένοι αλλαξοπιστούσαν και ασπάζονταν τον Μουσουλμανισμό. Αυτοί γίνονταν Αγάδες. Οι άλλοι χριστιανοί υπέφεραν τα πάνδεινα. Φόροι, περιφρόνηση, ταπεινώσεις, κατατρεγμός, δυστυχία και κακομεταχείριση έκαναν τη ζωή τους ανυπόφορη. Στα μέσα του 17ου αιώνα οι πρόκριτοι και οι κοινοτάρχες τους μη αντέχοντας τις φοβερές πιέσεις και τα μαρτύρια των Οθωμανών και θέλοντας να εκδικηθούν την καταδυνάστευσή τους και από τους Βουλγάρους, συμφώνησαν να ασπαστούν τον Ισλαμισμό».

Η ΣΥΝΘΗΚΗ ΤΗΣ ΛΩΖΑΝΗΣ

___________

Στο σημείο αυτό κρίνεται σκόπιμο να αναφερθούμε στη Συνθήκη της Λωζάνης, στην οποία ορίζεται ότι στα μειονοτικά σχολεία δεν μπορούν να εγγράφονται Χριστιανοί μαθητές, αλλά πρέπει να είναι μουσουλμάνοι μαθητές και τα σχολεία αυτά να είναι δίγλωσσα. Ανάλογα με τη μητρική γλώσσα τα μαθήματα πρέπει να διδάσκονται στη μητρική γλώσσα και τα υπόλοιπα στη γλώσσα της χώρας όπου βρίσκονται τα μειονοτικά αυτά σχολεία, δηλαδή για τους Πομάκους της Θράκης τα μαθήματα πρέπει να γίνονται στην πομακική και στην ελληνική. Στην πραγματικότητα όμως δεν συμβαίνει αυτό, διότι αγνοείται η γλώσσα των Πομάκων και διδάσκονται πολλές άλλες γλώσσες. Πιο συγκεκριμένα, καθημερινά διδάσκονται δύο ώρες τούρκικα και δύο ώρες ελληνικά, τα Μαθηματικά και η Φυσική διδάσκονται στα τούρκικα, τα Θρησκευτικά στα αραβικά, ενώ η Ιστορία (που είναι απλώς ένα χρονόγραμμα), η Γυμναστική, τα Αγγλικά και η Μελέτη Περιβάλλοντος στα ελληνικά και στο σπίτι τα παιδιά μιλούν τα πομάκικα. Όπως αναφέρουν οι Πομάκοι «η τουρκική γλώσσα είναι ξένη για εμάς. Δυστυχώς το Υπουργείο Παιδείας με διάφορες συνθήκες και πρωτόκολλα μας υποχρεώνει να μαθαίνουμε την τουρκική γλώσσα». Αξίζει να αναφερθεί ότι οι ίδιοι οι Πομάκοι ζητούν να δημιουργηθεί ένα ελληνικό σχολείο στην περιοχή τους, καθώς σήμερα τα παιδιά ζουν σ’ ένα πραγματικό κομφούζιο. Ότι δεν πέτυχαν οι Τούρκοι σε αιώνες σκλαβιάς το πέτυχε η ελληνική διοίκηση μέσα σε ελάχιστα χρόνια. Σε όλα τα χρόνια της Τουρκοκρατίας οι Πομάκοι ουδέποτε μιλούσαν τούρκικα και ποτέ οι Τούρκοι δεν κατάφεραν να στήσουν έστω και ένα τουρκικό σχολείο. Τώρα έχει γεμίσει η περιοχή των Πομάκων με τουρκικά σχολεία («Η Δράσις μας», τεύχος 467, Μάρτιος 2009).

Ο ΡΟΛΟΣ ΤΟΥ ΤΟΥΡΚΙΚΟΥ ΠΡΟΞΕΝΕΙΟΥ

______________

Ακόμη, δεν πρέπει να παραλειφθεί το γεγονός ότι το τουρκικό προξενείο τρομοκρατεί τους ανθρώπους να μην λένε ότι είναι Πομάκοι, ούτε Ρομά και να μην μιλάνε τη γλώσσα τους σε δημόσιους χώρους. Παράλληλα, πραγματοποιούνται παράνομα φροντιστήρια, «Καράν Κουρσά» όπως λέγονται, για την εκμάθηση του Κορανίου, όπου τα παιδιά των Πομάκων διδάσκονται τον εθνικό ύμνο της Τουρκίας. Επίσης, σε κάποια πομακοχώρια οι ψευτοϊμάμηδες, που πληρώνονται από το τουρκικό προξενείο, προβαίνοντας σε εθνική προπαγάνδα από τους μιναρέδες των τζαμιών λένε ότι η Δυτική Θράκη είναι τουρκική («μπατί τρακι α τουρκ» όπως ακριβώς το λένε). Επιπλέον, έχει προωθηθεί ευρέως η σημαία μιας «ανεξάρτητης Θράκης», η οποία έχει πράσινη, μαύρη και άσπρη απόχρωση με την ημισέλινο, καθώς και οι βουλευτές του ελληνικού κοινοβουλίου προωθούν την προοπτική ανεξαρτητοποίησης της Θράκης. Αλίμονο! Παραδίδουμε τα όπλα χωρίς να έχουμε πολεμήσει!

Οι Πομάκοι αποτελούσαν πάντα δελεαστική λεία για τον τουρκικό εθνικισμό, επομένως εμείς θα τους αφήσουμε ανυπεράσπιστους στις τουρκικές επιδιώξεις; Όσον αφορά στον αυτοπροσδιορισμό τους, ο ίδιος ο πρόεδρος των Πομάκων της Ξάνθης κ. Ταχήρ Κόντε, σε συνέντευξή του στην εφημερίδα «Χρόνος» και στην κ. Μελαχροινή Μαρτίδου δηλώνει «Δεν είμαστε Τούρκοι». Παρά την καταπίεση και τους εξαναγκασμούς για τουρκοποίηση των Πομάκων που επιχειρείται σε Ελληνικό έδαφος, υπάρχει αντίσταση. Αντίσταση από τους ίδιους τους Πομάκους. Διότι ο εθνικός αυτοπροσδιορισμός δεν πρέπει να συγχέεται με τον θρησκευτικό μουσουλμανικό αυτοπροσδιορισμό. Σε συνέντευξή του ο Πομάκος δημοσιογράφος Σεμπαϊδίμ Καραχότζα αναφέρει «δέχομαι απειλές, όπως άλλωστε και οι υπόλοιποι Πομάκοι που αγωνίζονται για την διάσωση της Πομακικής Γλώσσας και του Πομακικού Πολιτισμού, δηλώνοντας ανοιχτά ότι είμαστε Έλληνες. Μερικές φορές μάλιστα δεχόμαστε αυτές τις απειλές εν ψυχρώ, κατάμουτρα, στην μέση του δρόμου: Απειλές, βρισιές, πρόκειται για ένα καθημερινό μαρτύριο που ζουν όλοι αυτοί οι άνθρωποι, μεταξύ των οποίων είμαι κι εγώ» (www.noitikiantistasis.com/wordpress/?p=390)