ΑΛΛΟ ΦΑΝΑΤΙΚΗ ΠΡΟΣΚΟΛΛΗΣΗ ΚΙ ΑΛΛΟ ΕΥΛΑΒΙΚΗ ΠΡΟΣΗΛΩΣΗ

ΑΛΛΟ ΦΑΝΑΤΙΚΗ ΠΡΟΣΚΟΛΛΗΣΗ ΚΙ ΑΛΛΟ ΕΥΛΑΒΙΚΗ ΠΡΟΣΗΛΩΣΗ

=======

Μιὰ νηφάλια καὶ καλοτοποθετημένη ἐπιφυλλίδα γιὰ τὶς μεταφραστικὲς πρωτοβουλίες τοῦ Μητρ. Δημητριάδος καὶ τὴν πρόθυμη (!) «κάλυψη» ποὺ τοῦ πρόσφερε ἡ Θεολογικὴ Σχολὴ Θεσσαλονίκης.

Η «ΣΥΓΧΡΟΝΙΑΡΧΙΚΗ» ΑΗΘΕΙΑ

=========

. Ἔχει πλέον ὁλοφάνερα διαμορφωθεῖ ἕνα περιβάλλον βαρύ, ἕνα κλίμα ἐπικίνδυνο μέσα στοὺς κόλπους τῆς ἐν Ἑλλάδι Ἐκκλησίας. Ἕνας κύκλος κληρικῶν, διανοητῶν, καθηγητῶν κ. ἄ. ἐκφέρουν μειωτικοὺς χαρακτηρισμοὺς ἐναντίον ὅσων δὲν εἶναι διατεθειμένοι νὰ τοὺς ἀκολουθήσουν στὶς καινοτομίες, τὶς ὁποῖες θέλουν νὰ ἐπιβάλουν ΕΤΣΙΘΕΛΙΚΑ στὴν Ἐκκλησία χρησιμοποιώντας ἀφ᾽ ἑνὸς λογικοφανῆ ἐπιχειρήματα, ποὺ ἀκουμπᾶνε στὸ ἐκκοσμικευμένο φρόνημα τῶν συγχρόνων ἀνθρώπων καὶ ἀφ᾽ ἑτέρου κοσμικὰ μέσα: τὴν ἐξουσία καὶ τὴν αὐθαιρεσία. Αὐτοὶ λοιπὸν μὲ τὸν ἀέρα τῆς διανοητικῆς κατανοήσεως τῶν περὶ προσκολλήσεως στὸ γράμμα τοῦ νόμου εὐαγγελικῶν λόγων πρῶτα τεμάχισαν καὶ ἀποχαρακτήρισαν ὅ,τι παραδοσιακό. Ὕστερα ἔντυσαν μὲ γυαλιστερὸ περιτύλιγμα τὴν αὐτόνομη καὶ ἀχαλίνωτη προοδευτικότητα. Ἀνακάτεψαν λίγη ἐκκοσμίκευση γιὰ νοστιμιά καὶ τέλος σερβίρισαν τὶς ἰδιόκτητες θεωρίες τους σὰν καθαρὴ «ὀρθοδοξία». Μὲ τὴν σειρά της αὐτὴ ἡ καμουφλαρισμένη ἰδεολογία δικαιοῦται ipso jure πέρα καὶ πάνω ἀπὸ τὴν Ἐκκλησία μὲ τὴν ἐπίκληση τοῦ ἀνυποστάτου ἐν τῇ Ἐκκλησίᾳ πανεπιστημιακοῦ δῆθεν κύρους νὰ καταφρονεῖ καὶ νὰ κακολογεῖ ὅσους νομίμως (ΕΣΤΩ ΚΑΙ ΜΕ ΑΣΘΕΝΕΣΤΕΡΗ ΣΥΝΕΙΔΗΣΗ, βλ. σχετ. Οὐ μὴ φάγω κρέα εἰς τὸν αἰῶνα ἵνα μὴ τὸν ἀδελφόν μου σκανδαλίσω [Α´ Κορ. η´ 13]) καὶ ἀπὸ φιλότιμη προσήλωση (καὶ ὄχι προσκόλληση) στὰ θέσμια τῆς Ἐκκλησίας καὶ ἀπὸ εὐλάβεια στὰ παραδεδομένα ἀντιμετωπίζουν τὰ διάφορα ποιμαντικὰ καὶ ἄλλα προβλήματα ἐκκινώντας ἀπὸ τὶς παραδοσιακὲς λύσεις.

. Αὐτὴ ἡ «συγχρονιαρχικὴ» ἀντίληψη δὲν κάνει τίποτε ἄλλο ἀπὸ τὸ νὰ παγιδεύεται στὴν ἴδια παγίδα ποὺ καταριέται. Ἔχοντας ἀναγάγει νευρωσικὰ σὲ ἀπόλυτη ὑπεραξία τὴν ἀντὶ πάσης θυσίας “προοδευτικότητα” καὶ τὸν ἀδιαπραγμάτευτο “συγχρονισμὸ” ἐγκλωβίζεται σὲ ἕνα νέο, ἀντίστροφο φαρισαϊσμό. Ἀλλὰ ἡ ἀλήθεια δὲν συμβαδίζει ποτὲ μὲ τὴν ἀήθεια καὶ ἡ Χάρη δὲν ἀναπαύεται οὔτε στὴν ἀλαζονεία τῆς προσκολλήσεως στὸ γράμμα οὔτε ὅμως καὶ στὴν οἴηση τῆς αὐθαίρετης ἀπαρνήσεως τῶν γεμάτων Πνεῦμα παραδοσιακῶν “πρακτικῶν”. Ἡ ὑπεροψία “τῶν νεοκαθαρῶν” ἀπέναντι στὸν μολυσμὸ τῆς «σχολαστικῆς προσκολλήσεως»καὶ τῶν «κωδικοποιημένων πρακτικῶν» δὲν θὰ βραδύνει νὰ καταπέσει. Μόνο ποὺ θὰ συμπαρασύρει πολλούς.

. Ἕνα πάντως εἶναι σίγουρο: ὅ,τι ἀρέσει στὸ Ἅγιον Πνεῦμα αὐτὸ καὶ θὰ γίνει. Καὶ συνεπῶς ἡ πόλωση μόνο τὴν Ἐκκλησία δὲν διακονεῖ.

ΠΗΓΗ:

Κλίσιον,

http://christianvivliografia.wordpress.com/2011/01/30/ἡ-«συγχρον