Friday, September 25, 2020

ΒΑΓΓΕΛΗ ΚΑΖΙΑΚΟΥ, ΠΕΡΙ ΤΩΝ ΣΥΓΧΡΟΝΩΝ ΑΙΡΕΣΕΩΝ



ΠΕΡΙ ΤΩΝ ΣΥΓΧΡΟΝΩΝ ΑΙΡΕΣΕΩΝ


Του κ. Βαγγέλη Καζιάκου

=====


Σύμφωνα με την επιστήμη της θρησκειολογίας, της θεολογίας και της αγιοπατερικής Σοφίας της ορθόδοξου Εκκλησίας, ως αίρεση ορίζεται το θεολογικοδογματικό σύστημα, το οποίο αποτελεί παρέκκλιση, από την ορθόδοξη διδασκαλία μιας θρησκείας, καθώς ανατρέπει, διά της προσθήκης, αφαιρέσεως ή αλλοιώσεως, την αυθεντική βίωση και όραση του Θείου, της υπέρτατης θρησκευτικής αλήθειας.


Μέσα στην δισχιλιόχρονη πορεία του Χριστιανισμού, η Εκκλησία Του Θεανθρώπου Χριστού, εκτός από τον πόλεμο ενάντια στην ειδωλολατρεία και τον Κόσμο, αντιμετώπισε έναν εσωτερικό πόλεμο, από τις εκάστοτε αιρέσεις, κακοδοξίες και πλάνες που εισήγαγε ο σκοτισμένος νους των πάλαι ποτέ μελών και τέκνων Της, που μεταλλάχθησαν σε Ψευδοπροφήτες.

Οι αρχηγοί των αιρέσεων και θεομάχοι, από τους γνωστικιστές, τον Άρειο, τον Νεστόριο και τους Μονοφυσίτας, μέχρι τον εωσφορικό Πάπα και την πανσπερμία των Προτεσταντών, ένεκεν της δαιμονικής επήρειας, της περιρρέουσας φιλοσοφικής ατμόσφαιρας και των δοξασιών των αλλότριων ψευδοθρησκειών, εναντιωνόταν στην ορθή διδασκαλία περί του Θεού, του Κόσμου και του Ανθρώπου.


Αλλοιώνοντας το πρόσωπο του Θεανθρώπου Χριστού και σύνολη την αγιοπνευματική ιδιοπροσωπεία της Εκκλησίας, η οποία βασίζεται στον απλανή φωτισμό των Προφητών, Αποστόλων και Αγίων. 

Ανά τους αιώνες, από την αποστολική εποχή, μέχρι σήμερα, το Σώμα του Χριστού, διά του ιεραρχικού και Συνοδικού πολιτεύματος, εν τοις προσώποις των επισκόπων, οριοθετεί και αποσαφηνίζει, με ρητά, νοήματα, σύμβολα Πίστεως, άρθρα και συμβολικά κείμενα, την διδασκαλία της Αλήθειας, που έφερε και αποκάλυψε στον Κόσμο, ο Ιησούς Χριστός. 


Με σκοπό την προστασία του ποιμνίου, “υπέρ ον Χριστός απέθανεν”, όσο και για την καταπολέμηση της πλάνης.

Παρ’ όλα αυτά, μέχρι την σύγχρονη εποχή, ο δαίμονας της Ψευδοπροφητείας, δηλητηριάζει το πνεύμα των μελών της, οδηγώντας σε σχίσματα, έριδες, σύγχυση στην Πίστη, με αποστολή να οδηγήσει στο χαμό των ψυχών. 


Σε ποικίλες πλάνες, κακοδοξίες και ετεροδιδασκαλίες, έχουν πέσει μέλη της ορθόδοξου Εκκλησίας, κυρίως μεγαλόσχημοι κληρικοί και δυτικοθρεμένοι διδάσκαλοι της κοσμικής σοφίας, χειμάζοντας και σήμερα, την Εκκλησία Του Χριστού, προπαγανδίζοντας τις δηλητηριώδες εισηγήσεις τους, εντέχνως.

 

Η Εκκλησία, όμως, το Σώμα του Χριστού, η οποία αποτελεί τον στύλο και το εδραίωμα της Αλήθειας, εις τους αιώνες, δεν πρόκειται να εκπέσει, γιατί ο ιδρυτής της, εξήλθεν νικών, αφού κατήργησε το βασίλειο του Άδη, και ίνα νικήσει.


Όμως η διοικούσα και ποιμαίνουσα Εκκλησία, πρέπει να συνειδητοποιήσει εγκαίρως, την ύπαρξη τόσο των εισηγητών των νεοφανών ενδοχριστιανικών αιρέσεων, στο χώρο της ορθόδοξου Εκκλησίας, όσο και το περιεχόμενό τους, καθώς αποτελούν, καρκινώματα και πνευματικές νοθείες, καμουφλαρισμένες με μια ιδιότυπη ορθόδοξη ρητορική, με ένα συναισθηματισμό, εμπνεόμενο από τις λιμπεραλιστικές πρακτικές.


Επιγραμματικά και τηλεγραφικά, οι εν λόγω, αιρέσεις είναι οι εξής:

Πρώτον, η Οικουμενικη Κίνηση ή Οικουμενισμός.

Ξεκινώντας ως μια προσπάθεια της λεγεώνας των προτεσταντών, να ενωθούν, παρέσυραν τα χριστιανικά δόγματα, τις λοιπές θρησκευτικές πίστεις και την ηγεσία της ορθοδόξου Εκκλησίας, σε μια πνευματική έκπτωση, σε μια δογματική σχετικοποίηση και συμβατική ένωση, από τον προηγούμενο αιώνα.


Ένα προτεσταντικό κίνημα, που βασίζεται στον θρησκευτικό συγκρητισμό. Ήτοι, στις ψευδοδιδασκαλίες, ότι όλες οι θρησκείες είναι αληθινές, ισότιμοι δρόμοι σωτηρίας, σχετικοποίηση της καρδιάς των θρήσκευμά των, ήτοι του δόγματος, την άκριτη εξάλειψη των θρησκευτικών διαφορών, τον συγκερασμό των αληθειών της Πίστεως, ορωμένων ως πολιτιστικών μεγεθών, ένεκεν των πολιτικών και οικονομικών σκοτεινών συμφερόντων της Παγκοσμιοποιήσεως.

Η διαχρονική συνείδηση της ορθόδοξου Εκκλησίας, που εκφράζεται αυθεντικά, από τους Άγιους, κηρύττει, πως κατέχει το πλήρωμα της Αλήθειας, ως εξ αποκαλύψεως θρησκεία, προσφέροντας μυστηριακά και ασκητικά, στους Πιστούς, την χάρη της Απολυτρώσεως, δια του ειδικού ιερατείου της, που πηγάζει από τον Σταυρό και την Ανάσταση του ενσαρκωθέντος Υιού και Λόγου του Θεού, Σωτήρα Ιησού Χριστού. Συντρίβοντας τις αλλοτριωτικές δυνάμεις του Σατανά, της αμαρτίας και του θανάτου, οδηγώντας την λογική και άλογη Κτίση στην μέθεξη της Βασιλείας του Θεού.


Οι λοιπές αιρέσεις και θρησκείες, αποτελούν έκπτωση και κακέκτυπα της μονής ευαρέστου θρησκείας του Μονοθεϊσμού, στις μη επαληθεύσιμες ψευδοδιδασκαλίες, την παγανιστική μαγεία των δαιμόνων και της λατρείας της Κτίσεως παρά τον Κτίστη.

Δεύτερον, η Νεορθοδοξία και ο Νεονικολαϊτισμός.

Η νεορθοδοξία, αποτελεί φιλοσοφικό κίνημα, του ακαδημαϊκού Χρήστου Γιανναρά, που συνέβαλε, τα μάλα, στην αλλοίωση τόσο της ορθοδόξου αυτοσυνειδησίας όσο και στην αλλοίωση της ηθικοπνευματικής βιοτής των Χριστιανών. 


Η Νεορθοδοξία, πρώτον, πρεσβεύει την διάκριση των όρων θρησκείας και Εκκλησίας.

Αυτή η πλάνη, διατυπώθηκε, από τον Ελβετό, καλβινιστή θεολόγο του 20ου αιώνα, Karl Barth, ένεκεν της διαμάχης του "ορθόδοξου" προτεσταντισμου, με τον Παπισμό. 


Στηλιτεύοντας, ακρίτως, ως ειδωλολατρεία και σακραμενταλισμό, τις τυπολατρικές πρακτικές, της Παπικής παρασυναγωγής, απομονώνοντας, το φαινόμενο της θρησκείας, στην τελετουργική του μόνον έκφραση, προβάλλοντας έναν Χριστιανισμό, κοινωνιολογικού τύπου, έχοντας ως άξονα την μεταφυσική διδασκαλία του Χριστού, αλτρουϊστικώ τω τρόπω.


Ο κ. Γιανναράς, εισήγαγε την προαναφερόμενη, άγνωστη, συνάμα και προσβλητική για την οικουμενικότητα της θρησκευτικότητας, προβληματική στον ορθόδοξο χώρο του "φιλοσοφείν" και "θεολογείν".

Γενόμενος απολογητής της προτεσταντικής σκέψης, ευτελίζoντας την θρησκευτικότητα, βασίζεται στην φροϋδική ερμηνεία, μη έχοντας ερείσματα από την αγιοπατερική παράδοση, κατηγοριοποιώντας την, εντέχνως, στην ορμέμφυτη ανάγκη του πρωτόγονου ανθρώπου, να ασφαλίσει το “εγώ”, με μεταφυσικές βεβαιότητες, θωρακίζοντας τον εαυτό από τον φόβο του θανάτου.


Δημιουργώντας αυτό το τεχνητό δίπολο θρησκεία και Εκκλησία, ισοπεδώνει τους ιερούς κανόνες, τα θεόπνευστα δόγματα και την καθαρότητα της χριστιανικής ηθικής, προβάλλοντας, την μεταπατερική θεολογία, καθώς η αγιοπατερική παράδοση αποτελεί ένα, απαρχαιωμένο μνημειακό είδος, περιορισμένο στις ανάγκες της εποχής του παρελθόντος, αναμασώμενο από τους "θρησκομανείς" ευσεβιστές.


Φυσικά, η απόρριψη, της θεοπνεύστου, αγιοπατερικής θεολογίας, που αποτελεί, καταγραφή του αγιοπνευματικού βιώματος των “προβεβηκότων εν θεωρία”, ο στιγματισμός της διαχρονίας, της παραδόσεως της Εκκλησίας, η δήθεν αντίθεση των όρων Εκκλησίας και θρησκείας, οδήγησε στην αλλοίωση του ησυχαστικού και ασκητικού ιδεώδους, του ήθους της.

Η Νεορθοδοξία εισάγει και τον Νεονικολαϊτισμό.


Υπονομεύοντας το μοναστικό και ησυχαστικό πνεύμα, την αρετή της παρθενίας, την έγγαμη εγκράτεια και το ασκητικό ιδεώδες, προβάλλει την πορνεία, τον απενεχοποιημένο, σεξουαλικό έρωτα, εκτός του μυστηρίου του γάμου, αμνηστεύοντας τα σαρκικά αμαρτήματα και πάθη, φλερτάροντας με μια λιμπεραλιστική ρητορική, εξισώνοντας τον σαρκικό έρωτα με τον θείο έρωτα. 

Φυσικά, η παρεκτροπή από την θεωρία και την πράξη της Ορθοδοξίας, οδηγεί σε νεωτερισμούς, εκκοσμίκευση και υποκειμενοποίηση της ηθικής.

Η ορθόδοξη θέση, ακυρώνει τις κακοδοξίες της Νεορθοδοξία και του Νεονικολαϊτισμού.

Βασίζεται μόνο στην διδασκαλία των Ανθρώπων του Χριστού, οι οποίοι αποτελούν τους γνήσιους θεράποντες του Τριαδικού Θεού, τους πάσχοντες τα θεία. 


Η Θρησκεία ως "mysterium tremendum Et fascinosum", αποτελεί το κύριο χαρακτηριστικό των θρησκευμάτων, η ραχοκοκαλιά, ως ιστορικών εκφράσεων. Ορίζεται ως η Πίστη και Λατρεία του Θείου και το ήθος, ως τρόπος ζωής βασισμένος, στην μεταφυσική κοσμοθεωρία της Ζωής, του Θανάτου και του Επέκεινα, αποτέλεσμα της εκστατικής ενώσεως της Ψυχής με το Απόλυτον. 

Ετυμολογείται και σημασιολογείται, σε συνάρτηση με τις ταυτόσημες λέξεις, των λαών, ως η μνήμη του Θείου, ο ιερός δεσμός της ψυχής με το θείον, ο νόμος, η ευσέβεια και η λατρεία. 

Τα κύρια συστατικά της, αποτελούν, η πίστη, η θεολογία, το δόγμα, η λατρεία και το ήθος. 

Το θρήσκευμα ορίζεται ως το παγιωμένο και συγκεκριμένο, σε μορφή, είδος και περιεχόμενο κόσμο θεωρητικό δογματικό σύστημα Πίστεως και λατρείας εις το θείον (Θεός, θεοί, πρόγονοι, πνεύματα),το ήθος, ήτοι, η υπακοή στο θείο νόμο, ως αποτέλεσμα του μυστικισμού, που αποτελεί την καρδιά του θρησκευτικού βιώματος. 

Θρησκειολογικά, θεολογικά, ανθρωπολογία και ιστορικά, η θρησκευτικότητα, δεν είναι ορμέμφυτη στον Άνθρωπο. 

Η τάση, για να θρησκεύει, είναι ένστικτο, ένεκεν του κατ’ εικόνα. Διακατέχεται από την οντολογική αναγωγή προς το θείον, που επαληθεύεται στην επίκτητη θρησκευτικότητα. 

Ο Χριστιανισμός, αποτελεί θρησκεία και θρήσκευμα, έχοντας τα προαναφερθέντα στοιχεία, εσωτερικά και εξωτερικά, επαληθεύοντας, όχι συγκρητιστικά, αλλά ως προς την αναφερόμενη, κοινή ραχοκοκαλιά όλων των θρησκευμάτων. 

Η ορθόδοξος χριστιανική θρησκεία, είναι μόνη αληθινή, ευάρεστη και σώζουσα, ως αποκαλυφθείσα στο πρόσωπο, του Άσαρκου Λόγου, στην εποχή του Νόμου, και Του Σεσαρκωμένου Λόγου, του Ιησού Χριστού, στην εποχή της χάριτος. 

Η Ορθόδοξος Εκκλησία, η “εν Πνεύματι και Αληθεία”, προσκύνησις του Τρισαγίου Θεού, ως η μία Αγία και Καθολική Εκκλησία, το Σώμα του εν σαρκί εληλυθότος Θεού, έχει την άπαξ παρεδοθείσα τοις Αγίοις, με Προεστώτα την Υπεραγία Αειπάρθενο Θεοτόκο, θρησκεία, ήτοι την πίστη στον Ζώντα ένα και Τριαδικό Θεό, την λατρεία Του, διά των μυστηρίων και κυρίως με την αγιοπνευματική λατρεία και της τηρήσεως των θείων εντολών, που διακηρύττει και βιώνει το “ίνα ώσι εν”.

Το προπατορικό αμάρτημα, των Αγίων Πρωτοπλάστων, προκάλεσε την δημιουργία, των κακέκτυπων ψευδοθρησκειών, ένεκεν του “απαγορευμένου καρπού”, της ισοθεΐας, από την μία αληθινή θρησκεία του Μονοθεϊσμού, ήτοι την αέναο προσευχή του νου προς το άκτιστο φως, της Τρισηλίου Θεότητος. 


Τρίτον, η πλάνη του Παλαιομερολογιτισμού, που ένεκεν, του εγωισμού, του ευσεβισμού και του άκριτου ζηλωτισμού, δύο αιώνες τώρα, προφάσει του Οικουμενισμού, τεμάχισε ευκαίρως - ακαίρως, έξω από την μάνδρα του Χριστού, πλανεμένους ηθικιστές υπερορθοδόξους.


Λόγω, των προαναφερθεισών ενστερνισθέντων, υπό των εκκλησιαστικών αρχόντων αιρέσεων, οι φατρίες του Παλαιομερολογητισμού, βρίσκουν έδαφος, προκαλώντας θρουν, θολώνοντας τα ήδη, βουρκωμένα ύδατα, των εκκλησιαστικών θεμάτων.

Τέταρτον, η αιρετική διδασκαλία, της κατοχύρωσης του φαναριώτικου δεσποτισμού-ανατολικού τύπου Παπισμού, του Σεβασμιώτατου Γέροντος Μητροπολίτου της Πρωτοθρόνου Εκκλησίας της Ορθοδοξίας, Περγάμου Ιωάννου, που - ω, της βλασφημίας-, την κατοχυρώνει, όχι όπως ο Εκπεσών Παπάς της Παλαιάς Ρώμης, στο πρωτείο του Αγίου Πέτρου, αλλά, σε μια δήθεν ενδοτριαδική μοναρχία του Θεού Πατρός, προς τα πρόσωπα του Υιού και Του Αγίου Πνεύματος.

Ο οικουμενικός πατριάρχης, σύμφωνα με την βλασφημία του Γέροντος Περγάμου, είναι η εκτύπωση στην εκκλησιαστική ιεραρχία. 

Η αίρεση αυτή, αποτελεί εκκλησιολογική εκτροπή, καθώς η Εκκλησία δεν είναι τύπος της Αγίας Τριάδος, αλλά Σώμα Του Ενσαρκωθεντος, δεύτερου Προσώπου της Τριαδικής Θεότητος, Του Υιού, Ιησού Χριστού. 


Συμπερασματικά, η ιεραρχία των κατά τόπους Ορθοδόξων Εκκλησιών, πρέπει, να δώσει την μαρτυρία, διά του αναθεματισμού, των προαναφερθεισών σύγχρονων κακοδοξιών, καλώντας σε μετάνοια τους Πιστούς, ούτως ώστε η ναυς της Εκκλησίας, να πηδαλιουχείται από τους κανόνες που αυτό, το Πνεύμα της Αλήθειας, πνέει, αγκυροβολώντας, στον Σταυρό Του Χριστού, στο επί 2000 χρόνια, κενό μνημείο, στο χώρο της παραδείσιας ανάπαυσης. 

Στην χαρά των Αγίων, που έχουν ως θεμέλιο της Πίστεως, το μέγα μυστήριο της ευσεβείας, που οδηγεί στην καθαρά και αμίαντο θρησκεία, αγιάζοντας την λογική και άλογη Κτίση, πληρώνοντας με το φως της Αναστάσεως του Εσφαγμένου Αρνίου, τον Ουρανό, την γη και τα καταχθόνια, ευαγγελίζοντας, ότι αυτή εστι η αιώνιος Ζωή, ίνα γινώσκωσι Σε, τον μόνον Αληθινον Θεόν, και ον απέστειλας, εις τον Κόσμον, Ιησούν Χριστόν.

Πέμπτον, η υφέρπουσα αίρεση, υπερτονισμού της χαρισματικής τάξης των Πιστών, έναντι της ιεραρχικής και συνοδικής αρχής στην Εκκλησία, που διατυπώνεται σε κηρύγματα, από παραδοσιακούς, κατά τα άλλα, κληρικούς και θεολόγους, κατά βάση, επιρροή από κάποιες προτεσταντίζουσες εκκλησιολογικές πλάνες, του πατρός Ιωάννη Ρωμανίδη. 


Καθώς και ο διαχωρισμός Εκκλησίας και θρησκείας.


Πράγματι, η Εκκλησία δεν είναι θρησκεία, έχει θρησκεία. 


Αφού η Εκκλησία είναι ο Θεανθρώπινος οργανισμός, το σύνολο των Πιστών, θρησκευτών και θεραπόντων του Αγίου Θεού.

Ο εν λόγω διαχωρισμός, δεν γίνεται κάτω από το πνεύμα της Νεορθοδοξίας, αλλά από ένα πλανεμένο υπέρμετρο ζήλο να εξυψώσουμε,τον Χριστιανισμό, λόγω, του ότι, όπως υποστηρίζουν, η Θρησκεία βασίζεται στην ειδωλολατρεία και τον Νεοπλατωνισμό. Ως απρόσωπης ένωσης με το ιδεαλιστικό κόσμο των αρχέτυπων, την φυγή από την ύλη. 


Σαφώς, αυτό αποτελεί μεγάλο ατόπημα, καθώς περιορίζει την έννοια, χωρίς θεολογικά και θρησκειολογικά ερείσματα, στις δαιμονικές εμπειρίες της έκστασης και την τυπολατρείας ακόμα και του Ισραήλ, στην επαλήθευση θρησκευτικότητα και πνευματικότητα. 


Μία τέτοια ρητορική όμως, καταποντίζει θεμελιωδώς, τον Χριστιανισμό, οδηγώντας, αντί στο να τον βιώνουμε, ως οδό ενώσεως της ψυχής μας, με το θείον, διά της λατρείας και ευσεβείας, που αποτελεί την θρησκεία, μάλιστα δε την επαληθεύσιμη θρησκευτικότητα, δια των Αγίων, σε μια φιλοσοφία ζωής, η μία θεραπευτική αγωγή μόνο και μόνο, για να εξυπηρετήσουμε, δήθεν, ποιμαντικά τον σύγχρονο τεχνοκρατικό άνθρωπο.......

Έκτον, παρόλο που η Εκκλησία, έχει καταδικάσει, τον εθνοφυλετισμό, προβάλλοντας την οικουμενικότητα της θρησκείας του Χριστού, εντούτοις, νεοπαγή πατριαρχεία και κάποιες αρχιεπισκοπές, μετετράπησαν σε εθνικές Εκκλησίες, βασιζόμενες, στον εθνικισμό και στην κοσμική ισχύ.


Η ορθόδοξη, στάση, θα περιοριστεί να διατυπωθεί ως εξής· 


Η Εκκλησία Του Χριστού, ως μία, δεν μπορεί να κομματιάζεται έτσι, από ιδιότυπους σοβινισμούς. Όλοι σήμερα, λέμε, η Ελλαδική Εκκλησία, η Ρωσική Εκκλησία, η Βουλγαρική Εκκλησία, κλπ, αντί να χρησιμοποιούμε, η Εκκλησία εν Ελλάδι, εν Κύπρω, εν Αλβανία.

Φυσικά, η Εκκλησία, σέβεται, τις ποικίλες πολιτιστικές διάφορες, των λαών, όμως, ως πανανθρώπινη θρησκεία και πίστη, δεν πρέπει να εγκλωβίζεται, σε τοπικισμό και επαρχιωτισμούς, λόγω συμφεροντολογικών οραματισμών.


Στην εποχή μας, βλέπουμε ξεκάθαρα, την διάσπαση που επικρατεί στο εκκλησιαστικό Σώμα, η αιρετική σύνοδος της Κρήτης, η αντικανονική πράξη αυτοκεφαλίδας της σχισματικής Εκκλησίας της Ουκρανίας, οι μάχες, που δίνονται μεταξύ δικαιοδοσιών, κυρίως μεταξύ των σλαβικών εκκλησιών και της Μητέρας Εκκλησίας της Κωνσταντινουπόλεως. 


Μη σεβόμενοι, το θεσμό του Οικουμενικού Πατριαρχείου, ως τροφού του Γένους των Ορθοδόξων.

Αυτό, φυσικά, η τάση της επίδειξης ισχύος, αν και δυσδιάκριτο στους πολλούς, έχει περάσει και στην αισθητική της λατρείας, κυρίως των Σλάβων, κληρικών. 


Αντί να επικρατεί, η πνευματική ομορφιά, της αγιοπνευματικής λατρείας, των θεοφόρων Πατέρων, καταδυναστεύονται, από ένα βυζαντινισμό, μετατρέποντας τους εαυτούς τους, αντί σε αρχιερείς Θεού Του Υψίστου, αυτοκράτορες, της πάλαι ποτέ διαλαμψάσης, Αυτοκρατορίας των Φράγκων και του Βυζαντίου.


Διακοσμημένοι, όχι από σεμνότητα και δικαιοσύνη, αλλά από χρυσό και άργυρο. 

8 comments:

  1. "Περι Εθελοθρησκείας"

    Ένα από τα πολλά πνευματικά κακά που διέπουν τον Άνθρωπο, στο χώρο της πνευματικής ζωής, από την αρχή της ιστορικής του παρουσίας, αποτελεί σαφώς, η λαίλαπα του αθεϊστικου φρόνηματος, ήτοι, της αρνησεως οποιασδήποτε μεταφυσικής διάστασης της υπαρξεως.
    Ιδιαιτέρως,στην εποχή μας, τροφοδοτειται από την υλοφρονα γνώμη της επιστημονικής "αυθεντίας".
    Η Επιστήμη, αυτή καθ'εαυτη, αποτελεί δώρον και ευγενής έκφανσή της πολιτισμικής εξέλιξης της ανθρωπότητας, που τους τελευταίους αιώνες, αλματωδώς, προχώρησε σε ανακαλύψεις, βαθύτερη γνώση του φυσικού κόσμου.
    Από την λειτουργία της δομής του κυττάρου, στους απειραριθμους γαλαξίες και την ίαση των ανιατων και αλγηνων ασθενειών, φτάνοντας στην εποχή της ψηφιακής τεχνολογίας και την παγκοσμιοποιηση της πληροφορίας.
    Ζώντας μέσα στον κόσμο της μετανεωτερικοτητας, ο επηρμένος νους του Ανθρώπου, έτι μια ακόμα φορά, προφασιζομενος την μικρή πλην ενθουσιαστικη, ιδέα της γνώσης,με τρόπους ιδέες και πολυμηχανες θεωρίες, προσπαθεί να διαζευχθει, από την θεία καταγωγή του,να σβήσει την ενστικτωδη δίψα του, για την ενορατικη ενατενιση του Σύμπαντος, στα ιδεαλιστικα πλαίσια της αιωνιότητας.
    Αποκρουωντας την πεισματικά,ειδωλοποιωντας την αυταπάτη της παντογνωσιας του, βυθιζόμενος στην ακόρεστη σαρκική τρυφη και αυτάρεσκη μακαριοτητα του.
    Η αθεια μέσα στο διάβα των αιώνων, πήρε ποικιλες μορφές, μάσκες και τύπους, εγκλωβιζοντας τον άνθρωπο στα βιολογικά του δεδομένα, με αποκορύφωμα την σημερινή τραγικότητα, της αποθεωσης του Homo ex machina.
    Όμως,το έμφυτο θρησκευτικό συναίσθημα δεν ξεριζωθηκε και δεν θα μπορέσει να ξεριζωθει, καθώς οι υπαρξιακές συντεταγμένες του Ανθρώπου, έχουν σαφή προέλευση και προσανατολισμό στον Ουρανό.
    Ο σύγχρονος αθειστικος επιστημονισμος και ο υλομανης ηδονισμος, απέδειξε περίτρανα το ψαλμικο"ειπεν αφρων εν τη καρδιά αυτού, ουκ εστι Θεός".

    ReplyDelete
  2. Περισσότερη όμως ζημιά, έκανε και εξακολουθεί να κάνει, όχι τόσο η επιστημονική κατοχύρωση της αθεΐας, όσο η εθελοθρησκεια.
    Την λέξη την συναντάμε, στην προς Κολοσσαεις επιστολή του Αγίου Αποστόλου και Πρωτοκορυφαιου, των Εθνών Παύλου.
    Η εθελοθρησκεια ορίζεται ως η κατά το δοκούν λατρεια του Θεού, από μέρους του Ανθρώπου.
    Ο Άγιος Απόστολος Παύλος, ψεγει, την νοσηρή θρησκευτικοτητα της προαναφερθεισας εκκλησιαστικης κοινότητας, καθώς οι Χριστιανοί,είχαν αλλοτριωθεί από την νεοφανεισα αίρεση του Γνωστικισμου, προσμιγοντας γνωστικά και χριστιανικά στοιχεία, ξένα προς την θεοσδοτη αλήθεια του Ευαγγελικου μηνύματος.
    Γενικότερα, η εθελοθρησκεια, αποτελεί, όχι μόνο μια ορισμένη ιστορικά κατάσταση, αλλά μια διαχρονική αίρεση, ιδιαζοντως πολυπρόσωπη, η οποία προβάλλει μια πλανεμενη ευσεβεια τόσο στα πλαίσια της χριστιανικής ορθοδοξίας, όσο και σε επίπεδο γενικότερα, διαθρησκειακο, αλλοιωνωντας την υπέρτατη θρησκευτική αλήθεια, όπως την εννοεί η εκάστοτε ομολογία.
    Η σημερινή ζωή των χριστιανών, παρουσιάζει λίγο η πολύ, τα στοιχεία της εθελοθρησκειας.Πλειαδα ανθρώπων της εποχής μας, αν και δεν αρνούνται την ύπαρξη του Θεού, την προσλαμβάνουν, αόριστα και αφηρημένα, ακόμα και με χριστιανικό πρόσημο, προσαρμοζοντας προκρουστιαιως,στοιχεία μιας δεδομένης θρησκευτικής διδασκαλίας, στα μέτρα και τα σταθμά του εαυτού τους.
    Στις ποικίλες ιδεολογίες των ψευδονυμων γνώσεων και του εμπαθους πνεύματος τους.
    Μια τέτοια πίστη, φυσικά, δεν είναι επαλήθευσιμη πόσο μάλλον σωζουσα, καθώς, δεν συντονίζεται στην αυτοαληθεια της διδασκαλίας του Ενανθρωπησθεντος Υιού και Λογου Του Θεού, Σωτήρος Χριστού και όλων των Αγίων Του, που αποτελούν μέσα στους αιώνες την ζωντανη παρουσία Του,το άλας της γης, το φως του Κόσμου.
    Η ζωή των Αγίων της Ορθοδόξου Εκκλησίας, Αυτου Του Σώματος Του,είναι το τεκμηριο της ότι η ζωή που προτάσσει το Ευαγγέλιο της Βασιλείας Του Τριαδικου Θεού, αποτελεί την απόλυτη Αλήθεια και την σωζουσα οδό, που πηγάζει από τον Σταύρο του Γολγοθά και του κενού μνημείου της Αναστάσεως, Του υπέρ της του κοσμου ζωής Εσφαγμένου Αρνίου.
    Η κατά την ημέτερα θέληση Πίστεως εις Τον Θεον, και οι κατ επιλογή τήρηση των εντολών Του, είτε από άγνοια, είτε από φρόνημα αιρέσεως, αποτελεί βλασφημία Του Αγίου Πνευματος, αποταγη του απολυτρωτικου έργου Του Χριστού,μορφη θρησκευτικοτητος μεν,μιαρη πάρα τω Θεώ δε.
    Κάποια παραδείγματα που μπορούν να προταθούν τηλεγραφικα, είναι, όταν αρκούμαστε μόνο στην πίστη και όχι στην οργανική ένταξη μας στην μυστηριακή και ασκητική ζωής της Εκκλησίας.
    Όταν αποδεχόμαστε την χάρη των μυστηρίων χωρίς όμως να έχουμε τις προϋποθέσεις να μετεχουμε σε αυτά, αρνούμενοι το ησυχαστικο φρόνημα της χριστιανικής Ελπίδος, κλπ.
    Ο Λόγος Του Θεού, αποτελεί τον αιώνιο Νόμο Του, την θεραπευτική συνταγή Αυτου, που μας απαλλάσσει από τον Διάβολο, τον θάνατο και την αμαρτία, ενώνοντας μας με Τον Άγιο Τριαδικο Θεό.

    ReplyDelete
  3. Φυσικά,υπάρχουν οι δύο μεγαλύτερες αιρέσεις των εσχάτων
    Ο οικουμενισμος θρησκευτικός συγκρητισμος,ο οποίος εξισωνει όλες τις θρησκείες ως οδούς σωτηρίας, διαφορετικές εκφράσεις του Θειου, λόγω της ποικιλομορφιας του πολιτιστικού φαινομένου.
    Η νεορθοδοξία,η πλάνη του Χρήστου Γιανναρά, ορίζεται ως ενα ιδιοτυπο κράμα που απαρτίζεται από πολλά φιλοσοφικά μεταφυσικά συστήματα της Δυσεως,η μεταφυσική του Χαιντεγκερ, το σύνδρομο της ερωτικής υστέρησης του εφηβικού οίστρου, την λιμπεραλιστικη θεολογια, την φρουδικη ψυχανάλυση, την μετάπατερική θεολογια των Ρώσων του Παρισιού, της προτεσταντικης θεολογίας του Karl Barth. Ολα συγκερασμενα αυθαίρετα, επιστημονικά αβάσιμα.
    Πολτοποιημενα και δοσμενα άκριτα στον ορθόδοξο χώρο, με βασικό άξονα την προσωπική του οπτικη
    βλέποντας,την στάση της όλης παραδόσεως της Ορθοδόξου Εκκλησίας απέναντι στα σαρκικα αμαρτηματα,έχοντας το βαρύ ψυχολογικό υπόβαθρο, περιόρισε το θρησκευτικό φαινόμενο στην ειδωλατρικη του έκφραση, ητοι αυτό της μαγείας. Όμως αυτό είναι μια μορφή θρησκευτικοτητος, όχι ο ορισμός. Βολεύτηκε στην γενικευμενη ερμηνεία της ψυχολογίας.
    Κάνοντας λογικά άλματα,διαπνεομενος από συμπλεγματικη ιδιοσυγκρασια, λόγω του ευφυους του νοος, από εμπάθεια, ενεκεν του ευσεβισμού των κατηχητικων σχολείων της δεκαετίας του'60,εμφορουμενος από την προκατάληψη του, κυρρητει την φρουδικη ερμηνεία του όρου, όχι την ορίζουσα της έννοιας θρησκείας,κάτω από τα θρησκείολογικα και τα θεολογικά πλαίσια, υποστηρίζοντας την αντίθεση των όρων θρησκείας και εκκλησίας.
    Ο πατριάρχης της Νεορθοδοξίας αποφαίνεται ότι η θρησκεία είναι ανάγκη ορμεμφυτη, που λόγω του φόβου του θανάτου, έχει στάση χειραγώγησης του Θειου, βιολογικά καθορισμένης.
    Απ την άλλη παρουσιάζει τον Χριστιανισμό ως μια κοινωνιολογια με μεταφυσικό άξονα,στον τύπο της εκκλησίας του Δήμου,με χριστιανικό πρόσημο.
    Οδηγουμενος στην άρνηση όλης της μυστηριακής και ησυχαστικής ευσεβειας. Γι'αυτο η αίρεση της Νεορθοδοξίας δεν είναι τίποτα άλλο παρα το απαύγασμα μιας δαιμονοκρατουμενης επηρμενης προσωπικότητας.
    Φυσικά,όλα αυτά τα κάνει για να καταλύσει το ηθικό πνευματικό και ασκητικο στοιχείο της Ορθόδοξης Εκκλησίας, προβάλλοντας τα συστατικά στοιχεία του θρησκευειν, όχι αυτό καθ'αυτο. Για να αμνηστευσει, να καθυσηχασει τις ενοχές, τα σαρκικα αμαρτήματα, αποθεωνοντας τον ανθρώπινο έρωτα που σχετίζεται με τον Θειο.
    Άρα δεν αντιτάσει την θρησκεία και την εκκλησία,καθώς κάτω από αυτά, παίζοντας τεχνηεντως,με τις λεξεις προσαπτει άλλη εννοιολογια και σημασιολογία, τοποθετώντας ενναλαξ στοιχεία κατά το δοκούν.Αυτά που λέει δεν είναι μόνο αυθαίρετα αλλά και αντί- επιστημονικά.Εμμενωντας πάντα στην χριστιανική ορθοδοξία.
    Η νεορθοδοξία στηρίζεται στον νεονικολαιτισμο,και υστερικά αντιστρατευεταιτην αγνότητα της Αγίας ορθόδοξου Πίστεως. Σε ότι εμποδίζει τον έρωτα, την ελευθερία και την μεταφυσική αναζήτηση, σύμφωνα πάντα με το όραμα του ποταπου Χρήστου Γιανναρά.
    Η αντίθεση μεταξύ των όρων θρησκείας και εκκλησίας δεν υφίσταται,ουτε από θρησκειολογικης, ούτε από θεολογικής πλευράς, ούτε από πλευράς της ορθόδοξου προφητικοαποστολικοπατερικης παραδοσεως.
    Είναι τεχνητό δίπολο, από τον αιρεσιαρχη της Νεορθοδοξίας. Ενα σύνολο σκέψης που φασκει και αντιφάσκει, προσβαλοντας το θρησκευτικό φαινόμενο καθολικά,παιρνωντας σβάρνα όλα, όσο και την μοναδικότητα της Χριστιανικής θρησκευτικής Πίστεως.
    Δεν ορίζει τι είναι θρησκεία γενικότερα, αλλά προκαταλαμβανει τους ακαταχητους, προτάσσοντας ερμηνεία περί θρησκειας, αρδρευομενη από το αθειστικο φρουδικο ψυχολογικό σύστημα.
    Απομονώνει την θρησκευτικοτητα στις αξιωματικός αποφανσεις,επικαλούμενοςτην Ψυχολογία,δίνοντας αρνητικό πρόσημο.
    Χρησιμοποιώντας την Αγία Γραφή, Άγιους Πατερες και τα εκκλησιαστικα οφφικια,ως αντιπερισπασμο.
    Το θέμα της Νεορθοδοξίας είναι ότι κάτω από τον όρο θρησκεία, δεν εννοεί το σημαινομενον του σημαινοντος. μπολιαζει το ησυχαστικο ιδεωδες, και το χτυπάει αδυσώπητα, το αξιωματικό χαρακτήρα της εκκλησιαστικης πίστης και ηθικης, όχι την θρησκεία αυτή καθ εαυτή, επιτηδευμένα, με τον όρο εκκλησία, την πολιτεία του κ.Χρήστου Γιανναρά.

    ReplyDelete
  4. Συμπερασματικά, ως θρησκεία ορίζουμε την σχέση Απόλυτου και ανθρώπου.Τα θρήσκευματα διαφοροποιουνται ως προς την ταυτότητα του Απόλυτου,λογω της πτώσεως και της υπό του Σατανά εισηγηθησας είδωλολατρειας.
    Τα συστατικά στοιχεία της θρησκείας αποτελούν την πίστη, την λατρεία και το ήθος.
    Η θρησκεία ετυμολογειται ως σχέση με το θείον, το έχειν της του Θειου ενεργειας, ανάβασις, ψίθυρος προσευχής,θεραπεία, θεουργια, η μνήμη του Θειου και η τηρησις αυτής δια της ευσεβειας και της λατρείας. Η αντίστοιχη λατινική religio σημαίνει δεσμός με το θείον, οι υπόλοιπες λέξεις πολλών λαών, που αντιστοιχούν στην λέξη και την έννοια, είναι Torah, που θα πει Νόμος, Chiao, η αιωνια αλήθεια, Dharma, η οδός, din,η πνευματικό ρητά, κλπ.
    Η ορθόδοξος χριστιανική θρησκεία, είναι η μόνη αληθινή καθώς αποτελεί την όντως μετοχή εις το του Θειου έργον,Του ενσαρκωθεντος Θεού Λόγου,δια του ειδικού ιερατείο της, μεταδίδει την χάρη του Αγιασμού, στα μυστήρια και στην φιλοκαλικη άσκηση εν προσώπω Ιησού Χριστού.
    επαληθεύει τόσο την κοινή σημασιολογικη έννοια της θρησκείας, που το συναντάμε σε όλα τα θρήσκευματα, σπερματικως, ουχί συγκρητιστικά.
    Ο οικουμενισμος και η νεορθοδοξία καθώς και το πνεύμα της εθελοθρησκειας, πρέπει να απιβληθουν από την Ηγεσία της Θρησκευουσης κοινότητας ημών, της Αγίας Ορθοδόξου Εκκλησίας.

    ReplyDelete
  5. Υ. Γ. Ο Νεορθοδοξος κ. Χρήστος Γιανναράς αρέσκεται να απομονώνει την θρησκεία στις ειδωλολατρικες εκφράσεις της αντιπαραβαλλοντας την ως στάση χειραγώγησης απέναντι στο θείο, ενώ την εκκλησία ως άμεση σχέση με το θείον.
    Φυσικά αυτό είναι πάραπλανητικό, καθώς η θρησκεία δεν εξαντλείται στην μαγική της έκφραση, δηλαδή χειραγώγηση αλλά και ως σχέση πρωτίστως στον Χριστιανισμό αλλά και γενικότερα σε όλες τις θρησκείες.
    Το ένα δεν αναιρεί το άλλο, το ότι στον Χριστιανισμό η στάση στην μεταφυσική είναι η σχέση και όχι η χειραγώγηση, αυτό δεν αποκλείει να είναι θρησκεία, και δη η αληθινή θρησκευτικοτητα. Άλλωστε πρόκειται περί εκ δεξιών πλανης.
    Αποτελεί λογικό άλμα του πλανεμενου πολυφθογγου ρητορα που το θέτει στην προοπτική της ιδιότυπη κοινωνιολογιας του με μεταφυσικό άξονα. υποστήριξης της προαναφερθεισας υποβοσκουσας κοινωνιολογιας του.
    Το θρησκευτικό φαινόμενο είναι πολυμερες, εμπεριέχει την χειραγώγηση αλλά και την σχέση ως υγιή θρησκευτικοτητα, μετά την Αποκάλυψη Του Αληθινού Θεού, Του Ιησού του Ναζωραίος και κουτόπονηρά το αποκρυπτει.

    ReplyDelete
  6. Η πεμπτουσία της θρησκευτικοτητος έγκειται ακριβώς στην μεταξύ του Απόλυτου και του Ανθρώπου σχέση και εξάρτηση, τα συστατικά στοιχεία της, η πίστη η λατρεία το ήθος, ακόμα και στην είδωλολατρεία όπως είναι η μαγεία η δεισιδαιμονια, είναι δευτερεύοντα αποτελέσματα, ανάλογα με την ιδιοπροσωπεια του Θειου. Ακόμα μια φορά φαίνεται η πλασματικότητα και το ψευτοδιλλημα της Νεορθοδοξίας. Όλα αυτά για να παγιωθεί ο ερωτισμός, πάντα για την θεωση μας, φυσικά..........

    ReplyDelete
  7. Ο φιλόσοφος Αντισθενης έλεγε"αρχη Σοφίας ονομάτων επισκεψις".
    Μία από τις ετυμολογιες προσεγγισεις της λέξεως θρησκεία,αποτελεί η ακολουθη:
    Σύμφωνα με την γλωσσολογία η ρίζα θρησκ-μα την ρίζα θεραπ-, έχουν κοινή ιστορική συνυφανση.
    Θρησκεία, ορίζεται ως θεραπεία, δηλαδή λατρεία.
    Λατρεία ορίζεται η του Θειου υπουργεία.
    Δηλαδή, εγώ ειμί υπό του Θειου έργον, βλ(ενέργεια). Η ενέργεια προϋποθέτει πομπό και δεκτή, μορφή σχέσις.
    Σχεσις, από το αρχαίο σχω, έχω.
    Η Σχεσις συμπερενεται ακόμα και ετυμολογικά μέσα στην λέξη θρησκεια.
    Η νεορθοδοξία είναι μια γελοία ρητορική, ενός εμμονικου ερωτομανη,πάντα με χριστιανικό πρόσημο, πολύ επικίνδυνη, ερμηνευομενη όμως την σωστή βάση, σκυβαλα αλαλαζοντα.

    ReplyDelete
  8. Ας συντονιστουμε λοιπόν με την υγιή θρησκευτικοτητα, που πραγματωνεται, μέσα στην μυστηριακή και νηπτικη ζωή της Αγίας Ορθοδόξου Εκκλησίας, Του Κυρίου και Σωτήριος Ιησού Χριστου.
    Για να τυχουμε μιας κάποιας μετανοίας και σωτηρίας. Μεταλαμβανοντας τον Κλήρο των Αγίων, το φωτοειδες κάλλος Του Αγίου Τριαδικου Θεού, εν προσώπω Ιησού Χριστού.
    Ο Άγιος Ιάκωβος ο Αδελφοθεος, στην καθολική του επιστολή διαγραφει, την σταυροειδη, θρησκευτικοτητα, την αληθινή σχέση μεταξύ του Θειου και του Ανθρώπου,λεγοντας"θρησκεια καθαρά και αμίαντος, αυτη εστι, επισκέπτεσθαι ορφανά και χήρας εν τη θλιψει αυτών, ασπιλον εαυτόν κρατείται από του κοσμου".

    ReplyDelete