π. Θ. ΖΗΣΗ,ΚΑΜΠΑΝΕΣ ΚΙΝΔΥΝΟΥ ΓΙΑ ΤΗΝ ΟΡΘΟΔΟΞΙΑ

ΚΑΜΠΑΝΕΣ ΚΙΝΔΥΝΟΥ ΓΙΑ ΤΗΝ ΟΡΘΟΔΟΞΙΑ

Πρωτοπρεσβύτερος Θεόδωρος Ζήσης

Ὁμότιμος Καθηγητὴς Θεολογικῆς Σχολῆς Α.Π.Θ.

=====

Πρὶν ἀπὸ δεκατέσσερα χρόνια στὶς 25 Ἰανουαρίου τοῦ 2007, προσκεκλημένος ἀπὸ ὀρθόδοξο σωματεῖο, ὡμίλησα στὴν αἴθουσα τοῦ Πνευματικοῦ Κέντρου τοῦ Δήμου Βόλου, μὲ θέμα: 

«Κινδυνεύει τώρα σοβαρὰ 

ἡ Ὀρθοδοξία». 

Ἡ ἀφυπνιστικὴ ἐκείνη ὁμιλία, μὲ ἰσχυρὴ τεκμηρίωση, δημοσιεύθηκε στὸ περιοδικὸ τῆς «Ἑταιρείας Ὀρθοδόξων Σπουδῶν», στήν «Θεοδρομία», καὶ ἐτάραξε τὶς συνειδήσεις τῶν Οἰκουμενιστῶν, διότι παρουσίαζε ὁλοφάνερα τὴν ἀλλαγὴ πορείας τῆς παραδοσιακῆς Ἐκκλησίας τῆς Ἑλλάδος ἀπὸ τὴν Ὀρθοδοξία πρὸς τὴν παναίρεση τοῦ Οἰκουμενισμοῦ.

Ἐντοπίσαμε τοὺς κινδύνους κυρίως σὲ τρεῖς περιοχὲς τῆς ἐκκλησιαστικῆς ζωῆς. 

Ἐν πρώτοις εἰς τὸ ὅτι ὅλες οἱ ἱεραρχίες, ὅλοι οἱ ἐπίσκοποι τῶν τοπικῶν αὐτοκεφάλων ἐκκλησιῶν, πλὴν ἐλαχίστων ἐξαιρέσεων, ἔχουν διαβρωθῆ ἀπὸ τὴν παναίρεση τοῦ Οἰκουμενισμοῦ. 

Προστέθηκε σ᾽ αὐτὲς καὶ ἡ ἱεραρχία τῆς Ἐκκλησίας τῆς Ἑλλάδος, ἡ ὁποία μέχρι τὰ τέλη τοῦ 20οῦ αἰῶνος, μέχρι καὶ τοῦ ἀρχιεπισκόπου Σεραφείμ, ἦταν παραδοσιακὰ Ὀρθόδοξη. Ὅσοι ἐκπροσωπούσαμε τὴν Ἐκκλησία τῆς Ἑλλάδος στοὺς Θεολογικοὺς Διαλόγους καὶ σὲ ἄλλες διαχριστιανικές, διαθρησκειακές, διορθόδοξες συναντήσεις θεωρούμασταν «μαῦρα πρόβατα» ἀπὸ τὴν πλειονόητα τῶν ἄλλων ἀντιπροσωπειῶν, ἀνεπιθύμητα πρόσωπα, γιατὶ ἀντιδρούσαμε στὶς οἰκουμενιστικὲς ἀποφάσεις τῶν πολυποίκιλων διαλόγων καὶ 

συναντήσεων, πολυμερῶν 

καὶ διμερῶν. 

Ὁ γράφων ἐξεδιώχθη ἀπὸ τὸν Διάλογο Ὀρθοδόξων καὶ Ρωμαιοκαθολικῶν ὡς ἐκπρόσωπος τῆς Ἐκκλησίας τῆς Ἑλλάδος, μὲ ἀπαίτηση τοῦ Βατικανοῦ καὶ τυφλὴ ὑπακοὴ τοῦ Φαναρίου, παρὰ τὴν ἀντίδραση τοῦ τότε Ὀρθοδόξου ἀρχιεπισκόπου Σεραφείμ, διότι πρωτοστάτησα στὴν καταδίκη τῆς Οὐνίας στὸ Freising τοῦ Μονάχου τὸν Ἰούνιο τοῦ 1990, ὅπου ἀναγκάσθηκαν καὶ οἱ Ρωμαιοκαθολικοὶ νὰ ὑπογράψουν τὴν καταδίκη τῆς Οὐνίας, καὶ περισσότερο, διότι ἀντέδρασα καὶ παρουσίασα τὶς οἰκτρὲς καὶ ἀθεολόγητες ἀποφάσεις, ὁλοφάνερα προδοτικές, σὲ καινούργια ἀχρείαστη συνεδρία τῆς ὁλομέλειας τοῦ Διαλόγου στὸ Balamand τοῦ Λιβάνου τὸ 1993, ὅπου ὄχι μόνον ἀθωώθηκε ἡ Οὐνία, ἀλλὰ γιὰ πρώτη φορὰ «Ορθόδοξοι» κληρικοὶ καὶ θεολόγοι ἀναγνώρισαν τὸν Παπισμὸ ὡς ἐκκλησία μὲ ἔγκυρα μυστήρια καὶ ἀποστολικὴ διαδοχή, νομίμως δρῶντα γιὰ τὴν σωτηρία τῶν ἀνθρώπων.

(Συνεχίζεται)