Εκφράζω την πιο ειλικρινή χαρά μου για τις διαπιστώσεις της κ. Ελένης Λωρίτου για την πνευματική γυφτιά που χαρακτηρίζει τον σεβαστό π. Βασίλειο Βουλουδάκη, τον Μακρακιστή.
Επιφυλάσσομαι, λίαν προσεχώς, συν Θεώ, να σχολιάσω εκτενώς τις εκτιμήσεις της κ. Ε. Λωρίτου ή καλύτερα να δώσω μια άλλη διάσταση στην αναμφίλεκτη πνευματική γυφτιά του πολυφίλητου και σεβαστού πατρός Βασιλείου Βολουδάκη.
Η κ. ΕΛΕΝΗ ΛΩΡΙΤΟΥ ΓΙΑ ΤΗΝ ΓΥΦΤΙΑ ΤΟΥ ΣΕΒΑΣΤΟΥ π. ΒΑΣΙΛΕΙΟΥ ΒΟΛΟΥΔΑΚΗ
=====
Ο άγιός μας, ο π. Παίσιος του άρεσε να μιλά για την πνευματική “αρχοντιά”.
Η πνευματική αρχοντιά είναι η συνισταμένη πολλών αρετών και η παρουσία της μαρτυρά την πνευματική αυτάρκεια του ανθρώπου.
Η πνευματική αυτάρκεια αντανακλάται στην “απροσπάθεια” του ανθρώπου για τα πράγματα και τις μεθοδείες του κόσμου τούτου.
Η πνευματική αρχοντιά αντανακλά την θεία υιοθεσία. Ο άνθρωπος είναι το παιδί του βασιλέως Χριστού και τι άλλο μπορεί να είναι παρά βασιλόπουλο, που δεν του πρέπει η ευτέλεια.
Η φτήνεια στους τρόπους και στην διαγωγή είναι κάτι το ανάρμοστο για τον άνθρωπο, που έχει την συνείδηση της Θείας καταγωγής του.
Αρχής γενομένης από την ομήγυρη του Χριστού ο φτηνός και σκάρτος άνθρωπος είναι παρών στην εκκλησιαστική συλλογικότητα με τον ρόλο της αποσύνθεσης.
Στην συλλογικότητα όπου εμφανίζεται έχει μία καταλυτική δύναμη να επιβάλλει τους όρους του. Επιβεβαιώνει τον κανόνα ότι η βλακεία και το θράσος είναι ακατανίκητα.
Αυτός ο παράδοξος κανόνας δεν είναι κάτι το αστείο, αλλά μία πραγματικότητα.
Στον βλάκα και θρασύ άνθρωπο ποιό επιχείρημα μπορεί κανείς να αντιτείνει! Δεν υπάρχει!
Γι’ αυτό οι εκκλησιαστικές συλλογικότητες μένουν γυμνές από τους αξιόλογους ανθρώπους.
Η Εκκλησία είναι μία συλλογικότητα η οποία χάνει το δυναμικό της. Το δυναμικό της περιθωριοποιείται και επικρατεί η ευτέλεια.
Όταν τα επιχειρήματα που προβάλλει κάποιος μέσα σε μία συλλογικότητα είναι ακατανίκητα, σου καίνε το κρανίο, δύο τινά μπορεί να συμβαίνουν. Ή να είναι ιδιοφυή και ανυπέρβλητα ή να είναι προιόν βλακείας και θράσους.
No comments:
Post a Comment