“ΠΕΡΙ ΘΡΗΣΚΕΙΑΣ”

“ΠΕΡΙ ΘΡΗΣΚΕΙΑΣ”

Του κ. Βαγγέλη Καζιάκου

=====

Μέσα στο διάβα της ιστορίας, ο πολιτισμός, ως ο κατ' εξοχήν κατ’ αλήθειαν και ου κατά χρείαν, τρόπος υπάρξεως του ευ ζην, ως κοινωνίας, αποτελεί, το πρότυπο παράδειγμα, της θείας καταγωγής του Ανθρώπου, και της κυρίας συνιστώσας, της “ανθρωπότητάς” του.

Αυτή κατεξοχήν ευγενής ψυχοπνευματική κατάσταση, βασίζεται σε τέσσερις θεμελιώδεις ακρογωνιαίους λίθους, οι οποίοι αποτελούν τις κύριες πηγές, ταυτοχρόνως όμως και εκδηλώσεις, της από Θεού, δημιουργηθήσας, αθανάτου ψυχής.

Αυτοί είναι, η Θρησκεία, η Επιστήμη, τα Γράμματα και η Τέχνη.

Πρώτον, η Επιστήμη, που ορίζεται ως το σώμα της τεκμηριωμένης και εξακριβωμένης γνώσεως του φυσικού κόσμου, μέσω της λογικής, του πειράματος, της έρευνας και της θετικιστικής αρχής της επαληθευσιμότητος. Της συστηματικής καταγραφής, ερμηνείας και πρόβλεψης, της λειτουργίας των φυσικών νόμων, του Μεγαλόκοσμου και του Μικρόκοσμου.

Τα Γράμματα, το σύνολο των γραπτών μνημείων της κουλτούρας και της ανθρωπιστικής παιδείας, ως φορείς και εκφραστές του στοχασμού, της φιλοσοφίας και της αναζήτησης του πνεύματος, της εθνολογικής άμα τε και γλωσσολογικής ποικιλομορφίας.

Η Τέχνη, ως η κατ’ εξοχήν πνευματική δραστηριότητα, αποτύπωσης των ιδεών, της φαντασίας και του οραματισμού ενός ατόμου η ενός συνόλου, πάνω στην πέτρα, το ξύλο, το χαρτί ή το μάρμαρο, που “ψυχαγωγεί”, στο όντως καλόν.

Τέλος, η Θρησκεία, ο μεταφυσικός άξονας του πολιτιστικού γίγνεσθαι, η οποία ορίζεται, ως η περί του θείου, πίστη και ιερά λατρεία, που οδηγεί στη νοηματοδότηση του βίου, στην ερμηνεία των οριακών υπαρξιακών μεγεθών, ήτοι, της Ζωής του Θανάτου και του Επέκεινα. Έχωντας προέκταση έναν ηθικό κώδικα, προϊόν, της εκστατικής συναντήσεως, της ψυχής με το Υπερβατικόν.

Στο μεταξύ, των θεμελιωδών προαναφερομένων, πνευματικών συστατικών στοιχείων του πολιτισμού, υπερτερεί η θρησκευτικότητα.

Σύμφωνα, με την επιστήμη της θρησκειολογίας και της ανθρωπολογίας, η έννοια της θρησκείας, δεν αποτελεί πολιτιστικό μέγεθος, αλλά ένα κατηγόρημα πέραν και πάνω από τον πολιτισμό και τις οποιεσδήποτε εκφάνσεις του, μολονότι, είναι ο βασικός άξονας δημιουργίας αυτού.

Πολλές οι ερμηνείες και οι αναλύσεις στο διάβα των αιώνων, μέσα από το πρίσμα των ανθρωπιστικών και κοινωνικών επιστημών, συγχρόνως και των ψυχοβιολογικών και νευρολογικών, να ορίσουν και να ερμηνεύσουν την παναθρώπινη, ιστορικά, μάλλον δε, διαχρονικά, μαρτυρουμένη, πραγματικότητα του "θρησκεύειν".

Η πραγματική όμως κλείδα ερμηνείας, αποσαφηνήσεως και ομολογουμένως επαληθεύσεως του, αποτέλεσε η εξ αποκαλύψεως πίστη, το θεμέλιο της διδασκαλίας της Αλήθειας, που έφερε ο εκ Πνεύματος Αγίου, ενσαρκωθείς Υιός και Λόγος Του Θεού Πατρός, εις τον Κόσμο.

Η ορθόδοξος θεολογία, ήτοι, η ιερά παράδοση, το απαύγασμα της θεοποιού ελλάμψεως. Της θεοπνεύστου ανταύγειας της μυστικής ακτίνος του Πνεύματος, στους θεούμενους αγίους προφήτες, αποστόλους και πατέρες της Εκκλησίας, διασώζει και προσκομίζει σε όλες τις εποχές, μέσα στο Θεανθρώπινο Σώμα του Χριστού, το αυθεντικό βίωμα του Ζώντος Θεού, την οδό της αληθούς ευσεβείας και σωτηρίας των πεπτωκότων υιών του Αδάμ.

Σύμφωνα με την δογματική διδασκαλία της Ορθόδοξου Εκκλησίας, ο ένας και μόνο αληθινός Τριαδικός Θεός, η πηγή της Ζωής, του Κάλλους και του Αγαθού, δημιούργησε λόγω της Αγάπης Του, θεία βουλήσει, τους αγίους αγγέλους, τα νοερά πνεύματα. Τον σύμπαντα κόσμο καθώς και τον Άνθρωπο ως ανακεφαλαίωση της Κτίσεως, κατ’ εικόνα Αυτού πλασθέντα και καθ’ ομοίωσιν. Ο Άνθρωπος, διφυής συσταθείς, ψυχοπνευματικό ον υπάρχων, έχει ως σκοπό, όπως και οι άγγελοι, να μετάσχει ελεύθερα στην θέωση, συμμεριζόμενος την μακαριότητα της Τρισηλίου Θεότητος. Πλην όμως, αφού μετέχει οντολογικά του αισθητού και του νοερού, λαμβάνει την άνωθεν κλήση να προσφέρει και να αναφέρει την λογική και άλογη Κτίση, ευχαριστιακά, ως ιερεύς εις τον Άκτιστο Θεό, αφθαρτοποιώντας την.

Λόγω της Πτώσεως, ήτοι της παρακοής των Πρωτοπλάστων, ο Αδάμ, απέτυχε, στον σκοπό του, γενόμενος δούλος της φθοράς της θνητότητος της παθητότητος και της αμαρτίας, πλανηθείς, ένεκεν, της ψευδοθεώσεως. Του δηλητηριώδους “δώρου”, του πρωτόκτιστου αγγέλου, του πρώην Εωσφόρου, του Σατανά, του αρχεκάκου όφεως, του εισηγητή του Κακού και παρωδού της Δημιουργίας Του Θεού Πατρός.

Μέσα στο ρου των αιώνων, προκλήθηκε η θρησκευτική ποικιλομορφία, μάλλον δε πανσπερμία, λόγω της λήθης του Θεού. Δημιουργήθηκαν κακέκτυπα της αληθινής θρησκείας, του Μονοθεισμού, που οι Πρωτοπλάστοι ασκούσαν, στον Παράδεισο, έχοντας την αδιάλειπτη προσευχή.

Ήτοι, η ειδωλολατρεία, οι πανθειστικές ιδιότυπες ψευδοδιδασκαλίες, όπως ο ινδουισμός και ο βουδισμός, μαγικά συστήματα, οι αιρέσεις με αποκορύφωμα την δαιμονολατρεία. 

Εντούτοις όμως, η αληθινή θρησκευτικότητα και πνευματικότητα, διασώθηκε στα πρόσωπα των αγίων, τόσο του Νόμου, από Άβελ και Μωυσέως και των Προφητών, τελειοποιουμένη με την θεία ενανθρώπηση, του απολυτρωτικού έργου του Σωτήρος Χριστού, Του αναμενόμενου προφητικώς από τον Ισραήλ και σπερματικώς υπό των εθνών, Μεσσία. 

Θρησκεία, γενικά ορίζεται ως η περί του θείου,(Θεός, θεοί, πρόγονοι, πνεύματα) πίστη και λατρεία, η μεταφυσική κοσμοθέαση και το ήθος ως προϊόν αυτής.

Ως θρήσκευμα, ορίζεται το παγιωμένο και συγκεκριμένο σε μορφή είδος και περιεχόμενο σύστημα πίστεως, εις το θείον, λατρείας, των εκκλησιαστικών οργανισμών, φύλων ή λοιπών θρησκευτικών κοινοτήτων, των πρακτικών και του ήθους, συγκεκριμένου δόγματος.

Η ετυμολογία της λέξεως θρησκεία, ορίζεται ως ο στοχασμός και αναστοχασμός μέσα από την μνήμη του θείου και η τήρηση αυτής. 

Η λατινική λέξη "religio", όπου έχει επικρατήσει στις δυτικές χώρες, (religion), ετυμολογείται ως σύνδεση με το θείο, δια των ιερών τελετών.

Σημασιολογικα, γλωσσολογικά, μιλώντας, οι δύο λέξεις είναι ταυτόσημες. Ακολουθώντας σαφώς και τους όρους των ανατολικών λαών, που ορίζουν την θρησκεία, όπως Chiao, η Dharma, που σημαίνει Νόμος, σε συνάφεια με το εβραϊκό Torah. 

Δηλώνουν, την μνήμη του θείου, τον ιερό δεσμό της ψυχής με το θείο καθώς και της τήρησης της ευσεβείας, της λατρείας και τιμής του θείου.

Συμπερασματικά, ο Χριστιανισμός αποτελεί την μόνη αληθινή και σώζουσα θρησκεία, ως πίστη και λατρεία εις τον Θεό, το αγιοπνευματικό ήθος, ως αποτέλεσμα της τηρήσεως των θείων εντολών, που βιώνεται αυθεντικά εντός της Ορθοδόξου Εκκλησίας Του Χριστού. 

Επαληθεύοντας τόσο την σημασία αυτής κάθε αυτής της έννοιας της θρησκείας, που υπάρχει σε όλες τις θρησκείες, ως σκελετός. Ουχί, συγκρητιστικά και εξισωτικά. Εκφράζοντας, ουσιαστικά τον σκοπό της, δηλαδή την ένωση της ψυχής με το Θεό, μνήμη Θεού, κλπ.

Όσο, προβάλλοντας και την ορθοδοξία ως αποτέλεσμα ορθοπραξίας, δια της καθάρσεως από την αμαρτία, του φωτισμού Του Αγίου Πνεύματος και της πεμπτουσίας της θρησκευτικής ζωής, της προσοικειώσεως, του Αγιασμού, δια της θεάσεως του άρρητου κάλλους του Θεανδρικού προσώπου, του Εσφαγμένου Αρνίου.