ΕΙΝΑΙ ΒΑΣΙΜΗ Η ΑΙΣΙΟΔΟΞΙΑ ΤΟΥ ΠΑΤΡΙΑΡΧΗ ΒΑΡΘΟΛΟΜΑΙΟΥ ΟΤΙ ΤΕΛΙΚΑ Η ΕΚΚΛΗΣΙΑ ΤΗΣ ΡΩΣΣΙΑΣ ΘΑ ΑΠΟΔΕΧΤΕΙ ΤΗΝ ΑΥΤΟΚΕΦΑΛΙΑ ΤΗΣ ΟΥΚΡΑΝΙΑΣ;

ΕΙΝΑΙ ΒΑΣΙΜΗ Η ΑΙΣΙΟΔΟΞΙΑ ΤΟΥ ΠΑΤΡΙΑΡΧΗ ΒΑΡΘΟΛΟΜΑΙΟΥ ΟΤΙ ΤΕΛΙΚΑ Η ΕΚΚΛΗΣΙΑ ΤΗΣ ΡΩΣΣΙΑΣ ΘΑ ΑΠΟΔΕΧΤΕΙ ΤΗΝ ΑΥΤΟΚΕΦΑΛΙΑ ΤΗΣ ΟΥΚΡΑΝΙΑΣ;

Του Παναγιώτη Τελεβάντου

=====

Σε ομιλία του για τα 27 χρόνια από την ανάρρησή του στον Οικουμενικό Θρόνο, ο Πατριάρχης Βαρθολομαίος έδωσε την εντύπωση ότι δεν έχει κανένα φόβο για το Ουκρανικό και εξέφρασε μάλιστα την πεποίθηση ότι η Εκκλησία της Ρωσσίας τελικά θα αποδεχτεί την Αυτοκεφαλία της Ουκρανίας.

Δεν είμαι σε θέση φυσικά να γνωρίζω αν ο Παναγιώτατος αισθάνεται πραγματικά αφοβία και αισιοδοξία για τις εξελίξεις για το Ουκρανικό.

Δεν αποκλείεται να προσπαθεί να δώσει την εντύπωση ότι αισιοδοξεί ότι θα έχει αίσια κατάληξη η Αυτοκεφαλία της Ουκρανίας όπως την προγραμμάτισε και την εφαρμόζει το Οικουμενικό Πατριαρχείο, για να τονίσει την αποφασιστικότητά του να εκχωρήσει Τόμο Αυτοκεφαλίας στην Ουκρανία.

Σε κάθε περίπωτση αν όντως ο Παναγιώτατος είναι πεπεισμένος ότι ο δρόμος για την Αυτοκεφαλία της Ουκρανίας είναι στρωμένος με ροδοπέταλα πρέπει να ανησυχήσουμε πολύ σοβαρά.

Η τραγική αλήθεια για την Ορθοδοξία είναι ότι η Εκκλησία της Ρωσσίας είναι αποφασισμένη να οδηγήσει τα πράγματα στα άκρα και δεν έχει κανένα δισταγμό -αντίθετα το επιδιώκει- να δημιουργήσει Πανορθόδοξο Σχίσμα. 

Έχει ισχυρά κίνητρα προς τούτο.

1.) Εξυπηρετεί τον μεγαλοιδεατισμό των Ρώσσων ιδιαίτερα στην Ουκρανία την οποία οι Ρώσσοι θεωρούν -και δικαίως- λίκνο του πολιτισμού τους, 

2.) Βεβαίως το Πατριαρχείο της Ρωσσίας θα προτιμούσε το Οικουμενικό Πατριαρχείο να μη χορηγήσει Αυτοκεφαλία στην Ουκρανία για να μην ανοίξουν οι ασκοί του Αιόλου.

Αφού, όμως, ο Οικουμενικός Θρόνος ξεκίνησε την διαδικασία της εκχώρησης Τόμου Αυτοκεφαλίας στην Ουκρανία, το Πατριαρχείο της Μόσχας βρήκε την χρυσή ουρανόπεμπτη ευκαιρία για να προωθήσει το όραμα της λεγόμενης“Τρίτης Ρώμης”.

Αν ο Παναγιώτατος μιλούσε με τόση αισιοδοξία πριν την επαίσχυντη Σύνοδο του Μινσκ με την οποία η Εκκλησία της Ρωσσίας αφόρισε την μισή Ελλάδα, το Άγιον Όρος και όλους σχεδόν τους Έλληνες της Διασποράς, θα είχε ίσως ένα ελαφρυντικό να υποτιμά την αποφασιστικότητα του Πατριαρχείου Μόσχας.

Τώρα όμως;

Πώς δικαιολογείται η αισιοδοξία, αφού με την Σύνοδο του Μινσκ, η Ρωσσική αρκούδα έδειξε πόσο τροχισμένα είναι τα δόντια της; 

Πού βασίζεται η ψευδαίσθηση ότι οι προθέσεις της είναι αγαθές για την ενότητα της Εκκλησίας;

Πώς δικαιολογείται η πεποίθηση ότι το Πάτριαρχείο της Μόσχας διακρίνεται για ατολμία και έλλειψη αποφασιστικότητας;

Γι’ αυτό φρόνιμο και ενδεδειγμένο είναι ο Παναγιώτατος να μην είναι τόσο πολύ σίγουρος ότι τελικά η Εκκλησία της Ρωσσίας θα καταθέσει τα όπλα και θα αναγνωρίσει την Αυτοκεφαλία της Ουκρανίας, επειδή δήθεν δεν έχει άλλη επιλογή. 

Έχει και παραέχει άλλη επιλογή και είναι απολύτως αποφασισμένη -το έδειξε ήδη με την Σύνοδο του Μινσκ- να την υλοποιήσει για να πετύχει τους στόχους της.