ΠΟΙΑ ΕΙΝΑΙ Η ΑΦΕΤΗΡΙΑ ΤΩΝ ΚΑΚΟΔΟΞΙΩΝ ΤΟΥ π. ΒΑΣΙΛΕΙΟΥ ΘΕΡΜΟΥ;

ΠΟΙΑ ΕΙΝΑΙ Η ΑΦΕΤΗΡΙΑ ΤΩΝ ΚΑΚΟΔΟΞΙΩΝ ΤΟΥ π. ΒΑΣΙΛΕΙΟΥ ΘΕΡΜΟΥ;

Του Παναγιώτη Τελεβάντου

======

Στην αμέσως προηγούμενη ανάρτηση, παραθέσαμε το εύστοχο σχόλιο του ορθόδοξου περιοδικού “Ο Σωτήρ”, “H ομοφυλοφιλική παράνοια πλήττει την Εκκλησία”.

Αλλοίμονο, αν δεν υπάρχει αντίδραση, σε όλο αυτό το τσουνάμι της ξετσιπωσιάς που γινόμαστε μάρτυρες κάθε χρόνο σχεδόν σε όλες τις χώρες του κόσμου, προπαντός τώρα που οι στόχοι του ομοφυλοφιλικού κινήματος υιοθετούνται από κληρικούς και θεολόγους. 

Το ορθόδοξο περιοδικό “Ο Σωτήρ” και πολλοί αγωνιστές χριστιανοί ανησυχούν -και δικαίως- τα μέγιστα από τις κατά καιρούς κακόδοξες επιδόσεις του π. Βασίλειου Θερμού. 

Στην συγκεκριμένη περίπτωση τους έχει προβληματίσει ιδιαίτερα η συνηγορία του υπέρ της ομοφυλοφιλίας. 

Έχουν μάλιστα ένα επιπλέον σοβαρό λόγο να ανησυχούν, επειδή επηρεάζει αρνητικά πολλούς, όπως λ.χ. τον Μητροπολίτη Διοκλείας Κάλλιστο Γουέαρ, τον Μητροπολίτη Σικάγου Ναθαναήλ κτλ..

Αυτό, όμως, που -κατά την άποψή μου- δεν έχει αναλυθεί επαρκώς, είναι ότι οι διάφορες κακοδοξίες, που -κατά καιρούς- διατυπώνει ο π. Βασίλειος Θερμός, είναι καρπός της φιλελεύθερης (liberal) προτεσταντικής υποδομής της σκέψης του, η οποία τον οδηγεί να πιστέψει ότι μπορεί να “διορθώνει” τον Άγιο Μάξιμο τον Ομολογητή ή ακόμη και τον Απόστολο Παύλο.

Ο π. Βασίλειος Θερμός είναι  χαρακτηριστική περίπτωση θεολόγου, που κινείται μονολιθικά μέσα στις συντεταγμένες του λεγόμενου φιλελεύθερου (liberal) Προτεσταντισμού. Ως εκ τούτου το μυαλό του είναι τόσο σκοτισμένο από την Προτεσταντική ασέβεια, ώστε νομίζει ότι δεν υπάρχει κανένα πρόβλημα, όταν απορρίπτει την διδασκαλία του Αποστόλου Παύλου.

Μου είναι ειλικρινής πεποίθηση ότι οι διάφορες επιδόσεις του π. Βασίλειου Θερμού είναι καρπός της Προτεσταντικής υποδομής της θεολογικής του σκέψης. 

Γι’ αυτό, παράλληλα με την όποια επιβεβλημένη κριτική, που πρέπει να του ασκείται, για τις κατά συρροήν κακοδοξίες που διατυπώνει, πρέπει κατά προτεραιότητα να αναλυθεί η Προτεσταντική ερμηνευτική της Αγίας Γραφής που έχει υιοθετήσει, την οποία -ως εικός- επεκτείνει και στην ερμηνεία των Πατέρων της Εκκλησίας.