ΘΛΙΒΕΡΟΙ ΛΟΓΟΙ ΚΑΤΑ ΤΗ ΘΡΟΝΙΚΗ ΕΟΡΤΗ ΤΟΥ ΟΙΚΟΥΜΕΝΙΚΟΥ ΘΡΟΝΟΥ

Η ΘΡΟΝΙΚΗ ΕΟΡΤΗ ΚΑΙ ΟΙ ΔΑΚΡΥΩΝ ΑΞΙΑ ΠΡΑΞΑΝΤΕΣ

Του θεολογου κ. Ανδρέα Κυριακού

=====

Φέτος, κατά το έθος και τις εμμονές των οικουμενιστικών κύκλων, πάλι και πολλάκις μαγαρίστηκε η Θρονική Εορτή του Αποστόλου Ανδρέου στη Βασιλεύουσα διά της παρουσίας εσμού αιρετικών, εν οις ο Παπικός καρδινάλιος Κουρτ Κωχ κι ο καρδινάλιος του Μονάχου Ράινχαρντ. Όλοι αυτοί, κατά την πατριαρχική προσλαλιά, ΔΕΝ είναι αιρετικοι και κακόδοξοι, αλλά επίσημος αντιπροσωπεία της «αδελφής Εκκλησίας της πρεσβυτέρας Ρώμης». Πότε εντάχθηκε η κακόδοξη Ρώμη στις Ορθόδοξες Εκκλησίες; 

Ο Παναγιώτατος θυμήθηκε, συν τοις άλλοις, τα της φρικτής συμπροσευχής μετά του αιρεσιάρχου Πάπα Φραγκίσκου κατά τις 29.11. 2014, (καθ’ υμάς «πεφιλημένου αδελφού») όταν του έψαλλαν, με ύφος «πάνυ γλυκύτατον», οι ιεροψάλτες του πατριαρχικού ναού τα βυζαντινά, πλην όμως παράφωνα, μεστά κακοφωνίας και αυτόχρημα παράχορδα εκείνα άσματα. Βέβαια! Η κληρονομιά του Μελετίου Δ΄(Μεταξάκη) καλά κρατεί στο Φανάρι. Στους αιρεσιάρχες, που αμετανόητα εμμένουν εμμανώς στις αιρεσεις τους ΔΕΝ ψάλλουμε έγκώμια! Αυτή είναι η «εύσημος ημέρα» Παναγιώτατε; Κρίμα. 

Όσον αφορά τις εν Γερμανία οικουμενιστικές ασχημίες, τι φω και τι λαλήσω; Δεν είναι, Παναγιώτατε, αρμονική συνύπαρξη η ορθόδοξη λειτουργία στον παπικό καθεδρικό ναό της Κολωνίας στις 27 λήξαντος μηνός. Δεν αποτελεί αρμονική συνύπαρξη το ότι ο μητροπολίτης του Γερμανίας Αυγουστίνος στάθηκε για να τον «αγιάσει» παπικός «επίσκοπος». 

Τέλος όσον αφορά τον «διάλογο της αληθείας», αυτός αποτελεί άχρι του νυν άπιαστο πουλί. Και μόνη η αναφορά σας ότι η Ορθόδοξη Εκκλησία και ο Παπισμός «απεσχίσθησαν αλλήλων» αποτελεί συγχωροχάρτι πρώτου μεγέθους για τον εκπεσόντα Παπισμό. Αυτή η δήλωση είναι «πολιτικα ορθή», αλλά εκκλησιαστικά εξισώνει την αλήθεια με το ψεύδος, την Εκκλησία του Χριστού με το αιρετικό μόρφωμα του Παπισμού. Τότε, στα 1054 ο Παπισμός είναι που απεσχίσθηκε από την Εκκλησία. Μόνο αν εμέσει τις φοβερές του αιρέσεις, εν οις το Φιλιοκβε, την κτιστή χάρη, το παπικό αλάθητο και αναρίθμητες άλλες, θα μπορούμε να μιλούμε για «εύσημον ημέραν». Ως τότε, ευχών χρεία κι όχι αλυσιτελών, άγονων και κενών περιεχομένου πανηγυρισμών.