ΤΟ ΜΑΡΤΥΡΙΟ ΤΟΥ ΝΕΟΜΑΡΤΥΡΑ ΦΙΛΟΥΜΕΝΟΥ ΑΠΑΝΤΗΣΗ ΣΤΟ ΣΥΓΚΡΗΤΙΣΜΟ

Η ΑΝΑΓΚΗ ΟΜΟΛΟΓΙΑΣ ΤΗΣ ΑΛΗΘΙΝΗΣ ΠΙΣΤΗΣ ΚΑΤΑΡΡΙΠΤΕΙ ΤΟ ΣΥΓΚΡΗΤΙΣΤΙΚΟ ΙΔΕΟΛΟΓΗΜΑ ΤΗΣ ΣΥΝΥΠΑΡΞΗΣ ΘΡΗΣΚΕΙΩΝ

(Το μαρτύριο του Ομολογητού Αγίου Φιλουμένου, απάντηση στο συγκρητιστικό αυτό ατόπημα)

Του Β. Χαραλάμπους, θεολόγου

====

Ο Άγιος Φιλούμενος ο μάρτυρας και ομολογητής ζώντας ανάμεσα σε  Εβραίους και Μουσουλμάνους «πήγαινε με τον Σταυρό στο χέρι». Δεν έδωσε μάθημα διαθρησκειακής συνύπαρξης νεομαρξιστικού τύπου, αλλά μάθημα της εν αληθεία αγάπης. Το «καύσις καρδίας προς πάντα άνθρωπον», υπεδείκνυε την εν αληθεία αγάπην και ομολογία της αλήθειας.  Η συγκρητιστική συνύπαρξη θρησκειών ήταν ξένη προς αυτόν τον μεγάλο μάρτυρα και ομολογητή.

Ζώντας ο Άγιος Φιλούμενος στους Αγίου Τόπους είχε ένα καθημερινό συναπάντημα με Εβραίους και Μουσουλμάνους, κυρίως στην αγορά.  Ο Άγιος Φιλούμενος, ο Ιερομάρτυς και Ομολογητής υπέδειξε την κατά Θεόν συνύπαρξη με τους Εβραίους και τους Μουσουλμάνους. Υπέδειξε την πραγματική συνύπαρξη, που δεν περιθωριοιποιεί την αλήθεια της Πίστης προς χάρη της ανθρωπάρεσκης και ιδεολογικής αγάπης. Υπέδειξε την πραγματικήν εν αληθεία αγάπην.  Ήταν παντελώς ξένο γι’ αυτόν το συγκρητιστικό ιδεολόγημα της «συνύπαρξης θρησκειών».  Ο Άγιος Φιλούμενος «πήγαινε με τον Σταυρό στο χέρι».

Το απάνθρωπο συγκρητιστικό ιδεολόγημα της «συνύπαρξης θρησκειών», που επιμένει προς χάρη της ανθρωπάρεσκης αγάπης,  στην  παράλληλη βιοτή ήταν ξένο στον Άγιο.  Η ανθρωπάρεσκη αγάπη αναπαύει μόνο «όλα τα κοσμικά παιδιά, που αγαπούν τον κόσμον», κατά τον ομολογητήν  Όσιον Παΐσιο, του οποίου το ομολογιακό κάλλος πεισματικά αγνοούν οι διαχριστιανικοί και διαθρησκειακοί οικουμενιστές.  Φυσικά αυτά φαντάζουν ακρότητες για τους διαθρησκειακούς οικουμενιστές και για τους παραπαίοντες στο νεομαρξιστικό διεθνιστικό ιδεολόγημα, που τόσα έθνη καταδυνάστευσε. 

Ο Άγιος Φιλούμενος «πήγαινε με τον Σταυρό στο χέρι». Δεν ήταν ελλειματική η αγάπη του Αγίου Φιλουμένου προς τους αρνητές του Χριστού, αλλά απεναντίας φανέρωνε  το κάλλος της κατά Χριστόν αγάπης.  Γνώριζε ο Άγιος Φιλούμενος ότι μπορούμε να ομιλούμε για ειρηνική συνύπαρξη λαών, όχι όμως για συνύπαρξη θρησκειών. 

Γνώριζε κάλλιστα τον σπουδαιότατο λόγο του Αποστόλου των Εθνών Παύλου: «Μη γίνεσθε ετεροζυγούντες απίστοις· τις γαρ μετοχή δικαιοσύνη και ανομία, ή τις κοινωνία φωτί προς σκότος; τις δε συμφώνησις Χριστού προς Βελίαρ, ή τις μερίς πιστών μετά απίστου; τις δε συγκατάθεσις ναώ Θεού μετά ειδώλων;  ημείς γαρ ναός Θεού εσμέν ζώντος» (Β΄Κορ. στ΄ 14-16).  Σκληρός ο λόγος τούτος σε όσους εκπίπτουν των λόγων της αληθείας με την ανθρωπάρεσκη  και μη «εν αληθεία» αγάπη των προς τους αλλοθρήσκους.