ΕΝΑΣ ΑΔΟΚΗΤΟΣ ΘΑΝΑΤΟΣ ΚΑΙ ΗΜΕΙΣ ΟΙ ΖΩΝΤΕΣ
Του θεολόγου κ. Ανδρέα Κυριακού
=====
Τρίτη πρωί, όρθου βαθέος, μας έφυγε ο καθηγητής Γιώργος Γεωργίου. Κανονικά έπρεπε να ετοιμαστεί για το σχολείο αλλά, “άλλαι μεν βουλαί ανθρώπων, άλλα δε Θεός κελεύει”. Μας έφυγε χωρίς αποσκευές, χωρίς ένα αποχαιρετισμό. Αυτό το τραίνο δεν έχει ωράρια. Ο εισπράκτορας δεν κοιτάζει ταυτότητες. Ούτε ελέγχει ημερομηνίες γεννήσεως. Οντως Θεού προστάξει ενεργεί. Βρέθηκε απορημένος στην αντίπερα όχθη. Ετσι ξαφνικά. Εν ριπή οφθαλμού. "Πού έστιν η του κόσμου προσπάθεια, πού εστιν η των προσκαίρων φαντασία; Πάντα σκιάς ασθενέστερα, πάντα ονείρων απατηλότερα." Εμείς από την άλλη όχθη δεν θέλαμε να το πιστέψουμε. Μέχρι χθες μεθ’ ημών ελάλει.
Στη δικιά μας όχθη στον κόσμο τον προσωρινό κλάματα, βαρυπενθούντες συγγενείς, στεναχωρημένοι συνάδελφοι, απορημένοι προιστάμενοι, σα χαμένα κοιτάζουν τα μαθητούδια του σχολείου νομίζοντας πως είναι ένα κακό ονειρο. Στην εκκλησία πλήθος οι μαυροφορεμένοι συγγενείς και ξένοι, οι μελωδίες οι εκκλησιαστικές οι αξεπέραστες του Ιωαννη του Δαμασκηνού κι ο "τελευταίος ασπασμός". Το κοιμητήριο κατόπιν, “γη ει και εις γην απελεύσει”. Η μουγκαμάρα στην εκκλησία και στο κοιμητήριο, το αμήχανο άναμμα του τσιγάρου των αθεράπευτων καπνιζόντων τι μαρτυρεί;
Μα το ότι είμαστε ανέτοιμοι, απροετοίμαστοι για το μόνο απόλυτα βέβαιο γεγονός του κόσμου τούτου: το θάνατο. Ο μακαριστός π. Ιωήλ Γιαννακόπουλος
Στη δικιά μας όχθη στον κόσμο τον προσωρινό κλάματα, βαρυπενθούντες συγγενείς, στεναχωρημένοι συνάδελφοι, απορημένοι προιστάμενοι, σα χαμένα κοιτάζουν τα μαθητούδια του σχολείου νομίζοντας πως είναι ένα κακό ονειρο. Στην εκκλησία πλήθος οι μαυροφορεμένοι συγγενείς και ξένοι, οι μελωδίες οι εκκλησιαστικές οι αξεπέραστες του Ιωαννη του Δαμασκηνού κι ο "τελευταίος ασπασμός". Το κοιμητήριο κατόπιν, “γη ει και εις γην απελεύσει”. Η μουγκαμάρα στην εκκλησία και στο κοιμητήριο, το αμήχανο άναμμα του τσιγάρου των αθεράπευτων καπνιζόντων τι μαρτυρεί; Μα το ότι είμαστε ανέτοιμοι, απροετοίμαστοι για το μόνο απόλυτα βέβαιο γεγονός του κόσμου τούτου: το θάνατο. Ο μακαριστός π. Ιωήλ Γιαννακόπουλος
πνευματικός του π. Επιφανίου, ήταν τόσο εξοικειωμενος με το θάνατο που στις κηδείες ευχόταν στους παρευρισκομένους: και στα δικά μας παιδιά! Εκείνες τις στιγμές της κηδείας και της ταφής οι πάντες αντιλαμβανόμαστε πως όλα είναι μάταια και ψευδή. Μόλις όμως παρέλθουν λίγες μέρες ξεχνάμε, διαγράφουμε από τη μνήμη μας το θάνατο, τον απωθούμε όσο μπορούμε και συνεχίζουμε να κυνηγούμε με μανία περισσή τα μάταια καί ψευδή του κοσμου τούτου.
Αν θέλουμε να πάρουμε κατι ωφέλιμο από το θανατο του Γιώργου, αλλά και κάθε προσφιλούς μας συγγενούς ή φιλου ή γνωστού, ας προσευχηθούμε γι’ αυτόν, ας κάνουμε καμιά ελεημοσύνη εις μνημην του κι ας αναλογισθούμε ότι επειδή έρχεται αναπόδραστα κι η δική μας η σειρά, ας κοιτάξουμε τον εαυτό μας όσο είναι καιρός. Πριν βρεθούμε στην απέναντι όχθη.
Αν θέλουμε να πάρουμε κατι ωφέλιμο από το θανατο του Γιώργου, αλλά και κάθε προσφιλούς μας συγγενούς ή φιλου ή γνωστού, ας προσευχηθούμε γι’ αυτόν, ας κάνουμε καμιά ελεημοσύνη εις μνημην του κι ας αναλογισθούμε ότι επειδή έρχεται αναπόδραστα κι η δική μας η σειρά, ας κοιτάξουμε τον εαυτό μας όσο είναι καιρός. Πριν βρεθούμε στην απέναντι όχθη.
No comments:
Post a Comment