ΣΥΜΠΕΡΑΣΜΑ ΓΙΑ ΤΙΣ ΣΧΕΣΕΙΣ ΕΚΚΛΗΣΙΑΣ ΚΑΙ ΠΟΛΙΤΕΙΑΣ

Ο π. ΘΕΟΔΩΡΟΣ ΖΗΣΗΣ ΥΠΕΡ ΤΟΥ ΘΕΣΜΟΥ ΤΗΣ ΣΥΝΑΛΛΗΛΙΑΣ ΣΤΙΣ ΣΧΕΣΕΙΣ ΠΟΛΙΤΕΙΑΣ ΚΑΙ ΕΚΚΛΗΣΙΑΣ

Του Παναγιώτη Τελεβάντου

==============

Εκφράζουμε την πιο ειλικρινή χαρά μας επειδή ο π. Θεόδωρος Ζήσης ρίχνει το μεγάλο θεολογικό του βάρος υπέρ της διατήρησης των σχέσεων συναλληλίας Πολιτείας και Εκκλησίας και διαφωνεί ρητά και κατηγορηματικά με τους πολλούς - στις πλείστες περιπτώσεις αξιόλογους ιεράρχες - και άλλους πατέρες και αδελφούς, οι οποίοι συνηγορούν υπέρ του χωρισμού Εκκλησίας και Πολιτείας.

Μελέτησα προσεκτικά όσα έγραψαν οι θιασώτες του χωρισμού και δεν βρήκα τα επιχειρήματά τους ούτε από θεολογικής απόψεως συμβατά με τη ορθόδοξη πίστη μας, ούτε από λογικής και πρακτικής απόψεως πειστικά.

Για να ολοκληρώσουμε τις απόψεις μας για το θέμα κρίνω σκόπιμο να αναλύσω σε μεγαλύτερο βάθος τις θέσεις του Σεβασμιότατου Μητροπολίτη Μεσογαίας κ. Νικόλαου και του Σεβασμιότατου Μητροπολίτη Αττικής και Μεγαρίδος κ. Νικόδημου αναφορικά με τον χωρισμό Εκκλησίας και Πολιτείας επειδή και οι δύο διαπρεπείς ιεράρχες είναι - δυστυχώς και εντελώς ακατανόητα για μένα - οπαδοί του χωρισμού των δύο κορυφαίων θεσμών του έθνους μας

Παραθέτουμε στη συνέχεια το τελευταίο απόσπασμα ευρύτερης εργασίας του π. Θεόδωρου που μας έδωσε την αφορμή για τη σύνταξη του πιο πάνω σχολίου.

*****

ΕΚΚΛΗΣΙΑ ΚΑΙ ΠΟΛΙΤΕΙΑ

Χωρισμός ή συναλληλία;

Του Θεόδωρου Ζήση, Πρωτοπρεσβυτέρου,
Καθηγητού Πανεπιστημίου Θεσσαλονίκης

===================

Επίλογος -

Συμπέρασμα για τις σχέσεις Πολιτείας και Εκκλησίας

____________

Το συμπέρασμα από την μέχρι τώρα ανάπτυξη ποιο είναι; Δεν προλάβαμε εν πρώτοις να θεμελιώσουμε εκκλησιολογικά και σωτηριολογικά τη φύση και την αποστολή της Εκκλησίας και της Πολιτείας, απ' όπου βγαίνει επίσης ευχερώς η ανάγκη συνεργασίας και συμπορεύσεως. Ούτε την εικόνα της διαδοχής των σχημάτων κάτω από τα οποία πορεύθηκε η Εκκλησία στην ιστορία δεν κάναμε απολύτως σαφή.

Χωρισμός εχθρικός τους τρεις πρώτους αιώνες, συναλληλία μέχρι της πτώσεως της Κωνσταντινουπόλεως, αναγκαστικός χωρισμός λόγω δουλείας επί Τουρκοκρατίας, συναλληλία συνταγματική στο νεώτερο ελληνικό κράτος με πολιτειοκρατικές νομοθετικές επεμβάσεις, απαρχή χωρισμού Εκκλησίας και Πολιτείας με το σύνταγμα του 1975, κατά κοινήν σχεδόν των πολιτικών δυνάμεων αποδοχήν.

Πρέπει να επισημάνουμε ότι ο χωρισμός των τριών πρώτων αιώνων δεν ήταν ελεύθερη αποδοχή, αλλά αναγκαστική, όπως και επί Τουρκοκρατίας. Και στις δύο περιπτώσεις η Εκκλησία έδειξε ότι δεν έχει ανάγκη τον Καίσαρα, μπορεί να επιβιώσει ακόμα και διωκομένη. Αυτόν τον αναγκαστικό χωρισμό, τον μη εκούσιο, τώρα προσπαθούμε να τον κάνουμε εκούσια επιλογή· θεωρούμε καλή απαρχή το σύνταγμα του 1975 που πρέπει να προχωρήσει και να ολοκληρωθεί, αντιγράφοντας ξενικά πρότυπα και επηρεαζόμενοι από τις άδικες και ανακριβείς εκτιμήσεις των ξένων ειδικών για το Βυζάντιο.

Οι περισσότεροι όμως από τους Έλληνες Ορθοδόξους δεν βλέπουν απ' έξω το Βυζάντιο, ζουν από μέσα το Βυζάντιο, όσο και αν έχουν αλλάξει οι καιροί, μολονότι η εκκοσμίκευση απειλεί όχι μόνο το Κράτος αλλά και την Εκκλησία και τον Μοναχισμό ακόμη. Δεν θέλουν τους δύο θεσμούς να συνεργάζονται και να συμπορεύονται χωρισμένοι και απομακρυσμένοι.

Τι είδους άλλωστε συνεργασία και συμπόρευση θα είναι αυτή; Τους θέλουν ενωμένους κάτω από την κοινή ορθόδοξη πίστη με στόχο και αποστολή την διακονία των βιωτικών, αλλά κυρίως των πνευματικών αναγκών, ως ένα καλό μοντέλο σχέσεων και για την Ευρώπη, στην οποία ο Παπισμός υπέκυψε στον πειρασμό της δυνάμεως και της εξουσίας, δεν είπε «ύπαγε οπίσω μου Σατανά», με συνέπεια όλη η δεύτερη χιλιετία, ερήμην της Ορθοδοξίας, να κυριαρχηθεί από ένα εγκόσμιο εκκοσμικευμένο Χριστιανισμό και να οδηγήσει στα κοσμικά και λαϊκά κράτη, που δεν έχουν τίποτε κοινό με το άγιο, θεοκεντρικό, θεανθρώπινο Βυζάντιο, με την πανώρια Ρωμιοσύνη.

ΠΗΓΗ:

Ιερά Μονή Παντοκράτορος Μελοσσοχωρίου