Ο ΣΕΒΑΣΜΙΟΤΑΤΟΣ ΠΑΤΡΩΝ ΚΟΝΤΑ ΣΤΟΝ ΑΝΘΡΩΠΙΝΟ ΠΟΝΟ

Ο ΣΕΒΑΣΜΙΟΤΑΤΟΣ ΠΑΤΡΩΝ ΚΟΝΤΑ ΣΤΟΝ ΑΝΘΡΩΠΙΝΟ ΠΟΝΟ

Του Παναγιώτη Τελεβάντου

===========

Γλαφυρός ο λόγος του Σεβασμιότατου και συγκινητική η αγάπη του προς τους πονεμένους ανθρώπους αλλά και η δυνατότητά του να μετουσιώνει με την ευγλωττία και την πατρική αγάπη του τον πόνο σε ελπίδα.

Πρόσεξα και στο παρελθόν από άλλα κείμενα την ευγλωττία του Σεβασμιότατου. Ξέρει πώς να συνδέσει τα γεγονότα της ημέρας θλιβερά ή χαρμόσυνα μέσα στο ευρύτερο πλαίσιο που πραγματοποιούνται.

Εκφράζουμε την πιο ειλικρινή μας χαρά για τα χαρίσματα του Σεβασμιότατου καθώς και για την υποδειγματική και χωρίς τυμπανοκρουσίες αφιλοχρηματία του.

Μακάρι ο Χριστός να χαρίζει στην Εκκλησία Του κληρικούς όλων των βαθμίδων που “δεν ζουν για τον χρυσόν, αλλά για τον Χριστόν”, όπως έλεγε ο αείμνηστος π. Αυγουστίνος Καντιώτης και που στέκονται κοντά στον πόνο με ανθρωπιά, χριστιανική αγάπη και πατρικό ενδιαφέρον.

Παραθέτουμε στη συνέχεια απόσπασμα του επικήδειου λόγου του Σεβασμιότατου Πατρών που μας έδωσε αφορμή για τη σύνταξη του πιο πάνω σχολίου.

*****

Ο ΘΡΗΝΟΣ ΠΟΥ ΜΕΤΑΤΡΑΠΗΚΕ ΣΕ ΟΜΟΛΟΓΙΑ ΠΙΣΤΕΩΣ

Του Σεβ. Μητροπολίτη Πατρών Χρυσοστόμου

================

Ήταν απόγευμα της 13ης Ιουνίου, όταν στον Ιερό Ναό του Αγίου Γεωργίου στο Βασιλικό Πατρών, ο Επίσκοπος, ο Ιερός Κλήρος, οι Άρχοντες και σύσσωμη η τοπική κοινωνία, προπέμπαμε στην αιωνιότητα τον 15/χρονο Θοδωρή και βοηθούσαμε τους γονείς του και τον Νίκο, τον αδελφό του, να σηκώσουν τον βαρύ σταυρό, του ανθρωπίνου πόνου για την αναχώρηση από τον μάταιο κόσμο μας ενός λαμπρού, κοινωνικού και πολύ αγαπητού παιδιού.

ΤΟ ΔΥΣΤΥΧΗΜΑ

________

Ο Θοδωρής πηγαίνοντας στην Πάτρα προκειμένου να δώση εξετάσεις για το Lower δεν έφτασε ποτέ, γιατί στο δρόμο μετά από σοβαρό κτύπημα σε τροχαίο ατύχημα, υπέστη βαρειά τραύματα και κακώσεις και την άλλη ημέρα παρέδωσε το πνεύμα του στο Νοσοκομείο στο Ρίο, στην αγκαλιά της Παναγίας της Βοηθείας.

Το πρόσωπό του έμεινε αγγελικό και χαρούμενο, γιατί ως άγγελος έζησε τα 15 χρόνια που του χάρισε ο Θεός. Το χαμόγελο ήταν τυπωμένο στα χείλη του και ενώ όλοι γύρω του θρηνούσαν, εκείνος ήδη εβίωνε την αιώνια χαρά της Βασιλείας του Θεού.

Οι φίλοι του και συμμαθητές του κρατώντας λουλούδια στα χέρια, με δάκρυα στα μάτια αποχαιρετούσαν το ωραίο εαρινό άνθος, τον Θοδωρή που σκόρπιζε το άρωμα της χαράς και της αγάπης, στο Σχολείο, στο δρόμο, στο γήπεδο όπου έπαιζε με την ομάδα του Βασιλικού. Όλοι ήταν δίπλα στους δικούς του, είχαν όλοι γίνει μια οικογένεια.

Μέσα στον βουβό πόνο και τον θρήνο, προσπάθησα να αρθρώσω λόγον παρακλήσεως και Αναστάσεως.

Ο ΛΟΓΟΣ ΤΟΥ ΜΗΤΡΟΠΟΛΙΤΗ ΠΑΤΡΩΝ

________

«Αν τα δάκρυα ήταν λουλούδια και οι στεναγμοί μας μύρο, θα είχε ανθίσει και ευωδιάσει η Αχαΐα ολόκληρη. Προπέμπουμε όλοι μας, το δικό μας παιδί, τον Θοδωρή, το παιδί της χαράς, που υποσχόταν πολλά για ένα λαμπρό μέλλον. Όμως ενώ εμείς κλαίομεν, εκείνος απολαμβάνει την χαρά του Παραδείσου κοντά στον Κύριό μας, μαζί με τους Αγγέλους και τους Αγίους του Θεού.

Είναι βαρύς ο πόνος, όταν ένα παιδί φεύγη από τον κόσμο αυτό και γι’ αυτό γνωρίζω πολύ καλά, ότι τα λόγια τα δικά μας, από μόνα τους, δεν είναι ικανά, να παρηγορήσουν τους γονείς και τον αδελφό του Θοδωρή. Ο Παράκλητος είναι ο Κύριός μας. Αυτός που τώρα κρατεί στην αγκαλιά του αυτό το παλληκάρι, Αυτός βαστάζει και τον πατέρα και την μητέρα και τον αδελφό».

«Είμαστε όλοι μαζί σας, πονάμε μαζί σας, σας έχομε στην καρδιά μας, θα είμαστε συνέχεια κοντά σας με όλη μας την αγάπη. Δεν είστε μόνοι σας σ’ αυτή την δοκιμασία.... Όμως να είστε βέβαιοι, ότι σας σκέπει ο Θεός...».

«Παιδί μου», είπα απευθυνόμενος στον Θεόδωρο, «τώρα ευφραίνεσαι στον ουρανό, ζεις την χαρά των ανθρώπων του Θεού. Από εκεί να συντροφεύης τους γονείς και τον αδελφό σου και να προσεύχεσαι γι’ αυτούς».

Ο ΔΑΣΚΑΛΟΣ ΤΟΥ ΘΟΔΩΡΑΚΗ

_________

Τους λυγμούς από την ομιλία μου, διέκοψε η φωνή του δασκάλου του Θοδωρή στο Δημοτικό Σχολείο, του Σταύρου Σταυρόπουλου, ο οποίος με όσα είπε εν κλαυθμώ, συνεκλόνισε μικρούς και μεγάλους. Στα λόγια του Σταύρου εύρισκε κανείς την αγάπη του δασκάλου, τον σύνδεσμο με τους μαθητάς, τον πόνο για τον χωρισμό. Στα δάκρυα του δασκάλου καθρεφτιζόταν ο αγώνας για να μορφώση τους μαθητάς του. Από τα χείλη του έβγαινε η πίστη της καρδιάς του για την Ανάσταση του Κυρίου, για την αιώνια ζωή, για την συνέχεια της πορείας του Θοδωρή, στον ουρανό. Είχε και άλλη φορά ο Σταύρος ζήσει τόσο συγκλονιστικές στιγμές στον ίδιο τόπο, όταν έφυγε για τον ουρανό πριν λίγα χρόνια, ο μαθητής του ο Χριστάκης, που τον έκλαψε τόσο πολύ μαζί με όλο το χωριό.

Δάκρυσα βλέποντας τον δάσκαλο να θρηνή για τον πριν από τρία χρόνια μαθητή του, αλλά και για όσα είπε για την Ανάσταση. (Έχομε πολλούς δασκάλους, σκέφτηκα και το εξέφρασα σε συζήτηση μετά την Εξόδιο Ακολουθία, που είναι διαμάντια. Δόξα τω Θεώ! Πόσο συνδέεται ο δάσκαλος με το παιδί, με την κοινωνία ολόκληρη! Πόσο θα λείψη η αύρα του δασκάλου τώρα που έκλεισαν τα σχολεία στα χωριά μας! Επήνεσα τον δάσκαλο και με δάκρυα στα μάτια τον ευχαρίστησα για όσα είπε. Τον είχα σπουδαστή μου τον Σταύρο στην Παιδαγωγική Ακαδημία Τριπόλεως. Τότε τον είχα βαθμολογήσει με άριστα. Υπάρχει άρα γε ανώτερη βαθμολογία να του βάλω τώρα; Και όμως υπάρχει. Η αναγνώριση της προσφοράς του από την κοινωνία».

Η ΔΙΕΥΘΥΝΤΡΙΑ ΤΟΥ ΣΧΟΛΕΙΟΥ

________

Η Διευθύντρια του Γυμνασίου, που φοιτούσε ο Θοδωρής, κα Ελένη Αποστολοπούλου, έγινε επίσης κήρυκας της Αναστάσεως του Κυρίου και της αιωνίου Μακαριότητος. Τι υπέροχα λόγια! Αγάπη και γλυκύτητα έβγαιναν από το στόμα της. Τα δάκρυά της ήταν η έκφραση της μεγάλης οδύνης για τον χωρισμό με τον μαθητή της. Μέσα στους δύσκολους καιρούς, έχομε αποκάλυψη βελούδινων ψυχών, στις οποίες αξίζει να εμπιστευόμαστε τα παιδιά μας. Όχι δεν χάθηκαν όλα. Όσο θα υπάρχουν δάσκαλοι σαν τον Σταύρο και καθηγητές σαν την Ελένη, ο κόσμος θα στέκεται όρθιος, ο ήλιος θα ανατέλη, η δρόσος του πνεύματος θα απαλύνη τους κόπους της ζωής.

Εύγε σου, καλή μας Διευθύντρια, ο Θεός να σε ενισχύη στον αγώνα της αγάπης. Μπράβο σε όλους τους δασκάλους και καθηγητές που αντιστέκονται στον οδοστρωτήρα που θέλει να ισοπεδώση την πίστη στο Θεό και στην αξία του ανθρωπίνου προσώπου.

Ο ΑΔΕΛΦΟΣ ΤΟΥ ΘΟΔΩΡΑΚΗ

____________

Αλλά να που πλησιάζη, ο Νίκος, ο αδελφός του Θοδωρή. Μόλις έχει τελειώσει το Λύκειο. «Θέλω να μου επιτρέψετε, να πω δυό λόγια» είπε και συνέχισε:

«Θοδωρή αδελφέ μου, δε θέλω να σε κλάψω, γιατί ζεις. Είσαι στον ουρανό. Είσαι ανάμεσά μας, δεν θα φύγης ποτέ από την σκέψη μας, από την καρδιά μας, από το είναι μας. Καλά να περνάς στον ουρανό Θοδωράκη, μαζί με τους αγγέλους. Ο Θεός σε έχει στην αγκαλιά του. Σου υπόσχομαι ότι θα φανώ δυνατός και θα σταθώ κοντά στους γονείς μας...Καλό σου ταξίδι μικρέ μου αδελφέ...».

Κανείς δεν μπόρεσε να συγκρατήση τα δάκρυά του. Μικροί και μεγάλοι, στον Ναό, στο προαύλιο, στους δρόμους γύρω από τον Ναό, έκλαιαν για τον χωρισμό με το λαμπρό παιδί, με τον άγγελο του Βασιλικού, που σαν ευωδιαστός βασιλικός, άφησε το άρωμα της αγνότητος και καθαρότητος της καρδιάς του, της ομορφιάς της ζωής του, της καλωσύνης, της χαράς στο σπίτι του, στους δρόμους του χωριού του, στο γήπεδο, στο σχολείο, στην κοινωνία ολόκληρη.

Ο καλός Ιερέας του χωριού ο π. Χρίστος με δάκρυα στα μάτια, σαν καλός πνευματικός πατέρας, εξέφρασε τον πόνο της ενορίας και την υπόσχεση στον Θοδωράκη, ότι όλοι θα προσεύχονται γι’αυτόν.

Τα λουλούδια των συμμαθητών του εκάλυψαν τον τάφο του, που έκλεισε μέσα του το άψυχο κορμί του, όπως κλείνει η γη τον σπόρο για να βλαστήση, όταν θα έλθη η ώρα και να καρποφορήση.

Εμείς μαζί με όλο τον κόσμο πάνω από τον τάφο του με τα μάτια της ψυχής μας, βλέπαμε τον Θοδωρή στον Ουρανό μαζί με τους αγγέλους και με το στόμα μας εψάλαμε τον παιάνα της Αναστάσεως. «Χριστός Ανέστη εκ νεκρών, θανάτω θάνατον πατήσας και τοις εν τοις μνήμασι ζωήν χαρισάμενος».

Καλή Ανάσταση, Θοδωράκη.

ΠΗΓΗ:

Πυλώνας Εκκλησαστικών Ειδήσεων ΑΜΗΝ