Ο κ. ΦΕΙΔΑΣ ΚΑΙ ΟΙ "ΑΥΤΟΚΛΗΤΟΙ" ΥΠΕΡΑΣΠΙΣΤΕΣ ΤΗΣ ΠΙΣΤΕΩΣ

Ο κ. ΦΕΙΔΑΣ ΚΑΙ ΟΙ “ΑΥΤΟΚΛΗΤΟΙ” ΥΠΕΡΑΣΠΙΣΤΕΣ ΤΗΣ ΠΙΣΤΕΩΣ

===============

Ο Καθηγητής κ. Φειδάς, στο άρθρο του “Το ζήτημα της συμπροσευχής μετά των ετεροδόξων κατά τους Ι. Κανόνες” αναγνωρίζει το αυτονόητο: Οτι οι παραδοσιακοί πιστοί είναι “αυτόκλητοι” υπερασπιστές της πίστεως. Συνειδητοποεί, δηλαδή, ότι ΜΟΝΟΝ η πίστη και η συνείδησή τους κατευθύνει τις διαμαρτυρίες τους εναντίον του Οικουμενισμού. Η Σύνοδος των Πατριαρχών της Ανατολής το 1848 θεωρεί το λαό του Θεού “φύλακα της πίστεως” και εμπόδιο σε κάθε απόπειρα εισαγωγής νεωτερισμών και αιρέσεων στην Εκκλησία. Αυτόν ακριβώς το ρόλο, κατά χρέος, ανέλαβαν οι συντάκτες της ομολογίας της πίστεως για τον Οικουμενισμό. Επομένως ο κ. Καθηγητής είναι απολύτως ακριβής όταν ομολογεί ότι οι παραδοσιακοί πιστοί ενεργούν “αυτόκλητα”. Δηλαδή ούτε “βαλτοί” (κατά τη λαική έκφραση) είναι, ούτε αργυρώνητοι. Ας μας επιτρέψει, όμως, την απορία: Η παρέμβαση του ιδίου είναι “αυτόκλητη” ή “ετερόκλητη”; Είναι ανιδιοτελής; Ενήργησε “αυτόβουλα”, κατά συνείδηση, ως χριστιανός ορθόδοξος θεολόγος, όπως οι συντάκτες της “Ομολογίας” πίστεως; Εξυπακούεται ότι μόνος αρμόδιος να απαντήσει τα πιο πάνω ερωτήματα είναι ο ίδιος. Σε κάθε περίπτωση η διαστροφική ερμηνεία που έκανε των Κανόνων της Εκκλησίας και οι ετεροδιδασκαλίες του αναφορικά με το “λαικό οικουμενισμό”, τον αιρετικό χαρακτήρα του Παπισμού και τη “βαπτισματική θεολογία”, αν δεν είναι καρπός θεολογικής ανεπάρκειας δεν μπορεί παρά να είναι συνειδητή διαστροφή των αληθειών της πίστης μας για να εξυπηρετηθούν οι στόχοι του Οικουμενισμού. Εις εκατέραν, όμως, των περιπτώσεων οι θέσεις του είναι αναξιόπιστες: Είτε ως σκόπιμη διαστροφή της αλήθειας, είτε ως καρπός επιστημονικής αφερεγγυότητας.