ΒΙΒΛΙΟΚΡΙΣΙΑ,ΧΡ. ΒΑΣΙΛΕΙΑΔΗ,ΤΑ ΚΩΛΥΜΑΤΑ ΙΕΡΩΣΥΝΗΣ

ΒΙΒΛΙΟΚΡΙΣΙΑ

Χριστόδουλου Βασιλειάδη, Τα κωλύματα ιερωσύνης, Αγιογραφική, πατερική και κανονική κατοχύρωση, εκδ. Αγία Ταϊσία, Τρίτη έκδοση (Βελτιωμένη, επηυξημένη), Λευκωσία 2021, σσ. 67.

Του θεολόγου κ. Ανδρέα Κυριακού

=====

 

Με θέμα αυτόχρημα καυτό, επίκαιρο και σοβαρό ασχολείται στο παρόν ο καλός συγγραφέας, σε μια εποχή διαδοχικών εκπτώσεων και πτώσεων ουκ ολίγων σε θέματα πίστεως. 

Όντως μιλάμε για θέμα πίστεως διότι όποιος πιστεύει, δηλαδή λαμβάνει σοβαρά υπ’ όψιν τις επιταγές του Ευαγγελίου, εφαρμόζει στην καθημερινή ζωή τα “ρήματα ζωής” που απορρέουν από αυτό. 

Αν κάποιος, λοιπόν, νομίζει πως η εν Χριστώ ιερωσύνη είναι βόλεμα επαγγελματικό, “μια κάποια λύσις” στα οικονομικά αδιέξοδα των καιρών, περιφρονώντας ή και χλευάζοντας και ουσιαστικά, διαγράφοντας πολλές φορές  τις ουσιώδεις προϋποθέσεις 

γι’ αυτήν, κυριολεκτικά 

ζει με ψέματα. 

Και δεν είναι μόνο που ζει με ψέματα. Παίζει εν ου παικτοίς. “Φοβερόν το εμπαισείν εις χείρας Θεού ζώντος” μας προειδοποιεί ο Απόστολος. Και κάπου αλλού, αιώνες προ Χριστού, ετέρα γραφή λέγει: “Επικατάρατος ο επιτελών τα έργα Κυρίου αμελώς”. 

Για εκείνους που νομίζουν ότι μπορούν στο όνομα μιας ψευδεπίγραφης οικονομίας να παρακάμπτουν τις ευαγγελικές επιταγές, τις πατερικές θέσεις, τους θείους και ιερούς κανόνες και γενικά τη διαχρονική διδασκαλία της Εκκλησίας για τα σαρκικά και άλλα κωλύματα, τους λέμε απλώς ότι ματαιοπονούν, διότι στο παρόν ζήτημα ου χωρεί  καθόλου συγκατάβασις. 

Να θυμίσουμε την απάντηση του Απ. Πέτρου στο μάγο Σίμωνα που πήγε ν' αγοράσει την θεία χάρη με χρήματα; "Το αργύριόν σου συν σοι είη εις απώλειαν, ότι την δωρεάν του Θεού 

ενόμισας δια χρημάτων 

κτάσθαι» (Πραξ. η΄20).

Aναφερόμενος στα κωλύματα ιερωσύνης ο γέρων Επιφάνιος (Θεοδωρόπουλος) λέει και τα πιο κάτω χαρακτηριστικά: “Αυτά διδάσκει και αυτά νομοθετεί η υπό Πνεύματος Αγίου φερομένη Εκκλησία. Και ημείς τολμώμεν να χαρακτηρίζομεν ως “αστεία πράγματα” τα θεόπνευστα εντάλματά της; Δεν αντιλαμβανόμεθα ότι ούτω δεν κινδυνεύομεν απλώς να γίνωμεν “αστείοι” ημείς, αντιπαρατάσσοντες τας ιδικάς μας “κοιλιοπνεύστους” θεωρίας εις τας αγιοπνευματικάς εμπειρίας Της (επιτέλους τούτο, δηλ. Το να γίνωμεν “αστείοι” ημείς δεν θα ήτο και μέγα κακόν…). Αλλά κινδυνεύομεν να ευρεθώμεν και θεομάχοι;” 

Το πράγμα είναι σαφές. Αυτοί που εισέρχονται στην ιερωσύνη με σαρκικά ή άλλα κωλύματα ή εκείνοι που προωθούν αυτούς τους ανθρώπους στα ενδότερα του καταπετάσματος δεν είναι σε τελική ανάλυση θεομάχοι; 

Γνωρίζετε το τέλος. Ο Χριστός “εξήλθε νικών και ίνα νικήση”. Αλοιμονο σ’ αυτόν που θα τα βάλει μαζί του. Στώμεν καλώς.