ΓΙΑ ΧΑΡΗ... ΜΙΑΣ ΟΣΤΙΑΣ!

ΟΠΩΣ ΠΑΝΤΟΤΕ ΤΑ ΣΧΟΛΙΑ ΤΗΣ ΧΡΙΣΤΙΑΝΙΚΗΣ ΒΙΒΛΙΟΓΡΑΦΙΑΣ ΚΤΥΠΟΥΝ ΚΕΝΤΡΟ.

ΜΕΤΑ ΤΟ ΡΕΠΟΡΤΑΖ ΤΟΥ κ. ΖΑΦΕΙΡΙΟΥ ΤΟ ΚΑΛΟ ΙΣΤΟΛΟΓΙΟ “ΧΡΙΣΤΙΑΝΙΚΗ ΒΙΒΛΙΟΓΡΑΦΙΑ” ΣΧΟΛΙΑΖΕΙ ΕΥΣΤΟΧΑ ΤΟ ΘΕΜΑ.

ΓΙΑΤΙ ΟΜΩΣ Ο ΣΧΟΛΙΟΓΡΑΦΟΣ ΑΝΑΦΕΡΕΙ ΟΤΙ ΕΙΝΑΙ ΑΓΝΩΣΤΟΣ Ο ΚΛΗΡΙΚΟΣ ΠΟΥ ΚΟΙΝΩΝΗΣΕ ΤΗΝ ΟΣΤΙΑ;

ΤΟ ΙΣΤΟΛΟΓΙΑ “ΑΠΟΤΕΙΧΙΣΗ” ΚΑΙ "ΣΥΓΧΡΟΝΟΙ ΠΡΟΒΛΗΜΑΤΙΣΜΟΙ ΚΑΙ ΣΚΕΨΕΙΣ" ΕΠΙΜΕΝΟΥΝ ΟΤΙ Ο ΚΛΗΡΙΚΟΣ ΑΥΤΟΣ ΕΙΝΑΙ Ο ΣΤΕΝΟΣ ΣΥΝΕΡΓΑΤΗΣ ΤΟΥ ΑΡΧΙΕΠΙΣΚΟΠΟΥ ΙΕΡΩΝΥΜΟΥ ΚΑΙ ΣΥΝΤΑΚΤΗΣ ΤΟΥ ΠΕΡΙΟΔΙΚΟΥ “ΕΦΗΜΕΡΙΟΣ” π. ΠΑΥΛΟΣ ΚΟΥΜΑΡΙΑΝΟΣ!

ΕΙΝΑΙ Ο ΙΔΙΟΣ ΚΛΗΡΙΚΟΣ Ο ΟΠΟΙΟΣ ΣΤΗ ΗΜΕΡΙΔΑ ΤΗΣ ΘΕΟΛΟΓΙΚΗΣ ΣΧΟΛΗΣ ΤΟΥ ΠΑΝΕΠΙΣΤΗΜΙΟΥ ΘΕΣΣΑΛΟΝΙΚΗΣ ΠΡΟΤΕΙΝΕ ΝΑ ΕΦΑΡΜΟΣΤΕΙ ΠΡΩΤΑ Η ΔΙΑΚΟΙΝΩΝΙΑ ΚΑΙ ΑΡΓΟΤΕΡΑ ΝΑ ΣΥΖΗΤΗΘΟΥΝ ΟΙ ΔΟΓΜΑΤΙΚΕΣ ΔΙΑΦΟΡΕΣ!!!

ΕΙΝΑΙ ΑΝΑΚΡΙΒΗΣ Η ΕΙΔΗΣΗ;

ΔΕΥΤΕΡΗ ΕΡΩΤΗΣΗ:

ΠΟΙΑ ΕΙΝΑΙ Η ΜΗΤΡΟΠΟΛΗ ΠΟΥ ΟΙ ΠΙΣΤΟΙ ΚΟΙΝΩΝΟΥΝ ΣΤΟΥΣ ΠΑΠΙΚΟΥΣ ΝΑΟΥΣ ΓΙΑ ΝΑ ΕΠΙΤΕΥΧΘΕΙ ...ΑΛΛΗΛΟΚΑΤΑΝΟΗΣΗ;

ΑΝ ΟΝΤΩΣ ΣΥΜΒΑΙΝΕΙ ΤΕΤΟΙΟ ΑΤΟΠΗΜΑ ΔΕΝ ΠΡΕΠΕΙ ΝΑ ΓΙΝΕΙ ΚΑΤΑΓΓΕΛΙΑ ΣΤΗ ΣΥΝΟΔΟ;

ΓΙΑ ΧΑΡΗ...ΜΙΑΣ ΟΣΤΙΑΣ

Σὲ ἀργία ὁ παπὰς ποὺ κοινώνησε ἀ λὰ παπικὰ

Τοῦ Κώστα Ζαφειρίου

=============

Ἄμεσα ἦταν τὰ ἀντανακλαστικά τῆς Ἀρχιεπισκοπῆς Ἀθηνῶν σὲ βαρὺ ἐκκλησιαστικὸ παράπτωμα ποὺ ὑπέπεσε κληρικός της. Σὲ ἐπ’ ἀόριστον ἀργία τέθηκε μὲ ἐντολὴ τοῦ Ἀρχιεπισκόπου Ἀθηνῶν Ἱερωνύμου ὁ ὀρθόδοξος ἱερέας ποὺ κοινώνησε μὲ ὄστια, ὅπως προβλέπει τὸ λατρευτικό τῆς Ρωμαιοκαθολικῆς Ἐκκλησίας. Ἐπίσης, σύμφωνα μὲ ἐκκλησιαστικὴ πηγή, ἔχουν ξεκινήσει ἀνακρίσεις γιὰ τὸ ἴδιο θέμα.

Ἡ ἀποκάλυψη ἔγινε ἀπὸ τὸν μητροπολίτη Γλυφάδας Παῦλο, ὁ ὁποῖος εἶχε συντάξει καὶ ἀποστείλει σχετικὴ ἐπιστολή, τὴν ὁποία καὶ δημοσίευσε κατ’ ἀποκλειστικότητα ἡ «Espresso».

Ὁ ἱεράρχης εἶχε ἀποστείλει πρὸ ἡμερῶν ἐπιστολὴ στὸν κ. Ἱερώνυμο καὶ τοῦ ἀνέφερε ὅτι «κατὰ τὴν 18ην Διεθνῆ Οἰκουμενιστικὴν Σύνοδον Ὀρθοδόξου Πνευματικότητος, τὴν διεξαχθεῖσαν ἐν τῇ Διορθοδόξῳ Μονὴ Bose Ἰταλίας, ἀπὸ 8 ἕως 11 Σεπτεμβρίου, ὀρθόδοξος ἱερεὺς ἐγγεγραμμένος ἐν τῇ δυνάμει τῶν κληρικῶν τῆς Ἱερᾶς Ἀρχιεπισκοπῆς Ἀθηνῶν (σ.σ.: ἀναφέρεται τὸ ὄνομά του) κεκοινώνηκεν μετὰ τῶν παπικῶν ὄστιαν εἰς τὴν ὑπὸ τῶν Λατίνων τελεσθεῖσαν λατρευτικὴν σύναξιν, παρουσίᾳ Ἑλλήνων ὀρθοδόξων ἀρχιερέων καὶ καθηγητῶν πανεπιστημίων».

Σύμφωνα μάλιστα μὲ τὸν μητροπολίτη Γλυφάδας: «Διὰ τοὺς διαπράξαντας κληρικοὺς τὸ ἀνωτέρω ὀλίσθημα-πλάνη, οἱ ἱεροὶ κανόνες εἶναι αὐστηρότατοι καὶ ὁρίζουν καθαίρεσιν». Ὁ συγκεκριμένος ἱερέας ποὺ ὑπέπεσε σὲ αὐτὸ τὸ ὀλίσθημα καὶ ἐτέθη σὲ ἀργία εἶναι ἱερατικὸς προϊστάμενος σὲ πολὺ γνωστὴ ἐκκλησία τοῦ κέντρου τῶν Ἀθηνῶν καὶ κατὰ καιροὺς ἔχει ἐνοχλήσει μὲ κάποιες ἀπόψεις τοὺς ἐκκλησιαστικοὺς κύκλους τῆς Ὀρθόδοξης Ἐκκλησίας.

Τέλος, σύμφωνα μὲ καλὰ πληροφορημένη πηγή, ὑπάρχει καὶ ἄλλος ἱερέας ἐπαρχιακῆς μητρόπολης, ὁ ὁποῖος ἔχει κοινωνήσει ἀ λά… παπικὰ καὶ γιὰ τὸν ὁποῖο θὰ διενεργηθεῖ ἀνάκριση.

ΠΗΓΗ: ἐφημ. «Espresso», 11.10.10, (espressonews.gr)

*****

ΤΟ ΣΧΟΛΙΟ ΤΗΣ ΧΡΙΣΤΙΑΝΙΚΗΣ ΒΙΒΛΙΟΓΡΑΦΙΑΣ

_______________

Ἡ ἐπιβολὴ μιᾶς ἐκκλησιαστικῆς ποινῆς εἶναι πάντοτε μιὰ δυσάρεστη ὑπόθεση. Καὶ γιὰ τὸν «δικαστή», καὶ γιὰ τὸν «τιμωρούμενο» καὶ γιὰ τοὺς καλοπροαιρέτους «ὑπολοίπους».

Μακάρι νὰ μὴ εἶχε συμβεῖ αὐτὴ ἡ παράβαση. Τουλάχιστον εὐτυχῶς ποὺ ἀκόμη δὲν ἔγινε γνωστὸ τὸ ὄνομα τοῦ συγκεκριμένου κληρικοῦ. Τὸ δυσάρεστο ὅμως εἶναι τὸ συγκεκριμένο στραβοπάτημα, ποὺ δὲν τὸ δικαιολογεῖ καμιὰ δικαιολογία. Εἶναι ἀπορίας ἄξιον πῶς ἔφθασε καὶ μὲ ποιές σκέψεις καὶ μὲ ποιές προσδοκίες ὁ ἐν λόγῳ ἱερεὺς στὴν «μετάληψη» τῆς ὄστιας τῶν Ρωμαιοκαθολικῶν. Ποιά ἰδέα πρυτάνευσε μέσα του, ὥστε νὰ προβεῖ σὲ δημόσιο χῶρο σὲ τέτοιο κανονικὸ - ὁμολογιακὸ παράπτωμα ἀπεμπολήσεως τῆς ὀρθοδόξου αὐτοσυνειδησίας καὶ ὁμολογίας; Δύο πειρασμικὰ ἐνδεχόμενα ὑπάρχουν. Τὸ ἕνα: ἡ ἀφελὴς ἀντίληψη, πὼς μὲ τέτοιου εἴδους πειράματα ὑπηρετεῖται τὸ οἰκουμενιστικὸ ἰδεολόγημα τῆς ψευδοενώσεως, ἐνισχυμένη μὲ μιὰ συναισθηματικὴ ἔξαρση τῆς στιγμῆς. Τὸ δεύτερο (πολὺ «τραβηγμένο»): ἡ ἐντεταλμένη δοκιμασία τῶν ὀρθοδόξων ἀντανακλαστικῶν καὶ ἴσως ἡ πρόκληση ἐνδοορθοδόξων τριβῶν.

Ἐδῶ βεβαίως χρειάζεται μιὰ ἐπισήμανση. Τὸ κανονικὸ αὐτὸ ἔγκλημα κατὰ τῆς Θείας Κοινωνίας, μὲ τὴν καταφρόνησή Της, δὲν συνιστᾶ ἀποκλειστικὸ προνόμιο τοῦ ἐν λογῳ κληρικοῦ. Εἶναι δυστυχῶς σύμπτωμα μιᾶς διαδεδομένης ἀντιλήψεως σὲ πολλοὺς «χριστιανούς». Κατὰ καιροὺς μάλιστα ἔχουν ἀναφερθεῖ περιπτώσεις ποὺ αὐτὸ δοκιμάζεται ὡς μιὰ συνήθεια «ἀλληλοκατανοήσεως» σὲ περιοχὲς τῆς Ἑλλάδος, ὅπου συμβιώνουν ὀρθόδοξες καὶ ρ/καθολικὲς κοινότητες.