Ο ΠΑΝΑΓΙΟΤΑΤΟΣ ΕΞΟΡΚΙΣΕ ΤΟΝ ΣΥΓΚΡΗΤΙΣΜΟ ΑΛΛΑ ΔΕΝ ΑΠΕΦΥΓΕ ΤΙΣ ΣΥΜΠΡΟΣΕΥΧΕΣ

Ο ΠΑΝΑΓΙΟΤΑΤΟΣ ΕΞΟΡΚΙΣΕ ΤΟΝ ΣΥΓΚΡΗΤΙΣΜΟ ΑΛΛΑ ΔΕΝ ΑΠΕΦΥΓΕ ΤΙΣ ΣΥΜΠΡΟΣΕΥΧΕΣ

Του Παναγιώτη Τελεβάντου

=========

Η ομιλία του Παναγιότατου Οικουμενικού Πατριάρχη κ. Βαρθολομαίου στη Διαθρησκειακή Συνάντηση της Ασίζης περιέχει πολλές θέσεις με τις οποίες όλοι συμφωνούν, όπως περιέχει και ορισμένες άλλες θέσεις, οι οποίες δεν ερείδονται στην αντικειμενική πραγματικότητα.

Οταν ο Παναγιότατος μιλά για την ανάγκη να επιδιώξουμε την ειρήνη, όταν καταγγέλλει την προσπάθεια βίαιου εξισλαμισμού της Μέσης Ανατολής και εκφράζει το φόβο ότι ο χριστιανισμός κινδυνεύει στην κοιτίδα του όλοι ασφαλώς συμφωνούμε και επικροτούμε τις θέσεις του Πατριάρχη μας.

ΔΙΑΘΡΗΣΚΕΙΑΚΕΣ ΣΥΝΑΝΤΗΣΕΙΣ ΚΑΙ ΣΥΓΚΡΗΤΙΣΜΟΣ

________

Ακόμη μεγαλύτερη χαρά μας έδωσε η διαβεβαίωση του Παναγιότατου ότι οι Διαθρησκειακές Συναντήσεις δεν γίνονται για να συζητηθούν πάνω σε συγκρητιστική βάση οι διαφορές των θρησκειών, αλλά για να επιδιωχθεί η θρησκευτική ανοχή μεταξύ των πιστών των διαφόρων θρησκειών.

ΝΑ ΑΠΟΦΕΥΓΟΝΤΑΙ ΟΙ ΣΥΜΠΡΟΣΕΥΧΕΣ

__________

Αυτό που δεν μπορούμε όμως να συμφωνήσουμε με τον Παναγιότατο είναι ότι το πρόγραμμα των Συναντήσεων πρέπει ή έστω επιτρέπεται να περιλαμβάνει συμπροσευχές με αιρετικούς και αλλόθρησκους. Καταρχήν διότι οι συμπροσευχές απαγορεύονται ρητά και κατηγορηματικά από τους Ιερούς Κανόνες. Και επιπλέον επειδή προάγουν το πνεύμα του συγκρητισμού και του “λαικού Οικουμενισμού.”

Αφού, λοιπόν, κατά τη διαβεβαίωση του Παναγιότατου, οι Διαθρησκειακές Συναντήσεις δεν έχουν σκοπό να προάγουν τον συγκρητισμό, αλλά απλά να φέρουν τους πιστούς σε ένα διάλογο ανοχής και σεβασμού των θρησκευτικών ελευθεριών, τον παρακαλούμε θερμά να συνεχίσει - αν το θεωρεί σκόπιμο - αυτές τις συναντήσεις, αλλά να μη μετέρχεται συμπροσευχές με αιρετικούς και αλλόθρησκους επειδή με αυτές αναπόφευκτα προάγεται οπωσδήποτε ο θρησκευτικός συγκρητισμός.

ΕΙΝΑΙ ΟΝΤΩΣ ΑΙΣΙΟΔΟΞΟΣ Ο ΠΑΝΑΓΙΟΤΑΤΟΣ ΓΙΑ ΤΟ ΑΠΟΤΕΛΕΣΜΑ ΤΩΝ ΔΙΑΛΟΓΩΝ;

____________

Εξακολουθούμε πάντως να μη συμμεριζόμαστε την αισιοδοξία του Παναγιότατου ότι οι Διαθρησκειακοί Διάλογοι είναι δυνατόν να αποφέρουν πρακτικό αποτέλεσμα.

Ο λόγος; Στους Διαθρησκειακούς Διαλόγους δεν συμμετέχουν αυτοί που προκαλούν το μίσος και τους διωγμούς κατά των χριστιανών, αλλά τα κατά το μάλλον ή ήττον μετριοπαθή στοιχεία.

Πώς δεσμεύεται για τις αποφάσεις και τις διακηρύξεις της Διαθρησκειακής της Ασίζης λ.χ. η Αλ Καίντα, οι αδελφοί Μουσουλμάνοι, η Χίσμπολαχ κοκ.; Προφανώς καθόλου δεν δεσμεύονται. Αλλά αυτοί ακριβώς ευθύνονται για τους διωγμούς των χριστιανών! Επομένως πώς προάγουν την ειρήνη και την ανοχή οι Διαθρησκειακοί Διάλογοι;

ΟΙ ΠΙΕΣΕΙΣ ΓΙΑ ΣΥΜΜΕΤΟΧΗ ΣΤΟ ΔΙΑΘΡΗΣΚΕΙΑΚΟ ΔΙΑΛΟΓΟ

_________

Δεν αποκλείεται φυσικά ο Παναγιότατος να αντιλαμβάνεται πλήρως ότι οι Διαθρησκειακοί Διάολογοι “εις ουδέν ωφελούν αλλά μάλλον θόρυβος γίνεται”, αλλά να είναι εκ των πραγμάτων υποχρεωμένος να συμμετέχει σε αυτούς, επειδή δεν είναι δυνατόν να αρνείται συμμετοχή σε διαλόγους, οι οποίοι προωθούνται από τον Αμερικανικό παράγοντα προς τον οποίο το Οικουμενικό Πατριαρχείο, αλλά και οι άλλες Ορθόδοξες Εκκλησίες της Μέσης Ανατολής, προσβλέπουν για να τις προστατεύσει από την Ισλαμική επιθετικότητα.

Ας γίνονται λοιπόν οι διάλογοι - με τις ξεκάθαρες θέσεις που διατύπωσε στην ομιλία του στην Ασίζη ο Παναγιότατος - ότι δεν επιδιώκουν να προάγουν τον συγκρητισμό, αλλά χωρίς συμπροσευχές με αιρετικούς και αλλόθρησκους.

Παραθέτουμε αποσπάσματα της δήλωσης του Παναγιότατου στη Διαθρησκειακή της Ασίζης που μας έδωσαν την αφορμή για τη σύνταξη του πιο πάνω σχολίου.

*****

MΑΡΤΥΡΙΑ ΤΗΣ A. Θ. ΠΑΝΑΓΙΟΤΗΤΟΣ ΤΟΥ ΟΙΚΟΥΜΕΝΙΚΟΥ ΠΑΤΡΙΑΡΧΟΥ κ. κ. ΒΑΡΘΟΛΟΜΑΙΟΥ Α΄ ΕΠ’ ΕΥΚΑΙΡΙΑ ΤΗΣ ΣΥΝΑΝΤΗΣΕΩΣ ΥΠΕΡ ΤΗΣ ΕΙΡΗΝΗΣ

27 Ὀκτωβρίου 2011

============

Πᾶς ἀληθής διάλογος φέρει τά σπέρματα μελλοντικῆς μεταμορφώσεως. Ἡ φύσις τῆς μεταμορφώσεως ταύτης ἀποτελεῖ μεταστροφήν, ἐπιτρέπουσαν τήν ὑπέρβασιν τῶν ἰδιαιτεροτήτων ἡμῶν προκειμένου νά θεωρήσωμεν τούς ἄλλους ὡς ὑποκείμενον σχέσεως καί οὐχί ὡς ἀντικείμενον ἀδιαφορίας.

Διότι, ἐκ τῆς ἀδιαφορίας γεννᾶται τό μῖσος.

Ἐκ τῆς ἀδιαφορίας γεννᾶται ἡ σύγκρουσις.

Ἐκ τῆς ἀδιαφορίας γεννᾶται ἡ βία.

Ἔναντι τοιούτων κακῶν, μόνον ὁ διάλογος ἀποτελεῖ βιώσιμον καί μακροχρόνιον λύσιν.

Ἀκούονται πλεῖσται φωναί ἐκ μέρους ἐκείνων, οἱ ὁποῖοι προβάλλουν τόν προστατευτισμόν, διότι ἡ παγκοσμιοποίησις φέρει εἰς τό πέρασμά της μίαν τάσιν σχετικισμοῦ παράγουσαν ἐξ ἀντιθέσεως ἀναδιπλώσεις κοινοτήτων καί ταυτοτήτων, αἱ ὁποῖαι ὑποκρίπτουν τήν ἔχθραν. Διό καί ἡ στράτευσις ἡμῶν δέν πρέπει μόνον νά περιορίζεται εἰς ἔργον ἔξω τῶν κοινοτήτων ἡμῶν, ἀλλά θά πρέπει νά συμπεριλαμβάνῃ καί τάς ἔνδον λογικάς. Ἑπομένως, ἡ εὐθύνη ἡμῶν εἶναι τοσοῦτον μεγαλυτέρα καί ἡ εἰς Ἀσίζην ὀργάνωσις τῆς παρούσης συναντήσεως ὑπέρ τῆς εἰρήνης ἀποβαίνει τοσοῦτον σημαντική.

Δέν πρόκειται, ὡς ὡρισμένοι ὑπονοοῦν, περί διαθρησκειακοῦ διαλόγου, ἑνός οἰκουμενικοῦ διαλόγου ὑπό συγκρητιστικήν προοπτικήν. Ἀντιθέτως, τό ὑφ’ ἡμῶν προβαλλόμενον ὅραμα ἔχει ἐντελῶς ἰδιαιτέραν ἔννοιαν ἀπορρέουσαν ἐξ αὐτῆς ταύτης τῆς ἱκανότητος τῶν θρησκειῶν νά περιβάλουν τόν κοινωνικόν τομέα προκειμένου νά προωθήσουν τήν εἰρήνην. Τοῦτο ἀποτελεῖ τό πνεῦμα τῆς Ἀσίζης, αὕτη εἶναι καί ἡ ὁδός, τήν ὁποίαν ἀπό πολλῶν ἐτῶν ἀκολουθεῖ τό Οἰκουμενικόν Πατριαρχεῖον Κωνσταντινουπόλεως.

Ἀκόμη καί σήμερον, εἴκοσι πέντε ἔτη μετά τήν πρώτην ἐν Ἀσίζῃ συγκληθεῖσαν ὑπό τοῦ μακαριστοῦ Πάπα Ἰωάννου-Παύλου Β΄ συνάντησιν, δέκα ἔτη μετά τά δραματικά γεγονότα τῆς 11ης Σεπτεμβρίου καί τήν ὥραν κατά τήν ὁποίαν αἱ «ἀραβικαί ἀνοίξεις» δέν ἔθεσαν τέλος εἰς τάς διακοινοτικάς ἐντάσεις, ἡ ἔναντι τῶν ζυμώσεων τοῦ κόσμου θέσις τῶν θρησκειῶν παραμένει ἀσαφής. Πράγματι, συνεχίζομεν νά φοβούμεθα τήν αὐξανομένην περιθωριοποίησιν τῶν ἐν τῇ Μέσῃ Ἀνατολῇ χριστιανικῶν κοινοτήτων. Ὀφείλομεν νά ἐναντιωθῶμεν εἰς τήν ὑπό τῶν δραστῶν τῆς βίας παραμόρφωσιν τοῦ μηνύματος καί τῶν συμβόλων τῶν θρησκειῶν.

Διά τόν λόγον τοῦτον ἀποτελεῖ χρέος τῶν θρησκευτικῶν ὑπευθύνων ἡ ἐνεργός συμμετοχή εἰς τήν διαδικασίαν ἀποκαταστάσεως τῆς εἰρήνης. Διότι ὁ μόνος τρόπος ἐναντιώσεως εἰς τήν προσπάθειαν νά καταστοῦν αἱ θρησκεῖαι ὄργανον τῶν πολεμοχαρῶν εἶναι ἡ ρητή καταδίκη τοῦ πολέμου καί τῶν συγκρούσεων, καί ἡ ὑφ’ ἡμῶν ἀνάληψις ρόλου μεσολαβητῶν εἰρήνης καί καταλλαγῆς.

Ὁ ἡμετέρος διάλογος εἶναι ἑπομένως καταλλαγή. Ἅπαντες ἀναγνωρίζομεν ἑαυτούς εἰς τούς λόγους τῶν Μακαρισμῶν: «Μακάριοι οἱ εἰρηνοποιοί, ὅτι αὐτοί υἱοί τοῦ Θεοῦ κληθήσονται» (Μάρκ. 5, 9). Ἡ εὐθύνη αὕτη δέν εἶναι μόνον λεκτική, ἀλλ’ ἀναμένει ἐξ ἡμῶν νά εἴμεθα πιστοί εἰς τήν πίστιν ἡμῶν, πιστοί εἰς τήν ἐν τῷ κόσμῳ οἰκονομίαν τοῦ Θεοῦ, δίδοντες ταυτοχρόνως ἀπαντήσεις εἰς τούς προβληματισμούς τοῦ κόσμου. Ἄς ἀποβῶμεν τά σημεῖα τῆς δεσμεύσεως ταύτης. Μόνον τότε ἡ εἰρήνη, τήν ὁποίαν ἀναζητοῦμεν, ὁ θησαυρός τοῦτος, ὁ ὁποῖος ἀπεκτήθη μέ τόσον ὑψηλόν τίμημα καί ὁ ὁποῖος δυστυχῶς ἀπωλέσθη τόσον ταχέως, θά ἀκτινοβολῇ ἐν τῷ κόσμῳ.

Εὐχόμεθα τῷ Κυρίῳ καί Θεῷ ἡμῶν, ὅπως χαρίζηται τῷ κόσμῳ τήν χάριν Αὐτοῦ καί μᾶς ἐμπνέῃ νά ἀποβῶμεν προσκυνηταί τῆς ἀληθείας καί τῆς εἰρήνης.

ΠΗΓΗ:

Φως Φαναρίου