ΦΤΑΙΕΙ Ο κ. ΓΙΑΝΝΑΡΑΣ ΣΕ ΤΕΛΕΥΤΑΙΑ ΑΝΑΛΥΣΗ;

ΦΤΑΙΕΙ Ο κ. ΓΙΑΝΝΑΡΑΣ ΣΕ ΤΕΛΕΥΤΑΙΑ ΑΝΑΛΥΣΗ;

Του Παναγιώτη Τελεβάντου

==============

Ξαναχτύπησε!

Διερωτάστε ποιος;

Ποιος άλλος;

Ο κ. Γιανναράς.!

Συμπεριφέρεται κυριολεκτικά σαν κακομαθημένο παλιόπαιδο το οποίο συχνά - πυκνά λέγει αρλούμπες για να δημιουργήσει θόρυβο γύρω από το όνομά του.

Δεν είμαι καθόλου σίγουρος ότι πιστεύει κατ’ ανάγκην αυτά που λέγει και γράφει κατά καιρούς. Από τη στιγμή που γίνεται ντόρος γύρω από το όνομά του είναι μετά τον Τέλλο τον Αθηναίο ο ευτυχέστερος των ανθρώπων. Τα υπόλοιπα - για τον κ. Γιανναρά - είναι δευτερεύουσας σημασίας.

Τι σκαρφίστηκε αυτή τη φορά;

Τον ενόχλησε ο εθνικός ύμνος και θέλει να τον αντικαταστήσει!!!

Τώρα τι να του πεις; Οτι είναι για δέσιμο;!

Σε κάθε περίπτωση δεν νομίζω ότι θα υπάρξει άνθρωπος στοιχειώδους σοβαρότητας που θα πάρει στα σοβαρά την εισήγηση του κ. Καθηγητή.

Απλά ο κόσμος θα γελάσει και θα μονολογήσει: - Δεν μας παρατάς χριστιανέ μου. Εδώ ο κόσμος χάνεται και σένα σε ενόχλησε ο εθνικός ύμνος;

Οταν λοιπόν λέγει αυτού του είδους τις χαζομάρες ο κ. Γιανναράς ο κόσμος περιορίζεται να καγχάσει ειρωνικά.

Υπάρχουν όμως άλλα που λέγει ο κ. Καθηγητής που μόνον αστεία δεν είναι. Αυτά που λέγει για "το ερωτικό έξαλμα ως οδό θεώσεως", τους Ιερούς Κανόνες των Οικουμενικών Συνόδων, το Αειπάρθενο της Υπεραγίας Θεοτόκου, τον Αγιο Νικόδημο τον Αγιορείτη, κτλ. μόνον αστεία δεν είναι.

Αν υπήρχε η ελαχίστη εκκλησιαστική συνείδηση εκ μέρους του Αρχιεπισκόπου και της Ιεράς Συνόδου ο κ. Καθηγητής θα έπρεπε να είχε κληθεί για να δώσει εξηγήσεις και σε περίπτωση που εξακολουθούσε να εμμένει στις κακοδοξίες του να τον αφόριζε.

Τα ίδια ισχύουν για ορισμένους άλλους - όπως τον π. Βασίλειο Θερμό και τον Μητροπολίτη Μεσσηνίας κ. Σαββάτο - οι οποίοι αν υφίσταντο τις προβλεπόμενες συνέπειες της διατύπωσης κακοδοξιών, θα αποθαρρύνονταν και άλλοι του ιδίου φυράματος να ξεμυτούν κάθε λίγο και να ασχημονούν στην Εκκλησία.

Παραθέτουμε στη συνέχεια το άρθρο του αξιόλογου αρθρογράφου κ. Γ. Παθανασόπουλου, ο οποίος δινει εμπεριστατωμένη απάντηση στον κακόδοξο και επίπολαιο αυτόν κύριο που συνεχώς δημιουργεί προβλήματα με την ανάγωγη συμπεριφορά του.

*****

Ο κ. ΧΡ. ΓΙΑΝΝΑΡΑΣ ΟΡΑΜΑΤΙΖΕΤΑΙ ΑΛΛΑΓΗ ΤΟΥ ΕΘΝΙΚΟΥ ΜΑΣ ΥΜΝΟΥ!

ΜΕΡΟΣ Α΄

Του Γιώργου Ν. Παπαθανασόπουλου

=============

Η βαθιά κρίση, την οποία διέρχεται η χώρα μας έχει δώσει την ευκαιρία σε πολλούς να διατυπώσουν την άποψη τους για το πώς μπορούμε να βγούμε από αυτήν. Πολλοί δημαγωγοί εκμεταλλεύονται την κατάσταση για να βγουν στο προσκήνιο της πολιτικής, και να καταλάβουν την εξουσία και άλλοι κάνουν θόρυβο χωρίς να λένε κάτι σοβαρό.

Μεταξύ αυτών που εκφράζουν την άποψη τους για την κρίση είναι και πολλοί λόγιοι και, μεταξύ αυτών, ο καθηγητής κ. Χρ. Γιανναράς.

Στο άρθρο του της Κυριακής 17ης Ιουνίου, ημέρας των εκλογών, με τίτλο "Ποια τα σημάδια του καινούργιου" θέτει το ρητορικό ερώτημα: "Αν κάποτε εμφανιζόταν το καινούργιο στον πολιτικό μας βίο, το ριζικά διαφορετικό από το σήμερα, ποια θα ήταν τα γνωρίσματα του;". Και απαντά ο ίδιος: " Παραχώρηση στη φαντασία σημαίνει προσωπικό οραματισμό. Ο οραματισμός δεν είναι υποχρεωτικά αυθαίρετος και ουτοπικός", για να προχωρήσει ένα ακόμη βήμα, κρίνοντας εκ των προτέρων τον "πολιτικό ρεαλισμό", που θα αντιμετωπίσει κριτικά τον οραματισμό του: "Οπωσδήποτε όμως ο πολιτικός ρεαλισμός θα εκτιμηθεί ανάλογα με το επίπεδο της κατά κεφαλήν καλλιέργειας των εκτιμητών".

Μεταξύ των σημαδιών του "καινούργιου" ο κ. Γιανναράς θεωρεί ως "τεράστιας συμβολικής σημασίας" την αλλαγή του Εθνικού μας Ύμνου. Μάλιστα προτείνει ως νέον κάτι σαν το "Τσάμικο" του Νίκου Γκάτσου με μουσική του Μάνου Χατζηδάκη, γιατί, κατά την άποψη του, "σε τρεις στροφές, με τρεις πινελιές, το πανόραμα του Νέου Ελληνισμού, δήλωση ταυτότητας και ήθους. Που μαζί με την αυθεντική ελληνικότητα της μουσικής μεταγγίζουν ιδιαιτερότητα πολιτισμού, όχι ξιπασιά".

Για τον Εθνικό μας Ύμνο ο κ. Γιανναράς σημειώνει πως "είναι από τα μετριότερα στιχουργήματα του μεγάλου μας ποιητή" και επισημαίνει ότι θεματικά είναι "περιορισμένος στην απελευθέρωση από τον τουρκικό ζυγό και με λεξιλόγιο κυρίως αφηρημένο, νοησιαρχικό".

Ως προς δε τη μελοποίηση του Νικ. Μάντζαρου εκτιμά ότι την "υπέταξε στις σκοπιμότητες εντυπωσιασμού και ο Ύμνος ταυτίστηκε με τον επαρχιώτικο εθνικισμό του μεταπρατικού μας κράτους".

(Συνεχίζεται)