ΒΙΒΛΙΟΚΡΙΣΙΑ,Ν. ΛΕΒΕΝΤΗ,ΘΡΗΣΚΕΥΤΙΚΟΣ ΠΟΛΙΤΙΣΜΟΣ ΚΑΙ ΣΥΓΧΡΟΝΗ ΜΟΥΣΕΙΟΛΟΓΙΑ

 ΒΙΒΛΙΟΚΡΙΣΙΑ

Νικόλαου Λεβέντη, Θρησκευτικός πολιτισμός και σύγχρονη μουσειολογία, Μια κριτική προσέγγιση, εκδ. Οσελότος, Αθήνα Νοέμβριος 2021, σσ. 107.

Του θεολόγου κ. Α. Κυριακού

=====

 

Είναι η δεύτερη φορά που είμαι εις θέσιν να μελετήσω εκτενή κείμενα του κ. Νικ. Λεβέντη. Το παρόν του πόνημα διαίρείται σε δύο μέρη: Α΄ Προβληματισμοί και Β΄ Προσεγγίσεις. 

Στο Α΄ μέρος, αγγίζει μεταξύ άλλων, το ζήτημα της εκκοσμίκευσης, όπου η προσπάθεια είναι να γίνει η Εκκλησία κόσμος να απωλέσει τον χαρακτήρα της. Τονίζει ότι τα ιερά αντικείμενα όταν ενταχθούν σε μουσείο χάνουν την ιερότητά τους. Αυτά δεν μπορούν να τα διαχειριστούν 

οι μουσειολόγοι. 

Ο γράφων όταν επισκέφθηκε το μουσείο του Τοπ Καπί στην Κωνσταντινούπολη αντίκρισε σε μια προθήκη λείψανο του Αγ. Ιωάννου του Προδρόμου. Εφόσον, όμως, αυτό βρισκόταν πίσω από χοντρό γυαλί και γυρόφερναν βλοσυροί φρουροί δεν μπορούσε ούτε να το αγγίξει πολλώ δε μάλλον ούτε να το προσκυνήσει. 

Αναφορικά με το Β΄μέρος του βιβλίου (Προσεγγίσεις) αγγίζει -συν τοις άλλοις- και το θέμα του φεμινισμού που προβάλλει 

επιτακτικά στην εποχή μας. Εκεί αναλύει επαρκώς τη θέση της γυναίκας στην Ορθόδοξη χριστιανική πίστη. Καυτηριάζει τη μονόπλευρη κι αποσπασματική αντιμετώπιση χωρίων των Επιστολών του Απ. Παύλου από τις φεμινίστριες σημειώνοντας καταληκτικά: “Πλήθος χωρίων των επιστολών του Αποστόλου απηχούν ένα πνεύμα έμφυλης ισότητας”. Και σημειώνει στο τέλος και τα εξής αξιοπρόσεκτα: “Στην Ορθόδοξη Εκκλησία ο άνθρωπος, άνδρας και γυναίκα, αξιοποιώντας τα ιδιαίτερα γνωρίσματα καί  χαρίσματα του φύλου και της προσωπικότητας που διακονεί την Εκκλησία και τον κόσμο ολάκερο και παράγει πολιτισμό ζωής” (το απόσπασμα αυτό είναι από τη “Φωνή Κυρίου” το οποίο υιοθετεί ο συγγραφέας). 

Συμπερασματικά ο νεαρός συγγραφέας έχει τις δυνατότητες να προχωρήσει στο σωστό δρόμο. Αρκεί να μείνει σταθερός στην πορεία του και να μην ακολουθήσει σύγχρονες ατραπούς όπως πράττουν οι “μεταπατερικοί” θεολόγοι που, αντί να συμμορφώνονται με την παράδοση της Εκκλησίας, θέλουν να την μετατρέψουν τελικά σε κόσμο. “Αν δε το άλας μωρανθεί εν τίνι αλισθήσεται;”