Η ΠΑΡΑΦΩΝΙΑ ΤΩΝ «ΤΙΤΙΒΙΣΜΑΤΩΝ»

Η ΠΑΡΑΦΩΝΙΑ ΤΩΝ «ΤΙΤΙΒΙΣΜΑΤΩΝ»

Του θεολόγου κ. Ανδρέα Κυριακού

=====

Στον απόηχο της συναντήσεως στην Κούβα του Πατριάρχη Μόσχας Κυρίλλου με τον αιρεσιάρχη του κράτους του Βατικανού θα ηθελα να σχολιάσω το διαδικτυακό «τιτίβισμα» του Οικουμενικού Πατριάρχου. Δήλωσε αυτολεξεί: «Προσεύχομαι για τους εν Χριστώ αδελφούς μου Πάπα Φραγκίσκο και Πατριάρχη Κύριλλο». Πραγματικά. 

Ούτε φιλοφρονήσεις, μήτε λόγια, ούτε διάλογοι, ούτε αλλεπάλληλες συναντήσεις τόσων δεκαετιών έκαμψαν, ούτε  κατ’ ελάχιστον, το αταλάντευτο αιρετικό φρόνημα του «εν πολλαίς αμαρτίαις περιπεσόντος» (λόγω του πλήθους των αιρέσεων) Παπισμού. Αυτό αποδεικνύεται περίτρανα και πασιφανώς στα αποτελέσματα των Διαλόγων. 

Γι’ αυτό συμφωνούμε χωρίς κρατούμενα με την πρώτη λέξη του «τιτιβίσματος» του Παναγιοτάτου. Πραγματικά για τον Πάπα και τον Παπισμό, «ευχών χρεία». 

Όμως αδυνατούμε να προσυπογράψουμε την αναφορά του Παναγιοτάτου για τους «εν Χριστώ αδελφούς» του. Εν πρώτοις θα ήταν σωστή η τοποθέτηση σαν πρώτου του Πάπα Φραγκίσκου αν ήταν Ορθόδοξος. Ο Πάπας της εκπεσούσης Ρώμης δεν είναι ο πρώτος γιατί, απλούστατα, είναι ΕΚΤΟΣ Εκκλησίας ως αποδεδειγμένως κακόδοξος. Τέτοια άλματα, μόνο σύγχυση προκαλούν κι αποπροσανατολισμό του λαού του Θεού. Καθαρά πράγματα. «Εν Χριστώ αδελφοί» είναι εκείνοι που έχουν «ένα Κύριον, μίαν πίστιν και ένα βάπτισμα». Είναι όσοι ακολουθούν την «άπαξ παραδοθείσαν τοις αγίοις πίστιν» δηλαδή είναι Ορθόδοξοι. Άρα το «εν Χριστώ αδελφός» αρμόζει ΜΟΝΟ στον Πατριάρχη Μόσχας. Όχι στον αιρεσιάρχη του κράτους του Βατικανού. Όσον αφορά δε τη διαπίστωση του Παναγιότατου στο εν λόγω «τιτίβισμα» ότι: «ο διάλογος του 1964 του Πατριάρχη Αθηναγόρα και του Πάπα Παύλου Στ΄ συνεχίζεται και παράγει καρπούς», τους μόνους καρπούς που διακρίνει κανείς είναι: 1.) η πλήρης αποτυχία του θεολογικού διαλόγου και 2.) η άνθηση του λαϊκού οικουμενισμού, με άμεσο αποτέλεσμα την άμβλυνση των κριτηρίων των Ορθοδόξων.