ΑΠΑΝΤΗΣΗ ΣΤΟΝ ΑΝΤΙΛΟΓΟ ΤΗΣ κ. ΕΛΕΝΗΣ ΛΩΡΙΤΟΥ ΓΙΑ ΤΟ ΟΜΟΛΟΓΙΑΚΟ ΦΡΟΝΗΜΑ ΤΗΣ ΑΔΕΛΦΟΤΗΤΟΣ “Ο ΣΩΤΗΡ”

ΑΠΑΝΤΗΣΗ ΣΤΟΝ ΑΝΤΙΛΟΓΟ ΤΗΣ κ. ΕΛΕΝΗΣ ΛΩΡΙΤΟΥ ΓΙΑ ΤΟ ΟΜΟΛΟΓΙΑΚΟ ΦΡΟΝΗΜΑ ΤΗΣ ΑΔΕΛΦΟΤΗΤΟΣ “Ο ΣΩΤΗΡ”

Του Παναγιώτη Τελεβάντου

=====

Στην αμέσως προηγούμενη ανάρτηση η κ. Ελένη Λωρίτου κατέθεσε το δικό της αντίλογο για τα επαινετικά σχόλια, που έγραψα για το άρθρο του περιοδικού “Ο Σωτήρ”, αναφορικά με το συνέδριο της αισχύνης, που διοργάνωσε η Θεολογική Σχολή Θεσσαλονίκης για τον Μεγάλο Αποστάτη της πίστης μας Αθηναγόρα.

Δεν είναι δουλειά μου να απαντήσω εκ μέρους της αδελφότητας. Λίγα, όμως, θέλω να καταθέσω σε όσα με αφορούν.

Είναι αλήθεια ότι κατέγραψα κατ’ επανάληψη την εκτίμησή μου για την προσφορά των αδελφοτήτων και για το ομολογιακό φρόνημα της αδελφότητος “Ο Σωτήρ”. Βεβαίως και άλλων αδελφοτήτων και ιδιαίτερα, αλλά όχι μόνον, όσων -άμεσα ή έμμεσα- συνδέονταν με τον π. Αυγουστίνο Καντιώτη.

Κυρία Λωρίτου! Όσες επιμέρους αντιρρήσεις και αν έχει κάποιος για τις οργανώσεις, ένα πράγμα δεν μπορεί να αρνηθεί: Ότι τα μέλη τους είναι αγωνιστές χριστιανοί υποδειγματικού ήθους, που φοβούνται τον Θεό και που βρίσκονται πάντοτε στην εμπροσθοφυλακή όλων των αγώνων της Εκκλησίας.

Τα σχόλια του περιοδικού “Ο Σωτήρ” είναι από τα καλύτερα δείγματα γραφής. Εκφράζουν ακραιφνώς ορθόδοξες θέσεις και για τον Οικουμενισμό και για τον Νεονικολαιτισμό και για την εκκοσμίκευση και για τους νεωτερισμούς, αλλά και για τα εθνικά μας θέματα.

Για πολλά θέματα, μάλιστα, είναι σχεδόν οι μόνοι που μιλούν, για τη δόξα του Χριστού, χωρίς να εμβλέπουν εις πρόσωπον ανθρώπων, έστω και αν γνωρίζουν ότι δεν γίνονται αρεστοί.

Θα θέλατε, κυρία Λωρίτου, οι αδελφότητες -και δη ο “Σωτήρ”- να τηρούν μια πιο επιθετική στάση έναντι των Οικουμενιστών. 

Σας παρακαλώ, όμως, να αναλογιστούμε ότι οι οργανώσεις κύριο έργο τους έχουν την κατήχηση. Ως εκ τούτου είναι εντελώς αδύνατον να επιτελέσουν το έργο τους, αν δεν έχουν καλές σχέσεις με τους Μητροπολίτες, από τους οποίους ζητούν πάντοτε -όπως έχουν χρέος-ευλογία για το έργο τους.

Αυτό, όμως, δεν τους εμποδίζει να μιλούν με αξιομίμητη παρρησία, για όσα αφορούν τον Οικουμενισμό και για τα άλλα θέματα της πίστης μας. Μια στάση -ας το ομολογήσουμε- που δύσκολα βρίσκεις σε άλλους χώρους.

Σκεφθείτε μόνον πώς καταπίνουν τη γλώσσα τους σχεδόν όλοι αναφορικά με τις Θεομπαιξίες και τις κακοδοξίες του Ιωσήφ του Βατοπαιδινού και πόσοι αποφεύγουν να ασκήσουν κριτική στον Αρχιεπίσκοπο και την ολιγομελή ομάδα των Μητροπολιτών που τον περιβάλλει, για την απο-ορθοδοξοποίηση του μαθήματος των Θρησκευτικών.

Χρειάζεται να σας θυμίσω, άραγε, πώς αντιμετωπίζει τα ίδια θέματα ο “Ορθόδοξος Τύπος”, που ήταν μέχρι προ τινος η ναυαρχίδα του αντι-οικουμενιστικού αγώνα; Δέστε πώς κατάντησε από τότε που -με ανορθόδοξες μεθόδους- πέρασε στον έλεγχο του σεβαστού π. Βασίλειου Βολουδάκη.

Και να ήταν μόνον ο “Ορθόδοξος Τύπος”;!!!

Κατάπιαν όλοι τη γλώσσα τους, κυρία Λωρίτου. Άλλοι διά τον φόβον των Οικουμενιστών, άλλοι διά τα Βατοπαιδινοαργύρια, άλλοι για να τα έχουν καλά με όλους, έχουν πάθει κυριολεκτικά γλωσσοδέτη ή εκδίδουν νερόβραστες Ανακοινώσεις για την τιμή των όπλων. 

Πώς να μην εκτιμήσω, λοιπόν, την συνέπεια και την παρρησία της Αδελφότητος “Ο Σωτήρ”; 

Ολοκλήρωσα την σύνταξη του παρόντος άρθρου όταν επεσήμανα, στο ιστολόγιο "Ακτίνες", νέο σχόλιο του περιοδικού "Ο Σωτήρ", που επιγράφεται "Τύραννος δεσμώτης ή προδότης", που αποδεικνύνει περίτρανα το ομολογιακό φρόνημα της αδελφότητος "Ο Σωτήρ". Λίαν προσεχώς -συν Θεώ- θα το αναδημοσιεύσω και θα το σχολιάσω κατάλληλα.