ΑΝΤΙΛΟΓΟΣ ΓΙΑ ΤΟΥΣ ΕΠΑΙΝΟΥΣ ΜΟΥ ΓΙΑ ΤΗΝ ΟΜΟΛΟΓΙΑΚΗ ΠΑΡΡΗΣΙΑ ΤΗΣ ΑΔΕΛΦΟΤΗΤΑΣ “Ο “ΣΩΤΗΡ”

ΑΝΤΙΛΟΓΟΣ ΓΙΑ ΤΟΥΣ ΕΠΑΙΝΟΥΣ ΜΟΥ ΓΙΑ ΤΗΝ ΟΜΟΛΟΓΙΑΚΗ ΠΑΡΡΗΣΙΑ ΤΗΣ ΑΔΕΛΦΟΤΗΤΑΣ “Ο “ΣΩΤΗΡ”

Της κ. Ελένης Λωρίτου

=====

Επανειλημμένως, κ. Τελεβάντο, επαινείτε και δημοσιεύετε τα άρθρα από το φυλλάδιο της αδελφότητος. Γιατί, όμως, εμείς βλέπουμε μία εξάντληση στα αμφιλεγόμενα "κατηχητηκούλια"; Θα θέλαμε να διαμηνύσουμε στον π. Αστέριο ότι τα γραφόμενα στο φυλλάδιο ουδόλως περνάνε στην βάση, στις κατά τόπους και πόλεις αδελφότητες. Μία διάσταση λόγων και έργων δεν συμφέρει, αντίθετα πολλαπλώς ζημιώνει. Τα λόγια ή θα πρέπει να έχουν μία συνέπεια ή αλλιώς καταντούν μία ασυναρτησία. Δυστυχώς βλέπουμε ο θεσμός της υπακοής να εξευτελίζεται από τις οργανωμένες αδελφότητες είτε είναι μοναστικές είτε κοσμικές. 

Χρησιμοποιείται η οργάνωση των αδελφοτήτων μόνο και μόνο για την καταστολή των συνειδήσεων και αυτό αποτελεί μία νοσηρότητα. Αξίζει η αγάπη του Θεού, στην οποία αφιερωθήκαμε, τον εξευτελισμό της μεγαλοσχημίας μας, των πλεξούδων, των μακρυών φουστανιών;

Οι Ιεροί Κανόνες καταγράφουν και κωδικοποιούν το εκκλησιαστικό βίωμα, αυτό που η Εκκλησία ήδη βιώνει αυθορμήτως λόγω της δυναμικής της, ακόμα και αν δεν γνωρίζει την ύπαρξη των σχετικών Κανόνων. Όλοι δεν είμεθα κανονολόγοι. Δεν χρειάζεται κάποιος 15ος Κανόνας να μας υπενθυμίσει την υποχρέωση της απομάκρυνσης από τον αιρετικό επίσκοπο, αλλά αυτό θα έπρεπε να είναι κάτι το αυτονόητο, κάτι που υπαγορεύται από το βίωμα. Και "χαίρειν αυτώ μη λέγετε" πόσο μάλλον να τον καλείς να σε αγιάσει! Τότε δεν σε αγιάζει, αλλά σε μολύνει, γιατί επικοινωνείς με τις ανόσιες πράξεις του και συμμετέχεις σε αυτές. Με ποιό τρόπο συμμετέχεις; 

Ο τρόπος είναι πολλαπλός. 

Πρώτον διότι σε βλέπει η άλλη γυναικούλα εσένα την αφιερωμένη να παίρνεις την ευλογία του αιρετικού επισκόπου και αποκοιμίζεις την συνείδησή της. 

Δεύτερον διότι παρέχεις γην και ύδωρ στο φύτεμα και στην ανάπτυξη της αιρέσεως στις κατά τόπους και πόλεις κοινωνίες. 

Τρίτον διότι δεν στέκεσαι εμπόδιο στο αποδομητικό του έργο κ.ο.κ.. Με αυτό τον τρόπο η αίρεση αποκτά δικαιώματα και εμπέδωση στις συνειδήσεις και στην πρακτική της Εκκλησίας. 

Δεν πιστεύουμε στην μόλυνση των Μυστηρίων των Οικουμενιστών, διότι δεν είναι δικά του αλλά του Χριστού, όμως αυτή η τακτική μολύνει και σε καθιστά συμμέτοχο, συνένοχο και συγκοινωνό του αιρετικού επισκόπου. Ας μην υποβαθμίζουμε το θέμα, θεωρώ ότι είναι το νόημα και το πνεύμα του πολυσυζητημένου 15ου Κανόνος της Α/Β Συνόδου. Ο μεν κληρικός εκφράζεται με την διακοπή του μνημοσύνου του αιρετικού επισκόπου (δυνητικώς), ο δε λαικός με την εκδήλωση της αποστροφής του προς τις αιρετικές πράξεις του επισκόπου. Ας μην νομίζουμε ότι είναι μία παρονυχίδα, μία ιδιοτροπία, ένα εριστικό πνεύμα, αλλά είναι το βίωμα της Εκκλησίας καταγεγραμμένο σε έναν Ιερό Κανόνα.

Διερωτώμεθα ακόμα στα κατά τόπους και πόλεις παραρτήματα της αδελφότητος συνεχίζουν να καλούν τον οικουμενιστή επίσκοπο να κάνει τον αγιασμό και να τους ευλογήσει, συνεχίζουν να εκδηλώνουν τον ιδιότυπο σεβασμό με οσφυοκαμψίες, συνεχίζουν να παρίστανται  συνευδοκούντες στις οικουμενιστικές του  εκτροπές, συνεχίζουν να τον συγχαίρουν για το μεγαλόπνοο έργο του; 

Τι να το κάνει κανείς όταν γράφει τόσο ωραία λόγια ο π. Αστέριος, αλλ' όμως στην πράξη ακυρώνονται, όταν είναι ανακόλουθα, όταν κανείς δεν εξεγείρεται από τις προδοτικές προκλήσεις εις βάρος της πίστεως; Αυτή η αντίφαση λόγων και έργων είναι κάτι το αλλόκοτο, και κάτι το πολύ επιζήμιο για τις ψυχές. Οδηγεί στην αποσύνθεση των χαρακτήρων και στην αποδόμηση της προσωπικότητος του ανθρώπου. Σε τι ωφελεί η διακήρυξη για "αγώνα μέχρις εσχάτων" υπέρ της Αληθείας, αλλ' όμως στην πράξη δεν είσαι διατεθειμένος ούτε για την απειροελάχιστη ενόχληση και διατάραξη της γαλήνης σου; Αν υποθέσουμε ότι οι παπάδες είναι εξαρτημένοι από τον επίσκοπο, ποιός είναι ο βαθμός εξάρτησης της αδελφότητος και των δεσποινίδων; Ποιό είναι αυτό το αόρατο κέντρο στο οποίο υπακούουν οι κατα τόπους αδελφότητες; Μήπως είναι το ίδιο κέντρο αυτό από το οποίο εκπορεύονται αυτοί οι πύρινοι λόγοι του π. Αστέριου και αυτό που υπαγορεύει το εύσχημο ή σύσχημο περπάτημα των δεσποινίδων; Και ο π. Επιφάνιος Θεοδωρόπουλος μας είχε διδάξει να σεβόμεθα τους τύπους, όχι όμως να απωλέσουμε την ουσία. Ο τύπος τότε καταντά ένα λείψανο, ένα κουφάρι νεκρών ψυχών.