ΟΙΚΟΓΕΝΕΙΑΚΗ ΠΑΡΑΔΟΣΗ

ΟΙΚΟΓΕΝΕΙΑΚΗ ΠΑΡΑΔΟΣΗ

Της Χριστούφαντου

=====

Πόσες φορές νοστάλγησα τήν πατρική οἰκία,

οἱ ἀναμνήσεις παιδικές, φέρουν τήν εὐλογία.

Κάθε γωνιά καί θύμησι ἐγώ μόνο γνωρίζω

τήν ἱστορία τοῦ σπιτιοῦ πού ἔχω καί ὁρίζω. 

Ἐκτίσθη ἀπό τόν παπποῦ στά δύσκολα τά ἔτη,

λίθο στόν λίθο ἔβαζε μέ κόπο καί μελέτη.

Πρωΐ στά λιοπερίβολα, τό γιόμα στό μυστρί του,

ὁ κόπος του ἀβάσταχτος, ἀτσάλι ἡ ψυχή του.

Τό βράδυ μέ τήν φαμελιά, ἔπαιζαν τά μικρά του,

ἡ κόπωσίς του ἔφευγε σάν τά ᾽παιρνε κοντά του.

Στό δεῖπνο ὅλοι κάθονταν, τραγούδι μά καί ὕμνο, 

ἀπόδειπνο ἐδιάβαζαν καί ἔγερναν γιά ὕπνο.

Χρόνια καί χρόνια πέρασαν καί ἦλθε ἡ σειρά μου,

ἔκαμα ᾽γώ τήν προσευχή, χαιρόταν ἡ καρδιά μου.

Ὁ πρῶτος στά ἀδέλφια μου, παράδοσι κρατοῦσα,

εἶχα τά πρωτοτόκια καί λεβεντιά ὑμνοῦσα. 

Στό σπίτι δέν δεχθήκαμε γονιῶν σειρά ν᾽ ἀλλάξῃ,

στά μέσα καί στά ἔξω του βασίλευε ἡ τάξι.

Μέ ἅγια περηφάνεια ζούσαμε παραδόσεις,

«Πίστι, Πατρίδα, Φαμελιά», ποτέ μήν τά προδώσῃς. 

Δάκρυα ἀναβλύζουνε καθώς φέρω στήν σκέψι

τήν μακαρίτισσα γιαγιά νά γνέθῃ καί νά πλέκῃ.

Τίς ἀδελφές ὁρμήνευε πρᾶξι καί θεωρία,

κι ἐζύμωναν τό πρόσφορο γιά Θεία Λειτουργία.

Τήν Κυριακή πάντα πρωΐ, ὅλη ἡ οἰκογένεια,

εἰς τόν ναό πηγαίναμε δίχως καμμία ἔγνοια.

Τ᾽ ἀγόρια μέσ᾽ στό Ἱερό, ἤ πάνω στό Ψαλτῆρι

ὅλοι ἐκοινωνούσαμε ἀπ᾽ τ᾽ Ἅγιο τό Ποτῆρι. 

Ἄν ποῦμε γιά τήν πρόοδο εἰς τά μαθήματά μας,

Ἑλληνικά μαθαίναμε γράμματα τά δικά μας.

Λαμβάναμε τήν μόρφωσι, εὐσέβεια καί ἦθος

καί βγαίναμε εἰς τήν ζωή μέ θυρεό στό στῆθος.

Θυμοῦμαι τήν μητέρα μου ἐμπρός στήν μηχανή της,

νά ράπτῃ θυγατέρας της τήν γαλανή στολή της.

Τί δέος, τί συγκίνησι, σημαία σάν κεντοῦσε

καί στόν ἱστό ὑψώναμε κι ἀγέρας κυματοῦσε.

Κι ὅταν ἐπαρελαύναμε σέ Ἔθνους ἐπετείους, 

χίλιες εὐχές μᾶς ἔδιδαν, ὅπως καί στούς ἀνδρείους.

Θυμόμαστε τούς ἀδελφούς στόν ξενικό ζυγό τους,

Κύπρον καί Βόρειον Ἤπειρον, ἐπάνω στόν Σταυρόν τους.

Τί σεβασμός ἦταν αὐτός μέσ᾽ στήν συνείδησί μας,

μ᾽ ἄγρυπνη πάντα προσοχή, μή μολυνθῇ ψυχή μας. 

Ἅγια μεγαλώναμε, μέ πίστι Ρωμηοσύνης 

καί πάντα ἀποδίδαμε εὐχή εὐγνωμοσύνης.

Πῶς φθάσαμε ὅμως ἐδῶ, συγχώρα μας Χριστέ μας,

ἄς πνεύσῃ θεία δρόσος Σου, ἄκουσον προσευχές μας.

Γνωρίζουμε πώς τελικά κακόν θά παραλύσῃ,

μέ Νινευῆς μετάνοια ὁ κόσμος θά νικήσῃ.