Ο κ. ΒΑΓΓΕΛΗΣ ΚΑΖΙΑΚΟΣ ΓΙΑ ΔΟΓΜΑΤΙΚΑ ΟΛΙΣΘΗΜΑΤΑ ΤΟΥ π. Ι. ΡΩΜΑΝΙΔΗ

Ο κ. ΒΑΓΓΕΛΗΣ ΚΑΖΙΑΚΟΣ ΓΙΑ ΔΟΓΜΑΤΙΚΑ ΟΛΙΣΘΗΜΑΤΑ ΤΟΥ π. Ι. ΡΩΜΑΝΙΔΗ

=====

Ο αγιασμένος μακαριστός γέροντας, πατήρ Γεώργιος Καψάνης, αποτελεί παράδειγμα Ιερομονάχου Ηγουμένου, καθώς πάντοτε μέσα από την πράξη του, ορθοδοξούσε. Όταν εξέφραζε την αγιοπνευματική διδασκαλία της Αλήθειας, έδειχνε σημεία της βιωθείσης πρακτικής θεωρίας.....

Η απόφανση για το ότι, οι αντιχαλκηδόνιες εκκλησίες αποτελούν τους αιρετικούς μονοφυσίτες, μονοθελήτες και μονοενεργήτες, είναι καίρια ορθοτόμηση της Αλήθειας, της αδιαίρετου Εκκλησίας Του Χριστού.

Αν και οι θεολογικές διαφορές μεταξύ ορθοδόξων και Μονοφυσιτών είναι δυσδιάκριτες, οι έννοιες εξαιρετικά λεπτές, παρόλα αυτά δεν αποτελούν μόνο διαφορετικές διατυπώσεις, αλλά πραγματική διαφορά Αλήθειας και πλάνης. 

Η προσφορά του π. Ιωάννου Ρωμανίδη, στα θεολογικά Γράμματα είναι αδιαμφησβήτητη, κυρίως στον χώρο της ακαδημαϊκής Θεολογίας και εν γένει, καθώς ο ίδιος πρόταξε την εμπειρική ταυτότητα, ήτοι του βιώματος Του Θεού, στην αγιοπατερική παράδοση, ως βασικό άξονα, προϋπόθεση και "μέτρον", του ορθοδόξως θεολογείν. 

Ο πατήρ Ιωάννης Ρωμανιδης, ήταν ένας από τους μεγάλους ορθόδοξους θεολόγους, ο οποίος επεσήμανε ότι η θεολογία της ορθοδόξου εκκλησίας, αποτελεί προϊόν της αγιοπνευματικής εμπειρίας της θέωσης των Αγίων η οποία καταγράφεται σε μνημεία αποκαλύψεως, εκφράζεται με ρητά και νοήματα, τα οποία όμως λειτουργούν ως οδοδείκτες, θεραπευτικά φάρμακα και αντιαιρετικά όπλα, για την ποιμαντική της Εκκλησίας. Δεν αποτελούν φιλοσοφικοί στοχασμοί, εν "φαντασία και λόγω" σεσοφισμένοι.

Είναι πραγματικότητα ότι, ο π. Ιωάννης Ρωμανιδης είχε πέσει σε θεολογικά ατοπήματα, λόγω της ανθρώπινης αδυναμίας, όχι εμφορούμενος από φρόνημα αίρεσης. 

Επί παραδείγματι, αν και ο ίδιος, υπερασπιστής του ιερού ησυχασμού και της όλης παράδοσης της Εκκλησίας, όντας μαθητής του π. Γεωργίου Florovsky, έκανε διάκριση μεταξύ των όρων εκκλησίας-θρησκείας, μιας άποψης η οποία αποτελεί τον βασικό άξονα της αμπελοθεολογικής σκέψης της νεορθοδοξίας. Πράγμα αδιανόητο και αιρετικό, επηρεαζόμενος από την προτεσταντική θεολογία του Karl Barth.

Η ορθόδοξος εκκλησία είναι η αληθινή θρησκεία καθώς λατρεύει και προσκυνά το αληθινό Θεό, τον αποκαλυφθέντα εν σαρκί. 

Οι λοιπές πίστεις αποτελούν λατρεία, δεισιδαιμονία-ειδωλολατρεία, δαιμόνων εφευρέσεις, της κτίσεως και των θεοποιημένων ανθρωπίνων παθών και αρετών, εξιδανίκευση. 

Πάντοτε, τηρουμένων των αναλογιών, μέσα στα πλαίσια της θρησκευτικής ιδιοπροσωπίας, ήτοι, της πίστης στον Θεό, ως παγιωμένη, συγκεκριμένη σε μορφή είδος και περιεχόμενο ιερά διδασκαλία περί του Θείου, λατρεία του Θεού και τήρησις των θείων εντολών. 

Ο χριστιανισμός, συμπεριλαμβανομένων, των προαναφερθέντων σημασιολογικών στοιχείων της έννοιας θρησκεία, είναι η εξ Αποκαλύψεως, αληθινή θρησκεία και σώζουσα πίστη, η οποία φανερώνεται στο Θεανθρώπινο οργανισμό, που αυθεντικά αποτελεί η ορθόδοξος εκκλησία. 

Επίσης, πιθανόν, η "εμμονή" του, στο να τονίζει την υπεροχή του χαρισματικού μέρους, της τελειώσεως, και του υφέρποντος υποβιβασμού της ειδικής ιερωσύνης και του θεσμικού της, θείω δικαίω ποιμαντικού σκοπού, αντί της αρμονικής, αλληλοεξαρτομένης σχέσης και ύπαρξης των δύο, αποτελεί ένα άλλο θεολογικό αιρετίζων στοιχείο.

Παρόλα αυτά και οι δύο αποτελούν αδάμαντες της Ορθόδοξου Εκκλησίας. 

Ο ένας ως ηγούμενος, μοναχός και ιερέας και ο άλλος ως θεολόγος και οξύς νους της Θεολογίας.....