Η ΝΕΟΡΘΟΔΟΞΙΑ ΚΑΙ Ο κ. ΧΡΗΣΤΟΣ ΓΙΑΝΝΑΡΑΣ

Για την ώρα περιορίζομαι να ερωτήσω: Το κείμενο αυτό είναι δυνατόν να μη μείνει κτήμα ες αεί στα Δογματικά και Συμβολικά κείμενα της Ορθοδόξου Εκκλησίας; 

Η ΝΕΟΡΘΟΔΟΞΙΑ ΚΑΙ Ο κ. ΧΡΗΣΤΟΣ ΓΙΑΝΝΑΡΑΣ

Του κ. Βαγγέλη Καζιάκου

=====

Η εποχή μας διακρίνεται για την πνευματική σύγχυση, τον δαιμονικό οίστρο της αμαρτίας και της ασχημωσύνης, σε κάθε έκφανση της ζωής μας. Καθημερινά, η ανθρωπότητα, χειμάζεται, σε ατομικό και συλλογικό επίπεδο, από ποικίλες δυσκολίες, προβλήματα και αδιέξοδα. Η πολιτική διαφθορά, η έκπτωση των ηθών, η σχετικοκρατία, και πέραν όλων αυτών η θανατηφόρος πανδημία του κορωναϊού, που, στην πνευματικής της διάσταση, αποτελεί, παιδαγωγική τιμωρία του Θεού, δια τας πολλάς αμαρτίας ημών, προς μετάνοια.

Το σημερινό μοντέλο και πρότυπο της Νέας Εποχής, του τεχνοκρατικού ανθρωποειδούς, οδηγεί, στην πλήρη νέκρωση των πνευματικών αντανακλαστικών. 

Η παγκοσμιοποίηση, ως χοάνη εκμηδένισης της πολιτιστικής ταυτότητος, ο οικουμενισμός, ως θρησκευτικός συγκρητισμός, η αναίδεια της ξετσίπωτης κουλτούρας του μεταμοντερνισμού και η ακόρεστη δίψα για ικανοποίηση του υλιστικού ευδαιμονισμού, αποτελούν στοιχεία της κατάντιας τόσο των Ελλήνων, όσο και της ανθρωπότητας, που καμαρώνει αν μη τι άλλο, τις επιστημονικές της κατακτήσεις συνάμα με την “τεχνοτροπία” απόκτησης της πάσας ηδονής.

Μέσα σε όλα αυτά, στον θεολογικό ορίζοντα του ακαδημαϊκού χώρου, από τις αρχές της δεκαετίας του ’70, ξεπροβάλλει το ιδιόμορφο αιρετικό κίνημα εκπροτεσταντισμού της ορθοδοξίας, στην χυδαιότερη μορφή του, η νεορθοδοξία. 

Κύριος, θεωρητικός και συστηματικός εισηγητής, πατριάρχης και εκπρόσωπός της, ο γνωστός καθηγητής φιλοσοφίας, κ. Χρήστος Γιανναράς. Μέσα στην θεολογικοφιλοσοφική του σκέψη, που έχει επηρεαστεί από διάφορα κινήματα σκέψης της Δύσεως, όπως η μεταφυσική θεώρηση του Χάιντεγκερ, ο περσοναλισμός, η βουλησιοκρατία, ο θεολογικός λιμπεραλισμός και η μανιώδης ρητορική περί έρωτος, γνήσια επιρροή από τους ρομαντικούς, αναμειγνύει τεχνηέντως, την αλήθεια με το ψεύδος, το ατόφιο με το κίβδηλο, την αίρεση με την ορθοδοξία, προσπαθώντας, όλα αυτά να τα κατοχυρώσει στην πατερική σκέψη. 

Συνδράμοντας, στην αλλοίωση της ηθικοπνευματικής διδασκαλίας της Ορθοδόξου Εκκλησίας, στην έκπτωση του ορθόδοξου φρονήματος των πιστών και στην εδραίωση του μυστηρίου της ανομίας, που ο αρχέκακος όφις, μετασχηματιζόμενος σε εωσφόρο, εφευρίσκει πλάνες, θέλωντας να χτυπήσει το φως της Αλήθειας του Χριστού. Πλανώντας τον Άνθρωπο, οδηγώντας τον, στην δική του κληρονομιά, στο πυρ της γεένης.

Η Νεορθοδοξία αποτελεί αίρεση, καθώς οι ετεροδιδασκαλίες της, αντίκεινται στην βιβλικοπατερική και ιεροκανονική παράδοση της Εκκλησίας.

Οι εκφρασθείσες κακοδοξίες του κ. Γιανναρά και των συν αυτώ ακόλουθων κληρικών και λαϊκών, μπορούν να συνοψιστούν τηλεγραφικώς, και να αντικρουστούν κάτω από το φως και το μέτρο, της αγιοπνευματικής διδασκαλίας των πατέρων, της επιστήμης, της Ιστορίας και της θρησκειολογίας, με τεκμηρίωση και σαφήνεια, ως εξής:

Πρώτον, η νεορθοδοξία εισηγείται την αρχαία αίρεση του νικολαιτισμού. 

Μέσα από την ρητορική της, περί έρωτος, αμνηστεύει τα σαρκικά αμαρτήματα, βασιζόμενη σε μια αφηρημένη θεωρία περί του προσώπου. Σε μια αγαπολογία, αντίθετη στο ασκητικό και ησυχαστικό πνεύμα της πίστεως μας. 

Διακηρύττει απροκάλυπτα, πως ο σαρκικός ετεροφυλοφιλικός έρωτας, δύναται να έχει υπόσταση προγαμιαίως, ο οποίος οδηγεί στην Θεοφάνεια! 

Κάτι τέτοιο στην ατόφια γλώσσα της χριστιανικής πίστεως λέγεται πορνεία, και αυτό όχι από βίτσιο, κάποιων ηθικολόγων και συμπλεγματικών ανθρώπων, όπως υποστηρίζει ο κ. Γιανναράς, αλλά, από την άποψη ότι η αμαρτία έχει καταστροφικές πνευματικές συνέπειες. Καθώς είναι αντίθετη στην προοπτική του Θεού για τον κατ’ εικόνα και καθ' ομοίωσιν Του, πλασθέντα άνθρωπο. 

Είναι ενάντια στον νόμο του Θεού και στην φυσιολογία του ανθρώπου. Οφθαλμοφανώς, βλέπουμε την ξεδιάντροπη διατύπωση των νεορθόδοξων και την λιμπεραλιστική επιρροή στο χώρο της χριστιανικής ηθικής, που οδηγεί στην χαλάρωση των ηθών, κυρίως των νέων μελών της χριστιανικής Εκκλησίας. 

Αυτή η άποψη, οφείλεται και στις τραυματικές εμπειρίες του κ. Καθηγητού. 

Οταν ο ίδιος καταπιεζόμενος από το αυταρχικό περιβάλλον των οργανωσιακών αδελφοτήτων της εποχής του ’60, διατυπώνει σε ένα ψυχογράφημα του, ότι απεγκλωβίστηκε από τον ζυγό των ενοχών. 

Βέβαια, δεν δικαιολογείται, γιατί ευφυής όντας, αφ ενός, και θεολόγος αφ ετέρου, θα μπορούσε να διακρίνει το ήθος της αγιότητας, όπως αυτό εκφράζεται στα συγγράμματα των Πατέρων, από τον φαρισαϊσμό, των οργανωσιακών αδελφοτήτων και των εργαζομένων κατηχητών της εποχής. 

Στις μέρες μας τείνει να απονεχοποιηθεί και το αμάρτημα της ομοφυλοφιλίας, κυρίως μέσα από την βιβλιοσυγγραφή του πατρός Φιλόθεου Φάρου και του πατρός Βασιλείου Θερμού ακολουθούντες τοις ίχνεσι του κ. Γιανναρά, μέσα από την θεώρηση της ψυχολογίας. 

Τέτοια φαινόμενα, κυριαρχούν στην Αγγλικανική αιρετική παρασυναγωγή, όπου πέρα από την χειροτονία γυναικών, χειροτονούν ομοφυλόφιλους πάστορες, ευλογούν ομοφυλόφιλους γάμους. Η κατρακύλα δεν έχει τέλος. 

Συνοψίζοντας, ο νεονικολαιτισμός της νεορθοδοξίας, αντίκειται στην σύνολη διδασκαλία της Αγίας Γραφής και της ιεράς παραδόσεως, η οποία χαρακτηρίζεται, από το ασκητικό ιδεώδες, τον πόλεμο κατά της σαρκός, των κακών επιθυμιών, μεγαλύνωντας την αρετή της παρθενίας στους μοναχούς και προτρέπει τον έγγαμο βίο ως ευλογημένη ένωση μεταξύ των συζύγων προτρέπωντας εγκράτεια στους έγγαμους πιστούς. 

Καθώς η σεξουαλικότητα ως μεταπτωτική κατάσταση του Ανθρώπου, ανήκει στα διαβλητά πάθη, υπάρχει κατ’ οικονομία Θεού, στα πλαίσια του γάμου, προς διαιώνιση της ζωής, και της εν Χριστώ ολοκλήρωσης των συζύγων.

Η δήθεν αντίθεση των όρων θρησκείας και Εκκλησίας, είναι επιρροή, από μια από τις παραφυάδες του Προτεσταντισμού, που εκπροσωπεί ο θεολόγος Karl Barth. Ως καλβινιστής, βασίστηκε σε μια πολεμική ενάντια στον παπισμό, προτάσσοντας τον αρχέγονο χριστιανισμό. Κατηγορώντας τον Ρωμαιοκαθολικισμό για έκπτωση σε ειδωλολατρικές πρακτικές. 

Ακριτα, ο κ. Γιανναράς, εμπνεόμενος από τα αναφερθέντα, εισήγαγε την προβληματική αυτή στην ορθοδοξία η οποία είναι άγνωστος στην δισχιλιόχρονη πορεία της. 

Ο ίδιος ερμηνεύει το φαινόμενο της θρησκείας, κάτω από την λιμπεραλιστική ψυχολογία και τον φρουδισμό. Λέγοντας πως είναι ορμέμφυτη ανάγκη ικανοποιήσεως του μεταφυσικού φόβου, της τάσης του ανθρώπου να θωρακίζει το εγώ του με ιδεολογικές βεβαιότητες.

Αυτό επικράτησε στο χώρο της ορθοδοξίας, αναφέρει, ως θρησκειοποίηση του εκκλησιαστικού γεγονότος, που ως μετοχή στον Τριαδικό τρόπο υπάρξεως που προτάσσει ο Χριστιανισμός, μετεβλήθη σε έναν οργανισμό, ιδρυματικού τύπου, που ικανοποιεί τον μεταφυσικό φόβο δια των ευσεβιστικών ιδεολογιών, ήτοι των δογμάτων και των μαγικών του, τελετών, ήτοι των ιερών μυστήριων. 

Φυσικά κάτι τέτοιο είναι βλάσφημο από πλευράς ορθοδόξου, θρησκειολογικά άτοπο και επιστημονικά αβάσιμο.

Δείχνει ακριβώς την εμμονή του κ. Γιανναρά, στον ερωτομανή χαρακτήρα του. Ο ίδιος, βλέπει την ορθόδοξη στάση απέναντι στην ιδεοληψία του νεονικολαιτισμού, μέσω των συνόδων, των Ιερών Κανόνων και της χριστιανικής ηθικής, επιτίθεται στον θεόσδοτο θεσμό των ιερών συνόδων, των θείων κανόνων και των εκφραστών τους, ισοπεδώνοντας, όχι μόνο την χριστιανική θρησκεία, αλλά και υπονομεύοντας το θρησκευτικό στοιχείο του πανανθρώπινου πολιτισμού. 

Η θρησκεία ορίζεται ως το παγιωμένο και συγκεκριμένο σε μορφή είδος και περιεχόμενο σύστημα πίστεως και λατρείας στο θείον, καθώς και η τήρησις των θείων εντολών. 

Ετυμολογικά, η λέξη θρησκεία όπως και η αντίστοιχη λατινική, religio, διαφέρουν. Ομως, γλωσολογικά είναι ταυτόσημες.

Σημαίνουν, την μνήμη του θείου, τον ιερό δεσμό με το θείον, που γεννά την ευσέβεια και οδηγεί στην λατρεία του θείου. 

Φυσικά, με αυτό και μόνο, η άποψη, της νεορθοδοξίας περί της θρησκείας ως αντίθετη στον γνήσιο χριστιανισμό είναι άκυρη. 

Η θρησκεία είναι σύστημα πίστεως και λατρείας στον Θεό. Οι πολλές θρησκείες, αντί της μιας και αληθινής θρησκείας, του μονοθεισμού, είναι αποτέλεσμα πλάνης που επέφερε η πτώση από τον παράδεισο, η λήθη του ενός και μοναδικού Θεού και η λατρεία των ακάθαρτων δαιμόνων. Αυτό δεν είναι λόγος απόρριψης της θρησκείας, αλλά αναζήτησης της αληθινής θρησκείας, και σώζουσας πίστης, της οδού που άγει προς τον αληθινόν Θεόν.

Η θρησκεία ως γενικότερη έννοια, πίστη, ιερά διδασκαλία περί του Θεού, δόγμα, ήθος, λατρεία, μεταφυσική, επαληθεύεται στην πληρότητα της στον Χριστιανισμό. Αυτό έχει διατυπωθεί στην Αγία Γραφή, από αγίους και εκκλησιαστικούς συγγραφείς, όπως ο Κλήμης ο Αλεξανδρεύς, ο Λακτάντιος, ο ιερός Αυγουστίνος, ο Άγιος Νεκτάριος κα. Όλες οι άλλες δεν είναι θρησκείες, αλλά ειδωλολατρεία, μαγεία και δυσειδαιμονία. 

Ο άνθρωπος όταν έχασε την τρυφή του παραδείσου ως κατ εικόνα Θεού, μέσα του υπήρχε η οντολογική αναγωγή προς το Θεόν. Ο σατανάς, εκμεταλλευόμενος αυτήν την αναγωγή, τον έσυρε στην ειδωλολατρεία και τον πανθεισμό, αφού ο ίδιος θέλωντας να θεοποιηθεί, παρωδεί, μιμείται, διαστρέφει τον Θεό, όντας ο εισηγητής του Κακού. 

Ο Ιησούς Χριστός, ο Αληθινός Θεός, δίδωντας τον νόμο στον Θεόπτη Μωυσή, τον σπερματικό λόγο στους Έλληνες φιλοσόφους, τον φωτισμό στους Προφήτες, ενανθρωπήσας ο ίδιος, ίδρυσε την αληθινή θρησκεία, που φανερώνεται μέσα στο σώμα Του, την Ορθόδοξον Εκκλησία, ως ένωσις του θείου με το ανθρώπινον. 

Τρίτον, ο κ. Γιανναράς, έχει διατυπώσει βλάσφημες κακοδοξίες περί του αειπαρθένου της Θεοτόκου, εμπαιγμό προς τον ορθόδοξο κλήρο, υποτίμηση της ησυχαστικής θεολογίας ως παρωχημένου ευσεβισμού. 

Συμπερασματικά, η νεορθοδοξία είναι μια προτεσταντίζουσα αίρεση η οποία αποτελεί καρκίνωμα στους κόλπους της της ορθόδοξου θεολογίας. 

Δια αυτό, πρέπει, η ποιμένουσα Εκκλησία να την αναθεματίσει. Όπως το υγιές σώμα, αποβάλλει της άχρηστες τροφές.