ΤΟ ΟΥΚΡΑΝΙΚΟ ΑΥΤΟΚΕΦΑΛΟ Ἀπόκρυψη καὶ παρερμηνεία ἐγγράφων Β΄

ΤΟ ΟΥΚΡΑΝΙΚΟ ΑΥΤΟΚΕΦΑΛΟ

Ἀπόκρυψη καὶ παρερμηνεία ἐγγράφων

Γ΄

Του π. Θεόδωρου Ζήση

=====

2. Ἑνιαία καὶ ἀδιαίρετη ἡ ἱστορία τῆς Ἐκκλησίας τῆς Ρωσίας. Περιλαμβάνει καὶ τὸ Κίεβο (Οὐκρανία)

Δὲν χρειάζεται νὰ ἔχει κανεὶς εἰδικὲς ἱστορικὲς γνώσεις γιὰ νὰ γνωρίζει ὅτι τὸ Κίεβο ὑπῆρξε ἡ μήτρα, ἡ κολυμβήθρα, ἀπὸ τὴν ὁποία γεννήθηκε ἡ Ρωσικὴ Ἐκκλησία μὲ τὴν βάπτιση τοῦ ἡγεμόνος τοῦ Κιέβου Βλαδιμήρου καὶ τοῦ ρωσικοῦ λαοῦ τὸ 988. Οἱ διεθνεῖς ἑορτασμοὶ γιὰ τὴν χιλιετηρίδα τοῦ ἐκχριστιανισμοῦ, ποὺ ἔγιναν τὸ 1988, μαρτυροῦν τὴν πάγκοινη, τὴν καθολικὴ ἀναγνώριση τῆς Κιεβινῆς ἀρχῆς τῆς Ρωσικῆς Ἐκκλησίας. 

Καὶ αὐτὸ δὲν ἦταν μία περιστατική, ὀλιγοχρόνια ἀρχή, ἀλλὰ ἐπὶ τρεῖς σχεδὸν αἰῶνες, μέχρι τὴν μογγολικὴ κατάκτηση τοῦ 1240, τὸ Κίεβο ἦταν ἡ πρωτεύουσα τῆς Ρωσίας, τὸ πολιτικὸ ἐκκλησιαστικὸ καὶ πολιτιστικὸ κέντρο τῶν Ρώσων, πάνω στὸ ὁποῖο θεμελιώθηκε ὁ πολιτισμός τους. 

Ἡ συνήθης διαίρεση τῆς ἐκκλησιαστικῆς ἱστορίας τῆς Ρωσίας ἀρχίζει μὲ τὴν κιεβινὴ περίοδο, χωρὶς αὐτὸ νὰ σημαίνει ὅτι στὶς ἑπόμενες περιόδους τὸ Κίεβο εὑρίσκεται ἐκτὸς τῆς δικαιοδοσίας τῆς Ρωσικῆς Ἐκκλησίας, ὅτι ἔχει ἐκχωρήσει ἡ Ρωσικὴ Ἐκκλησία τὸ Κίεβο σὲ ἄλλη, μὴ ρωσικὴ δικαιοδοσία. 

Ξενικὲς κατακτήσεις τῆς περιοχῆς τοῦ Κιέβου ἀνάγκασαν τοὺς ἡγεμόνες νὰ μεταφέρουν τὸ πολιτικὸ καὶ ἐκκλησιαστικό τους κέντρο βορειότερα, ἀρχικὰ στὴν πόλη τοῦ Βλαδιμὴρ καὶ κατόπιν στὴν Μόσχα, χωρὶς νὰ παραιτηθοῦν ἀπὸ τὴν δικαιοδοσία τῆς Ἐκκλησίας ἐπὶ τοῦ Κιέβου καὶ τῆς περιοχῆς τῆς Οὐκρανίας. 

Ἀκόμη καὶ ὅταν πρωτεύουσες ἦσαν τὸ Βλαδιμὴρ καὶ ἡ Μόσχα, ἡ μία καὶ μοναδικὴ μητρόπολη τῆς Ἐκκλησίας τῆς Ρωσίας ποὺ ὑπαγόταν τότε στὴν Κωνσταντινούπολη, ὡς μία ἀπὸ τὶς μητροπόλεις της, ὀνομαζόταν «Μητρόπολις Κιέβου καὶ πάσης Ρωσίας».

Τὸ ἰδιαίτερα ἐνδιαφέρον στὴν περίπτωση αὐτὴ εἶναι ὅτι ἡ Κωνσταντινούπολη ἀπέναντι στὶς προσπάθειες ξένων δυνάμεων, δυτικῶν καὶ λατινοφρόνων, νὰ διασπάσουν καὶ νὰ διαιρέσουν τὴν ἑνιαία μητρόπολη «Κιέβου καὶ πάσης Ρωσίας» καὶ νὰ δημιουργήσουν δεύτερη μητρόπολη, ὅπως πράττουν καὶ σήμερα μὲ τὴν δημιουργία αὐτοκέφαλης ἐκκλησίας στὴν Οὐκρανία, ἐκτιμῶσα ὅτι αὐτὸ βλάπτει τὴν ἑνότητα τῆς Ρωσικῆς Ἐκκλησίας καὶ τοῦ ρωσικοῦ λαοῦ, δὲν ἐπέτρεψε τὴν δημιουργία ἄλλης μητρόπολης. 

Ὅταν δὲ λόγῳ ἀσφυκτικῶν πιέσεων, βλαπτικῶν καὶ γιὰ τὴν ἴδια τὴν Κωνσταντινούπολη, κάποιοι πατριάρχες ἐπέτρεψαν τὴν δημιουργία ἄλλης μητρόπολης, πολὺ γρήγορα οἱ διάδοχοί τους καταργοῦσαν τὴν δεύτερη μητρόπολη καὶ ἀποκαθιστοῦσαν τὴν ἑνότητα τῆς Ρωσικῆς Ἐκκλησίας, μὲ βαρύτατους ἀπαξιωτικοὺς χαρακτηρισμοὺς γιὰ τὶς διασπαστικὲς καὶ διαιρετικὲς ἐνέργειες τῶν προκατόχων τους, ὅπως θὰ δοῦμε. 

Αὐτὲς τὶς προσπάθειες ποὺ κατέβαλε ἡ Κωνσταντινούπολη γιὰ τὴν ἑνότητα τῶν Ρώσων, κάτω ἀπὸ μία ἑνιαία ἐκκλησιαστικὴ ἀρχὴ εἴχαμε παρουσιάσει στὴν μνημονευθεῖσα μελέτη μας «Ἡ Ἐκκλησία Κωνσταντινουπόλεως ὡς παράγων ἑνότητος τῶν Ρώσσων»[5]. 

Ὑπάρχει τώρα λόγος νὰ μετατραπεῖ σὲ παράγοντα διαιρέσεως καὶ σχισμάτων καὶ νὰ εἰσπράξει ὁ προκαθήμενός της, ἀκόμη καὶ ἀπὸ τοὺς διαδόχους του, ἀπαξιωτικοὺς χαρακτηρισμούς; Τόσο ἀσφυκτικὲς καὶ ἀναπότρεπτες εἶναι καὶ πάλι οἱ πιέσεις τῶν Δυτικῶν, ποὺ ἐπὶ αἰῶνες καλλιεργοῦν τὴν ρωσοφοβία;

Παραθέτουμε τὶς ἱστορικὲς περιόδους τῆς Ἐκκλησίας τῆς Ρωσίας, ὅπως αὐτὲς καταγράφονται ἀπὸ τοὺς ἐκκλησιαστικοὺς ἱστορικούς: 

α) Ἀπὸ τοῦ βαπτίσματος τῶν Ρώσων μέχρι τῆς μογγολικῆς κατακτήσεως (988-1240). Χαρακτηρίζεται καὶ ὡς «κιεβινὴ περίοδος» 

β) Ἀπὸ τῆς μογγολικῆς κατακτήσεως τῆς Ρωσίας μέχρι τῆς διαιρέσεως τῆς Μητροπόλεως Ρωσίας (1240-1462) 

γ) Ἀπὸ τῆς διαιρέσεως τῆς Μητροπόλεως Ρωσίας, μέχρι τῆς ἱδρύσεως τοῦ Πατριαρχείου (1462-1589) 

δ) Τὸ Πατριαρχεῖο Μόσχας (1589-1700) 

ε) Ἡ συνοδικὴ ὀργάνωση τῆς Ἐκκλησίας τῆς Ρωσίας (1700-1917) 

στ) Ἡ ἐπανίδρυση τοῦ Πατριαρχείου καὶ τὸ σοβιετικὸ καθεστὼς (1917-1990)[6] 

ζ) Σ᾽ αὐτὲς μπορεῖ νὰ προστεθεῖ καὶ μία ἑβδόμη περίοδος ἀπὸ τὴν κατάρρευση τοῦ σοβιετικοῦ καθεστῶτος μέχρι σήμερα (1990-2018), περίοδος καταπαύσεως τῶν διωγμῶν, ἀναγεννήσεως καὶ ἀκμῆς.

(Συνεχίζεται)