ΚΡΙΤΙΚΟΣ ΣΧΟΛΙΑΣΜΟΣ ΤΟΥ ΒΙΒΛΙΟΥ «ΓΕΡΩΝ ΙΩΣΗΦ ΒΑΤΟΠΑΙΔΙΝΟΣ» ΣΤΑ ΣΗΜΕΙΑ ΠΟΥ ΣΥΝΔΕΟΝΤΑΙ ΜΕ ΤΗΝ ΙΕΡΑ ΜΟΝΗ ΣΤΑΥΡΟΒΟΥΝΙΟΥ Ι΄

ΚΡΙΤΙΚΟΣ ΣΧΟΛΙΑΣΜΟΣ ΤΟΥ ΒΙΒΛΙΟΥ «ΓΕΡΩΝ ΙΩΣΗΦ ΒΑΤΟΠΑΙΔΙΝΟΣ» ΣΤΑ ΣΗΜΕΙΑ ΠΟΥ ΣΥΝΔΕΟΝΤΑΙ ΜΕ ΤΗΝ ΙΕΡΑ ΜΟΝΗ ΣΤΑΥΡΟΒΟΥΝΙΟΥ

Ι΄

Τοῦ Οσ. Μοναχοῦ Ἱλαρίωνος Σταυροβουνιώτου

=====

Ἄλλα ἐπίσης ἱερὰ γυναικεῖα Κοινόβια μὲ λιγότερες Μοναχές, τὰ ὁποῖα καθοδηγοῦσε τότε πνευματικὰ ὁ μακαριστὸς Γέρων Γερμανὸς Σταυροβουνιώτης, ἦσαν τὰ ἑπόμενα:

• Ἡ Ἱερὰ Μονὴ τῆς Παναγίας τῆς Σφαλαγγιώτισσας, τῆς Λεμεσοῦ.
• Ἡ Ἱερὰ Μονὴ τῆς Παναγίας τοῦ Γλωσσᾶ, στὸ Κελάκιον.
• Τὸ Μετόχιον τῆς Ἱ.Μ.Σ. στὸ Καϊμακλὶν-Λευκωσίας τῆς Μεταμορφώσεως τοῦ Σωτῆρος.
• Ἡ Ἱερὰ Μονὴ τοῦ Ἁγίου Νικαλάου τῶν Γάτων, στὸ Ἀκρωτήρι.
• Ἡ Ἱερὰ Μονὴ τοῦ Ἁγίου Μηνᾶ.
• Καὶ ἡ προειρημένη Ἱερὰ Μονὴ τοῦ Ἁγίου Γεωργίου τοῦ Ἀλαμάνου.

Μόλις ἐκοιμήθη ὁ Γέρων Γερμανὸς Σ., ὅλων αὐτῶν τῶν Γυναικείων Κοινοβίων ἀνέλαβε τὴν ποιμαντικὴν καὶ πνευματικὴν ἐποπτεία ὁ νῦν Καθηγούμενος τῆς Ἱ.Μ.Σ. καὶ Γέρων Ἀρχιμανδρίτης Ἀθανάσιος Σταυρουβουνιώτης.  Τὰ ἀνέλαβε ὅλα σχεδόν, πλὴν ἐκείνου τῆς Ἱερᾶς Μονῆς τοῦ Ἁγίου Μηνᾶ, τοῦ ὁποίου ἀνέλαβε τὴν ποιμαντικὴ ἐποπτεία ὁ Γέρων Λεόντιος (πρώην Σταυροβουνιώτης), διότι τὸ ἐξυπηρετοῦσε καὶ λειτουργικά.

Νὰ προσθέσω ἐπίσης, ὅτι ἕνα ἀκόμη ἐν ἐνεργείᾳ μεγάλο Γυναικεῖο Κοινόβιο τῆς ἐποχῆς ποὺ συζητοῦμε (τῆς πρώτης καθόδου τοῦ γ. Ἰωσήφ) ἦτο καὶ ἡ Ἱερὰ Μονὴ τοῦ Ἁγίου Ἡρακλειδίου, τὸ ὁποῖον εἶχεν σχεδὸν 40 Μοναχές. Τὸ λειτούργησε, καθότι ἦτο ἐρειπωμένο, ἡ ὁσία Γερόντισσα Χαριθέα. Μᾶς ἔλεγε πάντοτε ἡ ὁσία Γερόντισσα Χαριθέα «ὅτι δὲν εἶναι ὁ τόπος ποὺ κάμνει τὸν Μοναχὸν ἀλλὰ ὁ τρόπος (ποὺ ζεῖ)». Ἡ ὁποία ξεκίνησε τὴν μοναστικὴ ζωή της ἀπ’ τὸ Μετόχιον τῆς Μεταμορφώσεως τοῦ Σωτῆρος τῆς Ἱ.Μ.Σ. μὲ πνευματικοὺς ὁδηγούς της τοὺς ὁσίους Σταυροβουνιῶτες Γέροντες καὶ διακριτικοὺς πνευματικοὺς Μακάριον καὶ Θεοδόσιον. Ἀργότερα, τὸ ἴδιο γυναικεῖο Μοναστήρι τὸ ἀνέλαβε ὁ διακριτικὸς Πνευματικὸς Λάζαρος Σταυροβουνιώτης, μέχρι τῆς κοιμήσεώς του.

Φυσικὰ δὲν χρειάζεται ἐμεῖς νὰ ὑπεραμυνθοῦμε τῶν πνευματικῶν, ποιμαντικῶν καὶ διοικητικῶν ἱκανοτήτων τοῦ Γέροντος Γερμανοῦ, διότι στὴν σελίδα 287 τοῦ βιβλίου περὶ τοῦ γ. Ἰωσήφ, παραδέχεται ὁ ἴδιος ὁ γ. Ἰωσήφ τὰ ἀμέσως ἑπόμενα:

«Ὁ Γερμανὸς ἦταν Γέροντάς μου ἐμένα, ὅταν ἤμουν στὸ Σταυροβούνι. Ὁ Γερμανὸς ἦταν διάκονος καὶ ἐγὼ ἤμουν δόκιμος». Ἐνῶ ὁ συγγραφέας τοῦ βιβλίου π. Ἐφραὶμ καταγράφει περὶ τοῦ Γερμανοῦ ὅτι «ἦταν ἅγιος ἄνθρωπος ὁ Ἡγούμενος Γερμανός, καὶ ὁ Γέροντάς μας Ἰωσὴφ πήγαινε καὶ ἐξωμολογεῖτο σὲ αὐτὸν ὅταν ἦταν στὴν Μίνθη».

Ἀλλὰ ἐπιπροσθέτως, νὰ συμπληρώσω γιὰ χάριν τῆς ἱστορίας, ὅτι καὶ ὁ περίφημος Γέροντας παπα-Κυπριανὸς Σταυροβουνιώτης ἔλεγε χαρακτηριστικὰ σὲ ἄλλους, ὅτι: «Ὁ π. Γερμανὸς μᾶς ξεπέρασε ὅλους στὴν ὑπομονή, τὴν ταπείνωση καὶ τὴν ἐργατικότητα» (Βλέπε τὸ βιβλίο: «Ὁ Γέρων Γερμανὸς Σταυροβουνιώτης», Ά ἔκδοση, σελ. 57).

Καταλήγω ἐν τέλει στὸ ἑπόμενο καὶ καθόλου αὐθαίρετο συμπέρασμα: ὅλα αὐτὰ τὰ ὁποῖα κατέγραψαν οἱ νεο-Βατοπαιδινοί γιὰ τὴν δῆθεν μὴ ὕπαρξιν πνευματικῶν καὶ ἐμπείρων πνευματικῶν ὁδηγῶν γιὰ τὸν Γυναικεῖο Μοναχισμό τῆς Κύπρου, εἶναι κυρίως γιὰ νὰ δικαιολογήσουν τὴν πλαστὴ, ψευδῆ καὶ ἄτοπη ἀναγκαιότητα τῆς ἐλεύσεως τοῦ γ. Ἰωσήφ ἀπὸ τὸ Ἅγιον Ὄρος στὴν Κύπρο. 

Μὲ τὴν ἐν λόγῳ ἄστοχη ἐνέργειά τους, ποὺ τὴν κατεργάζονται γιὰ νὰ ἐξιδανικεύσουν στοὺς ἀναγνῶστες καὶ ὀπαδούς τους τὴν ἀμφιλεγόμενη προσωπικότητα τοῦ γ. Ἰωσήφ, μηδενίζουν, ἀπαξιώνουν, διαγράφουν καὶ ἀλλοιώνουν τὴν πᾶσαν ἐκκλησιαστικὴν ἱστορικὴν ἀλήθεια περὶ τοῦ νεώτερου καὶ σύγχρονου ἐν Κύπρῳ Μοναχισμοῦ.

(Συνεχίζεται)