ΣΧΟΛΙΟ ΓΙΑ ΤΗΝ ΑΠΟΤΕΙΧΙΣΗ

ΣΧΟΛΙΟ ΓΙΑ ΤΗΝ ΑΠΟΤΕΙΧΙΣΗ

Της κ. Ελένης Λωρίτου

=====

Ο Oικουμενισμός μαζί με τις άλλες εγκόσμιες δυνάμεις είναι μία κατακλυσμιαία καταιγίδα. Μόνο στον Θεό έχουμε την ελπίδα μας που είναι και ο μόνος Παντοδύναμος και ο μεγάλος παράγων της ιστορίας. Εμείς απλά κάνουμε ό,τι είναι ανθρωπίνως δυνατόν και ό,τι έχουμε δικαίωμα να κάνουμε βάσει των θεσμίων της Εκκλησίας. Κανείς δεν είναι ο σώστης και ο Μωϋσής. 

Μόνο που όταν μιλάμε για ενότητα, η ενότητα προυποθέτει μία έστω άτυπη ιεράρχηση και όχι τρικλοποδιές. Θα πρέπει να εκτιμούμε ότι οι πρώην συνεργάτες του π. Θεοδώρου τον απογύμνωσαν από κάθε ανθρώπινο έρεισμα. Πώς μπορεί ο π. Θεόδωρος να τους εμποδίσει σε αυτό; 

Νομίζω ότι γίνεται πολύς καυγάς για το τίποτα, όταν ερίζουμε για την μορφή της Αποτείχισης. Ίσως να κάνω κάποιο λάθος, αλλά την “απομάκρυνση” από τους Οικουμενιστές την βλέπω ως κάτι το βιωματικό στην καθ' ημέραν ζωή και όχι ως κάτι που σώνει και καλά πρέπει να περιβάλλεται έναν τύπο Αποτείχισης. Όλοι μαστιγώνουμε με την κριτική μας καταστάσεις και συμβιβασμούς είτε λόγω συναλλαγής, είτε για λόγους καθαρά ψυχολογικούς, δηλαδή κάποιοι έχουν την ψυχολογική ή κοινωνική ή επαγγελματική ή εξαρτηματική ανάγκη να τρίβουν την πλάτη τους στην μαγκούρα του δεσπότη ή να μην “σπάνε” τις κοινωνικές τους ισορροπίες ή το κοινωνικό τους status, ανατροπές που έχουν επίπτωση και στην προσωπική του και οικογενειακή ζωή. Το καταλαβαίνετε ότι δημιουργείται αλυσιδωτά ένα ντόμινο προβλημάτων και ανατροπών που, αν κανείς δεν έχει εξασκηθεί σε αυτά από την χριστιανική του ζωή, δύσκολα μπορεί να διαχειριστεί. Συνεπώς το θέμα είναι βιωματικό. Ποιός είναι αυτός που δεν μαστιγώνει αυτές τις καταστάσεις ανεξάρτητα Αποτείχισης; 

Ο τύπος και μόνο όταν δεν τον βιώνεις δεν έχει να σε βοηθήσει. Μακάρι να υπήρχαν άνθρωποι που να γύριζαν την πλάτη στον Οικουμενιστή δεσπότη και ας μην ήταν και αποτειχισμένοι. Η διακοπή της μνημονεύσεως είναι κάτι που αφορά τους κληρικούς και επισκόπους. Πού είναι αυτοί οι επίσκοποι να το κάνουν; Ασφαλώς πρέπει να εξαντλούμε όλα τα μέσα που η Εκκλησία μας δίνει στήν αντίδρασή μας, αλλά μέχρι εκεί. Θα φύγουμε από την ενορία μας, από την Εκκλησία, όταν μας διώξουν και τότε ο Χριστός είναι μαζί μας. Όλοι είμαστε υπό διωγμόν. Δεν μπορώ να καταλάβω αυτό το κόλλημα. Ο καθείς ας κάνει αυτό που τον αναπαύει. Γιατί πρέπει να προσχωρήσουν όλοι στην “υποχρεωτική αποτείχιση”, που χρονικά άρχισε με ορόσημο όταν εμείς αποτειχιστήκαμε, ενώ την προηγούμενη μέρα τα μυστήρια δεν μόλυναν. 

Σε τελευταία ανάλυση ο π. Θεόδωρος δεν λέει ότι είναι ο Άγιος Μάξιμος, ούτε ο Θεόδωρος ο Στουδίτης, ούτε ο Άγιος Γρηγόριος ο Παλαμάς. Ό,τι μπορεί κάνει, ας κάνουν κάποιοι άλλοι περισσότερα εποικοδομητικά και όχι να προσπαθούν να αποδομήσουν τον π. Θεόδωρο. Εν τέλει η αγάπη όλα τα υπερβαίνει.