π. ΘΕΟΔΩΡΟΣ ΖΗΣΗΣ, Η ΠΑΛΑΙΑ ΣΥΝΕΡΓΑΣΙΑ ΜΟΥ ΜΕ ΤΟ ΟΙΚΟΥΜΕΝΙΚΟ ΠΑΤΡΙΑΡΧΕΙΟ

Δ΄

Του Πρωτοπρεσβύτερου Θεόδωρου Ζήση

====

4. Ἡ κριτικὴ στὸν Ἅγιο Ἰουστῖνο Πόποβιτς

Δὲν πρέπει ἀκόμη νὰ παραλείψουμε νὰ ἀναφέρουμε τὴν αὐστηρὴ ἀλλὰ εὐγενικὴ καὶ σεβαστικὴ κριτικὴ ποὺ ἤσκησε ὁ π. Θεόδωρος πρὸς τὸν μεγάλο Γέροντα καὶ τώρα Ἅγιο τῆς Ὀρθοδόξου Ἐκκλησίας Σέρβο ἱερομόναχο π. Ἰουστῖνο Πόποβιτς, διότι ἐθεώρησε ὅτι σὲ μελέτη του «Ὑπόμνημα Πρὸς τὴν Σύνοδο τῆς Ἱεραρχίας τῆς Σερβικῆς Ὀρθοδόξου Ἐκκλησίας», σχετικὰ μὲ τὴν προετοιμασία τῆς Ἁγίας καὶ Μεγάλης Συνόδου, μεροληπτοῦσε καὶ ἀδικοῦσε τὸ Οἰκουμενικὸ Πατριαρχεῖο. Τὴν ἴδια ἐκτίμηση γιὰ ἄδικη κριτικὴ ἐξέφρασε καὶ ὁ γνωστὸς Γέρων ῾Αγιορείτης, λογιώτατος καὶ σοφώτατος μοναχός, μακαριστὸς Θεόκλητος Διονυσιάτης, ὁ ὁποῖος μεταξὺ ἄλλων ἔγραψε πρὸς τὸν Γέροντα Ἅγιο Ἰουστῖνο, μὲ ἐπαινετικὴ ἀναφορὰ καὶ στὴν κριτικὴ τοῦ π. Θεοδώρου: «Ἀλλὰ γιὰ νὰ μὴ μακρηγορῶ καὶ Σᾶς κουράζω, σεβαστὲ Γέροντα, σᾶς πληροφορῶ, ὅτι μετὰ τὴν λήψη τῆς ἐπιστολῆς Σας ἔλαβα μία «ἀπάντηση» στὸ Β´ Ὑπόμνημα, ποὺ ἔγραψε ὁ Ὑφηγητὴς τῆς Πατρολογίας τοῦ Πανεπιστημίου Θεσσαλονίκης κ. Θ. Ζήσης. Ἐξεδόθη πρὸ ἔτους σχεδὸν καὶ μόλις τελευταῖα ἔλαβα γνώση. Εἶναι ἀπίθανο νομίζω νὰ μὴ ἐλάβατε τὴν ἀπάντηση αὐτή, ποὺ ἐδημοσιεύθη στήν «Κληρονομία» 9 (1977). Πρόκειται γιὰ μία ταχεῖα ἀντίδραση, ὅπως ἀνεμένετο, κυρίως στὰ σημεῖα ποὺ ἐπισημάναμε, γεγονὸς ποὺ βεβαιώνει πιὸ πολύ, ποιὲς ἐντυπώσεις παράγει ἡ ἀνάγνωση τοῦ β´ Ὑπομνήματός Σας. Τὸ μελέτημα αὐτὸ τοῦ κ. Ζήση μὲ τὸν τίτλο «Τὸ Οἰκουμενικὸν Πατριαρχεῖον καὶ ὁ ἀρχιμ. Ἰουστῖνος Πόποβιτς», ὑποθέτω ὅτι θέτει τὰ πράγματα στὴ θέση τους. Καὶ δὲν θὰ δυσκολευόμουνα νὰ τὸ ὑπογράψω, ἂν δὲν εἶχα κάποιες ἐπιφυλάξεις σὲ ὡρισμένα (1-2) σημεῖα. Πάντως ὁ κ. Ὑφηγητὴς εἶναι ἄξιος συγχαρητηρίων γιὰ τὴν εὐαισθησία του, τὴν ὁποία θὰ περίμενε κανεὶς νὰ ἐκδηλωθεῖ καὶ ἀπὸ ἄλλους «ἐπαΐοντες», ἀλλὰ καὶ γιὰ τὴν ἐμβρίθεια μὲ τὴν ὁποία ἀναιρεῖ τὸ β´ Ὑπόμνημα καὶ προσφέρει ἔτσι στοιχεῖα ποὺ εὐρύνουν τοὺς ὁρίζοντες».

Ὅλα αὐτὰ τὰ εὑρίσκει κανεὶς συγκεντρωμένα στὸ μνημονευθὲν βιβλίο τοῦ π. Θεοδώρου «Κωνσταντινούπολη καὶ Μόσχα» (Θεσσαλονίκη 1989) τὸ ὁποῖο, ὅπως γράψαμε προηγουμένως, εἶναι ἀφιερωμένο στὸν πατριάρχη Δημήτριο, καὶ στοῦ ὁποίου τὸν Πρόλογο γράφεται ὅτι «μὲ τὸ βιβλίο αὐτὸ προβάλλεται τὸ Οἰκουμενικὸ Πατριαρχεῖο, τὸ ὁποῖο κατὰ τὸν Ἰωσὴφ Βρυέννιο, εἶναι “τῆς Ὀρθοδοξίας ἡ βάσις, ἡ κορυφὴ τῶν δογμάτων, ἡ τῆς Θεολογίας ἀκρώρεια”». Ἦταν ὄντως τὸ Οἰκουμενικὸ Πατριαρχεῖο, μέχρι καὶ τῶν ἀρχῶν τοῦ 20οῦ αἰῶνος, αὐτὸ ποὺ περιγράφει ὁ Ἰωσὴφ Βρυέννιος. Τώρα ὅμως ἔπαυσε νὰ εἶναι, καὶ φαίνεται ὅτι ὁ Ἅγιος Ἰουστῖνος ἔβλεπε εὐκρινέστερα τὰ πράγματα ἀπὸ ὅλους, ὅσοι ἀπὸ σεβασμὸ καὶ ἀγάπη πρὸς τὸν θεσμὸ δὲν ἐντοπίζαμε τὰ διαπραττόμενα λάθη. Τώρα ἀκολουθοῦμε τὴν γραμμὴ τοῦ Ἁγίου Ἰουστίνου, καὶ λυπούμαστε γιὰ τοὺς καλοὺς κάποτε μαθητάς του καὶ τὴν Σερβικὴ Ἐκκλησία ποὺ ἀκολουθοῦν ἀντίθετη πρὸς τὸν Ἅγιο Ἰουστῖνο καὶ τοὺς λοιποὺς Ἁγίους πορεία, συμπορευόμενοι στὸν οἰκουμενιστικὸ κατήφορο τοῦ Οἰκουμενικοῦ Πατριαρχείου καὶ τῆς Ἐκκλησίας τῆς Ρωσίας.

(Συνεχίζεται)