ΣΧΟΛΙΟ ΓΙΑ ΤΟΥΣ ΑΠΑΝΘΡΩΠΟΥΣ ΔΙΩΓΜΟΥΣ ΤΩΝ ΑΠΟΤΕΙΧΙΣΘΕΝΤΩΝ ΠΑΤΕΡΩΝ ΤΗΣ ΡΟΥΜΑΝΙΚΗΣ ΣΚΗΤΗΣ

ΣΧΟΛΙΟ ΓΙΑ ΤΟΥΣ ΑΠΑΝΘΡΩΠΟΥΣ ΔΙΩΓΜΟΥΣ ΤΩΝ ΑΠΟΤΕΙΧΙΣΘΕΝΤΩΝ ΠΑΤΕΡΩΝ ΤΗΣ ΡΟΥΜΑΝΙΚΗΣ ΣΚΗΤΗΣ

Του Παναγιώτη Τελεβάντου

=====

Μένουμε ενεοί και βαθύτατα σκανδαλισμένοι από τη διωκτική μανία των Οικουμενιστών, οι οποίοι με πρωτοστάτη τον Ηγούμενο της Μονής της Μεγίστης Λαύρας Αρχιμανδρίτη Πρόδρομο και με την υποκίνηση του Πατριαρχείου Ρουμανίας εξαπέλυσαν απηνή διωγμό εναντίον των αποτειχισθέντων πατέρων της Σκήτης του Τιμίου Προδρόμου. 

Καταρχήν απέκλεισαν τους αποτειχισθέντες πατέρες από τα διακονήματα της Μονής, ύστερα τους απαγόρευσαν να συμμετέχουν στην τράπεζα της Σκήτης και στο τέλος τους στέρησαν κάθε τροφή με αποτέλεσμα ένας από αυτούς να ασθενήσει σοβαρά. Έτσι κατόρθωσαν τελικά να τους εξαναγκάσουν να φύγουν από την Σκήτη.

Ας μη συζητήσουμε πόσο εξόφθαλμα παράνομα, αντικαταστατικά και αντικανονικά είναι όλα όσα έκαναν σε βάρος των αποτειχισθέντων πατέρων και η Μονή της Μεγίστης Λαύρας και το Πατριαρχείο Ρουμανίας και ο Δικαίος της Σκήτης.

Ερωτούμε κάθε λογικό και κόσμιο άνθρωπο: Είναι νοητό Αγιορείτες μοναχοί να αφήνουν χωρίς τροφή συμμοναστές τους για να τους εξαναγκάσουν να επαναλάβουν το μνημόσυνο του Πατριάρχη;

Ακόμη και κοσμικοί άνθρωποι δεν θα καταδέχονταν ποτέ να μετέλθουν τέτοιες μεθόδους. Πώς να γίνει, επομένως, ανεκτό Αγιορείτες μοναχοί να μετέρχονται τέτοιες μεθοδεύσεις;

Όσο και αν δεν το αντιλαμβάνονται οι Οικουμενιστές αυτές οι μέθοδοι και αυτοί οι διωγμοί επιτυγχάνουν το ακριβώς αντίθετο αποτέλεσμα από αυτό που επιδιώκουν.

Αυτή η τακτική εξωθεί τους διωκόμενους σε ακραίες αποφάσεις και παγιώνει σχισματικές καταστάσεις που μόνον ο Θεός ξέρει πώς και πότε μπορούν να επουλωθούν. 

Ο διάβολος σκότισε την ασύνετη διάνοια των Οικουμενιστών και νομίζουν ότι με τους απάνθρωπους διωγμούς θα ανακόψουν το κύμα των αποτειχίσεων, ενώ η απτή πραγματικότητα είναι ότι το θεριεύουν.

Παραθέτουμε, στη συνέχεια, απόσπασμα από την ανακοίνωση των αποτειχισθέντων μοναχών της Ρουμανικής Σκήτης του Τιμίου Προδρόμου της Μεγίστης Μονής της Αγίας Λαύρας του Αγίου Όρους που μας έδωσε την αφορμή για τη σύνταξη του πιο πάνω σχολίου.

*****

Ο ΔΙΩΓΜΟΣ ΤΩΝ ΑΠΟΤΕΙΧΙΣΜΕΝΩΝ ΠΑΤΕΡΩΝ ΤΗΣ ΡΟΥΜΑΝΙΚΗΣ ΣΚΗΤΗΣ

====

Ἡ νέα “διοίκηση” τῆς Σκήτεως ἀφοῦ κατάφερε τὸ πρῶτο πλῆγμα στὴν ἑνότητα τῆς ἀδελφότητος μὲ τὴν ἐπαναφορὰ τοῦ μνημοσύνου, προχώρησε σὲ ἐπιπλέον βήματα πλήρους ἀποδόμησης τῆς ὀρθόδοξης ταυτότητος τῶν μοναχῶν ποὺ δυστυχῶς “ὑπακούουν” στὶς ἀντιευαγγελικὲς ἐντολές τους. Συγκεκριμένα ἀπαγορεύθηκε ἡ μελέτη ὀρθόδοξων ἀπολογητικῶν βιβλίων οὕτως ὥστε νὰ μὴν καθίσταται γνωστὴ στοὺς πατέρες ἡ διαχρονικὴ μαχητικὴ στάση τοῦ μοναχισμοῦ ἔναντι τῶν αἱρέσεων, καὶ μ’ αὐτὸν τὸν τρόπο νὰ καθίσταται ἀδύνατη ἡ χρήση τῆς ἐκκλησιαστικῆς μαρτυρίας τοῦ μοναχισμοῦ, ὡς παράδειγμα γιὰ τὴν σημερινὴ κατάσταση καὶ γι’ αὐτούς. Ἐπιπλέον ἀπομονώθηκε ἡ ἀδελφότητα ἀπὸ τὴν ἔξωθεν πληροφόρηση σχετικὰ μὲ ἐκκλησιαστικὰ γεγονότα καὶ εἰδήσεις, ὥστε νὰ μὴν “ταράσσεται”. Τελικῶς ἀπαγορεύθηκε ἡ ὁποιαδήποτε ἐπαφή πρὸς τοὺς ἔχοντας παραμείνει στὴν διακοπὴ ἐκκλησιαστικῆς κοινωνίας πατέρες, ἀπομονώνοντάς τους περαιτέρω καὶ καθιστώντας τους ἔτσι ἐξιλαστήρια θύματα στὰ ὁποῖα ὀφείλονται ὅλα τὰ “κακά” τῆς Σκήτεως.

Ἡ πραγματοποίηση τῆς ἀπομόνωσης τῶν πατέρων (γ. Ἐφραίμ, ἱερ. Δαμασκηνὸς Ράους, π. Νικόδημος), ἔγινε ἀρχικῶς μὲ τὸ νὰ τοὺς ἀπαγορευθεῖ ἡ συμμετοχὴ σὲ διακονήματα τῆς Σκήτεως (9 Ἰανουαρίου 2017). Μετὰ σχεδὸν δύο ἑβδομάδες στοὺς ἀνωτέρω τρεῖς προστέθησαν ἀκόμη δύο πατέρες (π. Βαρσανούφιος καὶ π. Μᾶρκος), στοὺς ὁποίους ἐπίσης ἀφαιρέθησαν τὰ διακονήματα τὰ ὁποῖα ἀρχικῶς τοὺς εἶχαν δοθεῖ, καθὼς πλέον ἀρνοῦντο νὰ ἐκκλησιάζονται στὸ Κυριακὸ στὸ ὁποῖο μνημονευόταν ὁ Βαρθολομαῖος. Ταυτοχρόνως τοὺς ἀπαγορεύθηκε νὰ τρώγουν στὴν τράπεζα, ἀλλὰ καὶ ἡ οἱανδήποτε παροχὴ τροφῆς, κάτι ποὺ ἐπεκτάθηκε καὶ στοὺς ὑπολοίπους τρεῖς. Μ’ αὐτὸν τὸν τρόπο ὁλοκληρώθηκε ἡ πλήρης ἀπομόνωση τῶν πέντε πατέρων ἀπὸ τὴν ἀδελφότητα, κάτι ποὺ ὁδήγησε στὸ νὰ ἀσθενήσει βαρέως ὁ π. Μᾶρκος καὶ ν’ ἀναγκασθεῖ ὁ δικαῖος νὰ ἄρει -πρὸς καιρὸν- τὴν ἀπαγόρευση τροφῆς, ἐνώπιον τῆς γενικῆς κατακραυγῆς.

Ἀποτέλεσμα τῶν ἀνωτέρω ἦταν σταδιακὰ νὰ ἀρχίσουν ἀποχωρήσεις ἐκ τῆς Σκήτεως μοναχῶν διαφωνούντων μὲ τὴν τακτικὴ τοῦ μνημοσύνου, κάποιοι ἐκ τῶν ὁποίων οὐσιαστικὰ ἐκδιώχθηκαν ὑπὸ τοῦ δικαίου ἐφ’ ὅσον δὲν ἦσαν ἐπισήμως ἐγγεγραμμένοι στὴ Σκήτη ἕνεκα τῆς περιοριστικῆς πολιτικῆς τῆς Λαύρας ἀναφορικὰ πρὸς τὸν ἀριθμὸ τῶν ἐγκαταβιούντων ρουμάνων μοναχῶν. Ἐν τέλει τὴν 1^η Μαΐου μὲ ἐντολὴ τοῦ δικαίου πρὸς τὸν τραπεζάρη τῆς Σκήτεως, ἀπαγορεύθηκε ἐκ νέου (κάτι ποὺ ἰσχύει ἕως καὶ τώρα) ἡ χορήγηση τροφῆς ἢ καὶ τροφίμων, ἕως καὶ αὐτοῦ τοῦ ἄρτου, πρὸς τοὺς ἐναπομείναντας πατέρες. Ἅπαντα τὰ ἀνωτέρω ἀποτέλεσαν σχεδιασμὸ τῆς Λαύρας, μὲ ὑλοποίηση ἐκ τοῦ δικαίου καὶ τῆς νέας γεροντίας, ὅπως αὐτὴ διαμορφώθηκε ἀπὸ τὴν σταδιακὴ εἰσαγωγὴ νέων μελῶν ἐντὸς αὐτῆς. Τελικὸς στόχος τῶν ἀπειλῶν, πιέσεων, ἀπομόνωσης καὶ ἐν γένει διωγμοῦ, δὲν ἦταν ἄλλος ἀπὸ τὸ νὰ ὁδηγηθοῦν οἱ ἐναπομείναντες ἀντιστεκόμενοι πατέρες στὴν “ἐθελούσιο” ἔξοδο ἐκ τῆς Σκήτεως.