ΔΕΝ ΜΠΟΡΟΥΝ ΟΛΟΙ ΟΙ ΜΟΝΑΧΟΙ ΝΑ ΕΙΝΑΙ ΚΑΘΟΔΗΓΗΤΕΣ ΤΩΝ ΠΙΣΤΩΝ

ΔΕΝ ΜΠΟΡΟΥΝ ΟΛΟΙ ΟΙ ΜΟΝΑΧΟΙ ΝΑ ΕΙΝΑΙ ΚΑΘΟΔΗΓΗΤΕΣ ΤΩΝ ΠΙΣΤΩΝ

Του Παναγιώτη Τελεβάντου

=====

Διαβάσαμε, στο ιστολόγιο “Ακτίνες”, το ακόλουθο σχόλιο ανωνύμου στην ανάρτηση "Πρωτοπρ. Ἄγγελος Ἀγγελακόπουλος: Ἡ ψευδοσύνοδος τῆς Κρήτης νομιμοποίησε τόν Οἰκουμενισμό":

“Οι Μοναχοί, κατ' εξοχήν εμπειρικοί γνώστες της σημασίας που έχει η ορθή δογματική πίστη για την προσέγγιση του Θεού, δεν υπέταξαν ποτέ στις πρόσκαιρες ανάγκες της διπλωματίας και εκκλησιαστικής πολιτικής την αιώνια σωτηρία. Μερικοί ισχυρίζονται, ότι στα θέματα Πίστεως οι Ιεράρχες συντάσσουν κείμενα για την Πίστη, και μετά ταύτα τα δέχονται οι κληρικοί και οι λαϊκοί. Αναμφισβήτητη, όμως, ιστορική αλήθεια είναι ότι ο Μοναχισμός σε κρίσιμες περιόδους της Εκκλησίας υπήρξε όχι μόνο υπέρμαχος των δογμάτων, αλλά και πολλές φορές και ο σημαντικότερος φορέας, διαμορφωτής και εκφραστής των αληθειών της Πίστεως. Η επιρροή λ.χ. Μαξίμου του Ομολογητού στον αγώνα εναντίον του Μονοθελητισμού (Ζ΄ αιώνας), Ιωάννη του Δαμασκηνού (Η΄ αιώνας) και Θεοδώρου του Στουδίτη (Θ΄ αιώνας) εναντίον της εικονομαχίας, Γρηγορίου του Παλαμά (ως Ιερομονάχου τότε) εναντίον των εχθρών της ησυχαστικής ασκήσεως και θεωρίας (ΙΔ΄ αιώνας), επαρκεί κατ' εξοχήν για να δείξει το ότι ο μοναχισμός δύναται υπό την ηγεσία πεφωτισμένων και αγίων μορφών, όχι απαραιτήτως Επισκόπων, να καθοδηγήσει προς την ορθοδοξία τις θεολογικές διαμάχες και εξελίξεις.”

Πολύ ορθές οι θέσεις του σχολιογράφου. Πολλοί Άγιοι μοναχοί (όπως ο Μέγας Αντώνιος, ο Μάξιμος ο Ομολογητής, ο Θεόδωρος ο Στουδίτης, ο Γρηγόριος ο Παλαμάς κτλ.), υπήρξαν οι καθοδηγητές του λαού του Θεού στον αγώνα εναντίον των αιρέσεων. Αυτό, φυσικά, καθόλου δεν σημαίνει ότι όλοι οι μοναχοί έχουν τις προυποθέσεις να γίνουν καθοδηγητές του λαού.

Και για να γίνουμε συγκεκριμένοι. Οταν ένας μοναχός λ.χ. λέγει: 

1.) Ότι ο ΙΕ΄ Κανόνας της ΑΒ΄ Συνόδου είναι υποχρεωτικός και όχι δυνητικός, 

2.) Όταν θεωρεί ότι είναι επιβεβλημένο να προχωρήσει σε ακοινωνησία με όλη την Εκκλησία και όχι μόνον με τους επισκόπους που κηρύσσουν γυμνή τη κεφαλή αιρέσεις,

3.) Όταν αρνείται να κοινωνήσει με ομόφρονές του αντιοικουμενιστές, όχι μόνον όταν μνημονεύουν τον Πατριάρχη Βαρθολομαίο, αλλά ακόμη και με αυτούς που διέκοψαν το μνημόσυνο του Πατριάρχη ή και άλλων επισκόπων, 

ΤΟΤΕ ο μοναχός αυτός, όχι μόνον δεν μπορεί να γίνει καθοδηγητής του λαού του Θεού, αλλά χρειάζεται ΚΑΤΕΠΕΙΓΟΝΤΩΣ να μετανοήσει για να μη χάσει την ψυχή του. 

Αντί, λοιπόν, να παριστάνει τον Θεόδωρο τον Στουδίτη (ο οποίος -ειρήσω εν παρόδω- δεν ήταν ακοινώνητος επειδή βρισκόταν σε κοινωνία με τον ορθόδοξο τότε Πάπα της Ρώμης και όχι μόνον), είναι πολύ πιο φρόνιμο για τον ίδιο να κάνει υπακοή στον Γέροντά του και να περιοριστεί στη διακοπή του μνημοσύνου του Πατριάρχη Βαρθολομαίου αν το επιθυμεί (υπογραμμίζουμε το αν το επιθυμεί), χωρίς να γυρίζει δεξιά-αριστερά για να σπέρνει τις περί ακοινωνησίας σχισματικές του πλάνες. 

Όσο για τον έτερο Καππαδόκη -τον οιηματία, που νομίζει ότι ξέρει περισσότερα για το κανονικό Δίκαιο από τον Γέροντα Επιφάνιο Θεοδωρόπουλο!!!- καλά κάνει να μην εκτίθεται με όσα αθεολόγητα λέγει για την ερμηνεία του ΙΕ΄ Κανόνα της ΑΒ΄ Συνόδου. Ούτως ή άλλως η δική του αποτείχιση δεν έχει απολύτως κανένα έρεισμα στους Ιερούς Κανόνες, αφού ο Σεβ. Φλωρίνης Θεόκλητος δεν κήρυξε ποτέ γυμνή τη κεφαλή κατεγνωσμένη αίρεση.