Ο ΣΕΒ. ΜΕΣΣΗΝΙΑΣ κ. ΣΑΒΒΑΤΟΣ ΚΑΙ Η ΔΙΑΜΦΙΣΒΗΤΗΣΗ ΤΗΣ ΣΥΝΟΔΟΥ ΤΗΣ ΚΡΗΤΗΣ

Ο ΣΕΒ. ΜΕΣΣΗΝΙΑΣ κ. ΣΑΒΒΑΤΟΣ ΚΑΙ Η ΔΙΑΜΦΙΣΒΗΤΗΣΗ ΤΗΣ ΣΥΝΟΔΟΥ ΤΗΣ ΚΡΗΤΗΣ

Του Παναγιώτη Τελεβάντου

=====

Ο Σεβ. Μητροπολίτης Μεσσηνίας κ. Χρυσόστομος Σαββάτος δεν χρειάζεται συστάσεις. Η παρουσία του στα θεολογικά και εκκλησιαστικά μας πράγματα είναι άκρως αμφιλεγόμενη -και κατά την άποψή μας άκρως αρνητική- αλλά αδιαμφισβήτητα δυναμική και ουσιαστική.

Ο Οικουμενικός Πατριάρχης κ. Βαρθολομαίος τον επαίνεσε δημόσια σαν σπουδαίο θεολογικό βραχίονα του Οικουμενισμού και τον αναγνώρισε ως δεξί χέρι του Σεβ. Μητροπολίτη Περγάμου Ιωάννη Ζηζιούλα. Οι έπαινοι του Παναγιότατου για τον Σεβ. Μεσσηνίας προκαλούν μεν αφόρητα τους παραδοσιακούς πιστούς, αλλά φανερώνουν τον πρωταγωνιστικό ρόλο του Σεβασμιώτατου στην οικουμενιστική κίνηση. 

Όταν μιλά ο Σεβ. Μεσσηνίας δεν εκφράζει απλά τις προσωπικές του θέσεις, αλλά τη γραμμή του Πατριαρχείου για τον Οικουμενισμό.

Πρόσφατα ο Σεβ. κ Σαββάτος δημοσίευσε το άρθρο “Οι αποφάσεις της Αγίας και Μεγάλης Συνόδου και το πρόβλημα της πρόσληψης (réception) αυτών”. Σ’ αυτό αναφέρεται σε θέματα που πρέπει να τύχουν της δέουσας προσοχής. 

Συγκεκριμένα αναγνωρίζει ότι η αποδοχή των αποφάσεων της Συνόδου της Κρήτης  παρουσιάζει πολλά προβλήματα επειδή δεν έγινε αποδεκτή από τέσσερις Αυτοκέφαλες Ορθόδοξες Εκκλησίες, επειδή -όπως πολύ ορθά διαπιστώνει- εναπόκειται στις Συνόδους των Αυτοκεφάλων Εκκλησιών και όχι σε μεμονωμένους επισκόπους ή σε άλλους εκκλησιαστικούς φορείς να αποδεχθούν ή να απορρίψουν τις αποφάσεις της Συνόδου της Κρήτης. Γι’ αυτό, ως θερμός υπερασπιστής της Συνόδου της Κρήτης, προτείνει να αναληφθεί προσπάθεια αποδοχής της από όλες τις Ορθόδοξες Αυτοκέφαλες Εκκλησίες κάτι που -όπως συνειδητοποιεί- ίσως χρειαστεί χρόνο και πολλή προσπάθεια.

Γιατί η πρόταση του Σεβ. Μεσσηνίας πρέπει να τύχει προσοχής; Επειδή την ανάγκη φιλοτιμίαν ποιούμενος ομολογεί έμμεσα ότι για να γίνουν αποδεκτές οι αποφάσεις της Συνόδου της Κρήτης από τις Συνόδους όλων των Αυτοκεφάλων Εκκλησιών χρειάζονται αναθεώρηση.

Αυτό δείχνει ότι η αναγνώριση των αποφάσεων της Συνόδου της Κρήτης κινείται πια στο επίπεδο των Συνόδων των Αυτοκεφάλων Εκκλησιών και όχι μομονωμένων επισκόπων ή άλλων παραγόντων του εκκλησιαστικού μας βίου.