ΒΙΒΛΙΟΚΡΙΣΙΑ, Η ΣΥΝΟΔΟΣ ΤΗΣ ΚΡΗΤΗΣ: ΑΓΙΑ ΚΑΙ ΜΕΓΑΛΗ ΣΥΝΟΔΟΣ;

ΒΙΒΛΙΟΚΡΙΣΙΑ

________

Η Σύνοδος της Κρήτης: Αγία και Μεγάλη Σύνοδος; Επισημάνσεις και σχολιασμοί εν συνειδήσει και αληθεία. Έκδοση Συνάξεως Ορθοδοξών Ρωμηών «Φώτης Κόντογλου», Σεπτέμβριος 2016, σσ. 64.

Του θεολόγου κ. Ανδρέα Κυριακού

=====

Με το πλέον ενδιαφέρον και επίμαχο θέμα της εκκλησιαστικής επικαιρότητος ασχολείται το παρόν βιβλίο, τα διαδραματισθέντα τον παρελθόντα Ιούνιο στο Κολυμβάριο Χανίων. Ως γνωστόν τότε οι δέκα Προκαθήμενοι αντιστοίχων Ορθοδοξων Εκκλησίων μετά των συνοδειών αυτών συνήλθαν εκεί μετά πολλών τυμπανοκρουσιών. 

Στη Σύναξη αυτή, που οι συμμετασχόντες ονόμασαν «Αγία και Μεγάλη Σύνοδο της Ορθοδόξου Εκκλησίας» αποφασίσθηκαν ρήματα, δόγματα, διδάγματα οθνεία και αλλότρια της Ορθοδοξίας. Όλα αυτά, τα ξενίζοντα τας ακοάς των Ορθοδόξων ανέλαβαν να αποτιμήσουν τρεις διακεκριμένοι κληρικοί και ακαδημαϊκοί Θεολόγοι, ήτοι ο Αρχιμανδρίτης Αθανάσιος Αναστασίου, ο Πρωτοπρεσβύτερος Θεόδωρος Ζήσης και ο Καθηγητής Δημήτριος Τσελεγγίδης. 

Στο κείμενο του πρώτου υπό τον τίτλο «Η «Σύνοδος» της Κρήτης, Το χρονικό μιας προμελετημένης εκτροπής» παρουσιάζονται «μια σειρά από γεγονότα και μαρτυρίες, που αποδεικνύουν ότι τα αποτελέσματα της «Συνόδου» της Κρήτης ήσαν προαποφασισμένα και προκατασκευασμένα… με σκοπό τη διάβρωση και αλλοίωση της ορθοδόξου εκκλησιολογίας και την επιβολή μιάς νέας οικουμενιστικής εκκλησιολογίας...». 

Στο δεύτερο κείμενο ο π. Θεόδωρος Ζήσης συγκρίνει τη «Σύνοδο» της Κρήτης με την Ορθόδοξη Σύνοδος της Κωνσταντινούπολης του 1273. Με τρόπο νηφάλιο κι επιχειρήματα καταπελτικά ο π. Θεόδωρος αντιπαραβάλλει τη «Σύνοδο» της Κρήτης του 2016 με τη Σύνοδο της Κωνσταντινούπολης του 1273 και ιδιαίτερα το κείμενο «Σχέσεις της Ορθοδόξου Εκκλησίας με τον λοιπόν χριστιανικόν κόσμον» με τον Συνοδικό «Τόμο» του 1273. Το συμπέρασμα είναι συνταρακτικό. Ο «Τόμος» του 1273 αποκαλεί τους Παπικούς αιρετικούς,ενώ στη «Σύνοδο» της Κρήτης αναγνωρίζονται ως «Εκκλησία». Όλες οι προηγούμενες Σύνοδοι καταδικάζουν απερίφραστα τις αιρέσεις. Η «Σύνοδος» της Κρήτης είναι η μόνη που τις αμνηστεύει και τις αθωώνει. Ο π. Θεόδωρος περαίνει το λόγο με τα πιο κάτω: «Αν κάποιοι με διαβρωμένη την ορθόδοξη συνείδηση και με ελλειπή ιστορική γνώση, θεωρούν τον Παπισμό ως Εκκλησία, ας μας εξηγήσουν, γιατί επί αιώνες τώρα δεν έχουμε  κοινωνία εν τοις μυστηρίοις και γιατί τουλάχιστον δυό φορές συνοδικά και επίσημα, στη Λυών και τη Φερράρα, δεν έγινε η ένωση;»

Το τρίτο κείμενο ανήκει στη γραφίδα του διαπρεπούς Καθηγητή του ΑΠΘ Δημήτριου Τσελεγγίδη και τιτλοφορείται «Η ενότητα της Εκκλησίας». Ο αγωνιστής Καθηγητής με αδιάσειστα θεολογικά επιχειρήματα δίνει την αληθινή διάσταση της ενότητας, θέτει στη σωστή βιβλική της βάση την ερμηνεία της αρχιερατικής προσευχής του Χριστού «ίνα πάντες εν ώσιν» και απομυθοποιεί το κατασκευασμένο επιχείρημα «υπακοή στην Εκκλησία»- το οποίο λανθασμένα ταυτίζει την Εκκλησία με τη Διοίκησή της- αποσαφηνίζοντας τη διάκριση ανάμεσα στη Διοίκηση της Εκκλησίας και την Εκκλησία ως Θεανθρώπινο Οργανισμό. Ο κ. Καθηγητής καταλήγει: «Αν το ευλαβές πλήρωμα της Εκκλησίας-ως φορέας της δογματικής συνειδήσεώς της- επιβεβαιώνει την ορθότητα των αποφάσεων των Συνόδων της Εκκλησίας, ή ακυρώνει αποφάσεις Πανορθοδόξων συνόδων θεωρώντας τις ως Ψευδοσυνόδους, τότε είναι προφανές ότι έχει το δικαίωμα και την υποχρέωση να εκφραστεί με φόβο Θεού και ένθεο ζήλο και στην προκειμένη περίπτωση για τις αποφάσεις της «Συνόδου» της Κρήτης». 

Συνοπτικά και συμπερασματικά η αποτίμηση παρουσιάζει την «Σύνοδο» όπως παρουσιάζει η Π. Διαθήκη τη βασιλεία του Βαλτάσαρ: «Μανή, θεκέλ, φάρες» (Δαν. ε΄25).