Ο κ. ΤΟΝΓΚ ΑΠΟ ΤΟ ΒΙΕΤΝΑΜ, Η ΚΑΡΔΙΑ ΚΙ Η ΑΞΙΟΠΡΕΠΕΙΑ…

Ο κ. ΤΟΝΓΚ ΑΠΟ ΤΟ ΒΙΕΤΝΑΜ, Η ΚΑΡΔΙΑ ΚΙ Η ΑΞΙΟΠΡΕΠΕΙΑ…

Του θεολόγου κ. Ανδρέα Κυριακού

=====

Η ιστορία του Τονγκ Φουόκ Φουκ είναι απλή, όπως παρουσιάζεται από το athensmagazine.gr.. Ξεκίνησε, κινούμενος από φιλανθρωπία, θάβοντας τα παιδιά-θύματα του εγκλήματος των εκτρώσεων. «Το κάνω αυτό γιατί σκέφτομαι ότι όλα τα παιδιά έχουν το δικαίωμα να ζήσουν, να διασκεδάσουν, να πάνε σχολείο, να τρώνε γλυκά, απλά να αγαπηθούν. Αυτά τα παιδιά έχουν χάσει αυτά τα προνόμια. Το μόνο που μπορώ τουλάχιστον εγώ να τους δώσω είναι μια ταφή», δηλώνει με αφοπλιστική σεμνότητα. 

Στο κοιμητήριο του κυρίου Τονγκ είναι θαμένα πάνω από 10000 θύματα των εκτρώσεων! «Επιδιώκω με τις εικόνες που θα βλέπουν οι επίδοξες μητέρες μήπως αλλάξουν τις αντιλήψεις τους για το έγκλημα των εκτρώσεων», δηλώσε. 

Στη συνέχεια ο κύριος Τόνγκ άρχισε να συμβουλεύει τις μητέρες που ήθελαν να κάνουν εκτρωση, ώστε να παραιτηθούν από την εγληματική αυτή ενέργεια. Κάποιες κράτησαν τα μωρά, παρόλο που έχασαν τους συντρόφους τους, ενώ άλλες, που φοβόντουσαν τους γονιούς τους, βρήκαν καταφύγιο στου σπίτι του Τονγκ. Από το 2004 ο άνθρωπος αυτός έχει υιοθετήσει πάνω από 100 μωρά. Το βιετναμικό κράτος δεν αναγνωρίζει το ίδρυμά του ως ορφανοτροφείο και δεν μπορεί να δώσει τα μωρά για υιοθεσία. Δέκτηκε στο σπίτι του πολλές απελπισμένες μητέρες μέχρι να γεννήσουν τα μωρά τους. Όταν κάποιες  δεν μπορούσαν να τα βγάλουν πέρα υιοθετούσε τα μωρά, μέχρις ότου οι μητέρες θα ήσαν σε θέση να τα φροντίσουν μόνες τους. 

Ο Τονγκ και η γυναίκα του φροντίζουν όλα αυτά τα παιδιά με πολλή αγάπη. Στ’ αγόρια έδιναν το όνομα Βινχ (Καρδιά, στα βιετναμικά) και στα κορίτσια το όνομα Ταμ (Αξιοπρέπεια). Πολλά παιδιά ζουν σήμερα με τις βιολογικές τους μητέρες. Άλλα τα πήραν κρατικά ορφανοτροφεία, ενώ ορισμένα άλλα μένουν ακόμη με τον κ. Τονγκ. Η φροντίδα τους δεν είναι εύκολη υπόθεση αλλά ο Τονγκ δηλώνει: «Θα συνεχίσω το έργο μου μέχρι την τελευταία μου πνοή. Ελπίζω ότι τα παιδιά μου θα συνεχίσουν το έργο μου και δεν θα αφήσουν τόσες ψυχές να χαθούν άδικα». 

Η συγκινητική αυτή ιστορία μιλάει από μόνη της. Είναι ταυτόχρονα ηχηρότατο χαστούκι στις ανερυθρίαστες παρειές της κοινωνίας που ανέχεται, ενθαρρύνει και πριμοδοτεί τη σιωπηρή αυτή σφαγή τόσων μικρών, ανυπεράπιστων ανθρωπίνων πλασμάτων.