ΑΜΟΙΒΑΙΑ “ΑΓΑΠΗ”

ΣΧΟΛΙΑΣΜΟΣ ΤΟΥ ΚΕΙΜΕΝΟΥ: "ΣΧΕΣΕΙΣ ΟΡΘΟΔΟΞΟΥ ΕΚΚΛΗΣΙΑΣ ΜΕ ΤΟΝ ΛΟΙΠΟΝ ΧΡΙΣΤΙΑΝΙΚΟΝ ΚΟΣΜΟΝ" ΣΑΜΠΕΖΥ 2015

Του π. Αναστάσιου Γκοτσόπουλου

=====

6.) ΑΜΟΙΒΑΙΑ “ΑΓΑΠΗ” (§ 23).

_______

Εντύπωση πάντως προκαλεί η αναφορά στην § 23 ότι η Διάσκεψη «κρίνει αναγκαίο να συνοδεύηται ούτος (ο θεολογικός διάλογος) πάντοτε υπό της εν τω κόσμω μαρτυρίας διά πράξεων αμοιβαίας κατανοήσεως και αγάπης». Γιατί, άραγε, τόση ασάφεια στη διατύπωση; Η Ε΄ΠΠΔ αναφέρεται σε απλές πράξεις κοινωνικής μέριμνας και φροντίδας ή επεκτείνεται σε ενέργειες που έχουν βαθειά εκκλησιολογική διάσταση και περιεχόμενο (χορήγηση Ι. Ναών, συμπροσευχές, συλλείτουργα, inercommunion, εκατέρωθεν αναγνώριση Μυστηρίων, κοινό Πασχάλιο κοκ); Δεν υπάρχουν εκκλησιολογικά όρια και πλαίσια στις «πράξεις αμοιβαίας κατανοήσεως και αγάπης» που θα έπρεπε επακριβώς να προσδιοριστούν;

Δυστυχώς δεν φαίνεται το Κείμενο να προσεγγίζει την έννοια της αγάπης προς τους ετεροδόξους όπως οι Πατέρες της Εκκλησίας. Ο Αγ. Ιωανννης Χρυσόστομος είναι σαφής: «Αγάπην  δε δείκνυσι γνησίαν ου κοινωνία τραπέζης, ουδέ πρόσρησις ψιλή, ουδέ κολακεία ρημάτων, αλλά το διορθώσαι και σκοπήσαι το συμφέρον του πλησίον, το τον πεπτωκότα διαναστήναι…τούτο αγάπης γνησίας»[55] και ο Αγ. Μάξιμος σημειώνει: «Ου θέλων δε τους αιρετικούς θλίβεσθαι, ουδέ χαίρων τη κακώσει αυτών, γράφω ταύτα, μη γένοιτο, αλλά τη επιστροφή μάλλον χαίρων και συναγαλλόμενος … Μισανθρωπίαν γαρ ορίζομαι έγωγε, και αγάπης θείας χωρισμόν, το τη πλάνη πειράσθαι διδόναι ισχύν εις περισσοτέραν των αυτή προκατειλημμένων φθοράν».[56]  Όταν λοιπόν αποδεχόμαστε την ετεροδοξία, ωσάν να μη δημιουργεί κάποιο πρόβλημα στη σχέση του ανθρώπου με τον Θεό, τότε δεν την ενισχύουμε; Όταν όμως με αγάπη, διάκριση και σεβασμό στο πρόσωπο του ετεροδόξου, η Ορθοδοξία εν Συνόδω του ενσταλλάξει την «καλή ανησυχία» του Αγ. Παΐσίου δεν υπάρχουν περισσότερες ελπίδες ο συνάνθρωπός μας να ωφεληθεί ουσιαστικά;

Αξιοσημείωτη είναι η σιωπή του Κειμένου στο τόσο σημαντικό θέμα των διαχριστιανικών σχέσεων εν τη λατρεία και τη προσευχή. Το θέμα αυτό, ενώ είναι τόσο καίριο και καθοριστικό στη συνείδηση του Ορθοδόξου λαού μας και δημιουργεί σοβαρότατο σκανδαλισμό στις ψυχές πολλών Χριστιανών μας, η Ε΄ ΠΠΔ ούτε καν το “άγγιξε”. Δε θέλησε ή δε μπόρεσε(;) να ακουμπίσει τον «τύπον των ήλων» και να προσφέρει λόγο αληθείας και παραδόσεως στις σκανδαλισμένες συνειδήσεις των πιστών! Δυστυχώς δεν έγινε αποδεκτή η πρόταση της Εκκλησίας της Πολωνίας, με την οποία ζήτησε στην Διάσκεψη επί λέξει: «Η συμμετοχή της Ορθοδόξου Εκκλησίας στις κοινές προσευχές διαχριστιανικού χαρακτήρα δεν ενδείκνυται, συμφώνως προς το περιεχόμενο των Αποστολικών Κανόνων και συγκεκριμένα του Ι΄ και του ΜΕ΄ (πρβλ. Κανόνες ΜΣΤ΄ και ΞΣΤ΄ της εν Λαοδικεία Συνόδου)». Βέβαια, δόξα τω Θεώ! δεν υιοθετήθηκε και δεν περιεβλήθη με συνοδικό πανορθόδοξο κύρος η καινοφανής διαστρέβλωση των Ι. Κανόνων που απαγορεύουν τη συμπροσευχή, περιορίζοντας τήν απαγόρευση αποκλειστικά και μόνο στο εν τη Θ. Ευχαριστία συλλείτουργο[57], ούτε -δόξα τω Θεώ πάλι!- δεν αμνηστεύθηκαν οι συνεχείς παραβιάσεις των Ι. Κανόνων από τους τα πρώτα φέροντας της Ορθοδοξίας.

ΣΗΜΕΙΩΣΕΙΣ

[55] PG 54, 623

[56] Αγίου Μαξίμου του Ομολογητού, Επιστολή (ΙΒ΄) Προς Ιωάννην κουβικουλάριον, Περί των ορθών της Εκκλησίας του Θεού δογμάτων και κατά Σευήρου του αιρετικού, PG 91, 464 – 465

[57] Βλ. Φειδά, «Το ζήτημα της συμπροσευχής μετά των ετεροδόξων κατά τους ιερούς Κανόνες», Επίσκεψις 699(2009) 11-33 και στο συλλογικό τόμο, Λαρεντζάκη Γρ., Σκουτέρη Κ., Φειδά, Βλ., Η συμπροσευχή  με τους ετεροδόξους κατά την Ορθόδοξη θεολογική παράδοση, έκδ. Πατριαρχικό Ίδρυμα Πατερικών Μελετών, Θεσσαλονίκη 2011, σ. 107-146.  Απάντηση στο άρθρο του καθηγητού Βλ.Φειδά:  Αν. Γκοτσοπούλου, «Σχολιασμός στο άρθρο του Καθηγητού Βλ. Φειδά “Το ζήτημα της συμπροσευχής μετά των ετεροδόξων κατά τους ιερούς Κανόνες”», στο Α. Γκοτσοπούλου, Η συμπροσευχή με αιρετικούς, εκδ. Θεοδρομία, 2009², σ. 197-245.

(Συνεχίζεται)