ΤΑ ΣΥΜΠΕΡΑΣΜΑΤΑ ΤΗ ΔΙΑΤΡΙΒΗΣ ΤΟΥ π. ΠΕΤΡΟΥ ΧΙΡΣ ΓΙΑ ΤΗΝ ΕΚΚΛΗΣΙΟΛΟΓΙΑ ΤΗΣ Β΄ ΒΑΤΙΚΑΝΗΣ ΣΥΝΟΔΟΥ

ΤΑ ΣΥΜΠΕΡΑΣΜΑΤΑ ΤΗ ΔΙΑΤΡΙΒΗΣ ΤΟΥ π. ΠΕΤΡΟΥ ΧΙΡΣ ΓΙΑ ΤΗΝ ΕΚΚΛΗΣΙΟΛΟΓΙΑ ΤΗΣ Β΄ ΒΑΤΙΚΑΝΗΣ ΣΥΝΟΔΟΥ

Του Σεβ. Μητροπολίτη Ναυπάκτου κ. Ιεροθέου

=====

Ὁ π. Πέτρος Χίρς στην διατριβή του «Η Εκκλησιολογική Αναθεώρηση της Β΄Βατικανής Συνόδου: Μία ορθόδοξη διερεύνηση του Βαπτίσματος και της Εκκλησίας κατά το Διάταγμα περί Οικουμενισμού» ἐργάσθηκε μεθοδικά μελετώντας τόσο τά θεολογικά ρεύματα πού προηγήθηκαν τῆς Β΄ Βατικανῆς Συνόδου, ὅσο καί τά πλαίσια μέσα στά ὁποῖα ἐργάσθηκε αὐτή ἡ Σύνοδος, καθώς ἐπίσης μελέτησε ἐπισταμένως τά κείμενα τῆς Συνόδου, ἀλλά καί τίς ἀναλύσεις πού ἔγιναν μετά τήν Σύνοδο ἀπό διαφόρους θεολόγους τοῦ Βατικανοῦ. Στόν ἐπίλογο τῆς διατριβῆς του καταγράφει τά συμπεράσματα πού ἀποτελοῦν τήν πεμπτουσία τῆς ὅλης διατριβῆς.

Τό βασικό συμπέρασμά του εἶναι ὅτι ἡ ἐκκλησιολογία τῆς Β΄ Βατικανῆς Συνόδου δέν εἶναι ἐπιστροφή στήν πατερική παράδοση, δέν εἶναι ἐπιστροφή στίς πηγές, ὅπως διαφημίσθηκε, ἀλλά εἶναι παρέκκλιση ἀπό αὐτήν, στήν πραγματικότητα εἶναι ἕνα «νέο δόγμα ἤ μᾶλλον αἵρεση». Οἱ ἀποφάσεις αὐτές, ὅπως ὑποστηρίζει ὁ συγγραφεύς ἐρευνητής τῆς παρούσης διατριβῆς, μᾶλλον συνιστοῦν μιά νέα μεταρρύθμιση πού ὁδηγεῖ «τήν Ρώμη πλησιέστερα στόν Προτεσταντισμό».

Αὐτή ἡ ἐκκλησιολογία στηρίζεται στήν λεγόμενη «Βαπτισματική θεολογία» πού ἀποτελεῖ «μιά ἐκκλησιολογία τῆς περιεκτικότητας» καί ἀποβλέπει στήν ἑνότητα τῆς Ἐκκλησίας «σέ ἕνα μίνιμουμ τῶν ἐλάχιστων κοινῶν σημείων». Ἡ «Βαπτισματική θεολογία» παραβλέπει τήν ἑνότητα στήν θεία Εὐχαριστία, τήν ἑνότητα μεταξύ τῶν Μυστηρίων. Ὅμως, δέν εἶναι δυνατόν νά στηρίζεται ἡ ἑνότητα τῆς Ἐκκλησίας μόνον στό Βάπτισμα, ὅπως αὐτό τελεῖται διαφοροτρόπως, καί νά παρακάμπτη τήν θεία Εὐχαριστία.

Ἐπίσης, ἕνα ἄλλο σημαντικό σημεῖο εἶναι ὅτι ἡ νέα ἐκκλησιολογική σύγκλιση μεταξύ τῶν Χριστιανῶν «ἐπικεντρώνεται στήν ἀποδοχή μιᾶς διηρημένης Ἐκκλησίας ἐντός τοῦ χρόνου» πού θά μποροῦσε νά χαρακτηρισθῆ ὡς «μία Νεστοριανίζουσα ἐκκλησιολογία», ὅτι δηλαδή, «ἡ Ἐκκλησία διαιρεῖται σέ δύο διαφορετικές ἑνότητες», ἡ μιά εἶναι στόν οὐρανό ἐκτός τοῦ χρόνου πού εἶναι «ἡ μόνη ἀληθινή καί καθολική», καί οἱ ἄλλες εἶναι οἱ «Ἐκκλησίες» ἐντός τοῦ χρόνου, οἱ ὁποῖες εἶναι «ἐλλειματικές καί σχετικές» πού ἀναζητοῦν νά πλησιάσουν μεταξύ τους. Μέ μιά τέτοια θεωρία «ἡ ἀνθρώπινη φύση τῆς Ἐκκλησίας εἶναι διηρημένη καί σκορπισμένη καί ἔχει χωρισθῆ ἀπό τήν Θεανθρώπινη κεφαλή». Μιά τέτοια ἐκκλησιολογία πού εἶναι «μιά Νεστοριανίζουσα ἐκκλησιολογία» ἤ «ἕνας ἐκκλησιαστικο-ιστορικός δοκητισμός», ὅπως ἐπισημαίνει ὁ π. Γεώργιος Φλωρόφσκυ, εἶναι ἀντίθετη μέ τήν διδασκαλία τῶν Ὀρθοδόξων γιά τήν Μία, Ἁγία, Καθολική καί Ἀποστολική Ἐκκλησία.

Ἡ ἐκκλησιολογία τῆς Β΄ Βατικανῆς Συνόδου δέν εἶναι ἐπιστροφή στήν πατερική παράδοση, δέν εἶναι ἐπιστροφή στίς πηγές, ὅπως διαφημίσθηκε, ἀλλά εἶναι παρέκκλιση ἀπό αὐτήν, στήν πραγματικότητα εἶναι ἕνα «νέο δόγμα ἤ μᾶλλον αἵρεση».