ΑΝΤΙΜΕΤΩΠΙΣΗ ΕΠΙΒΟΥΛΩΝ (Ψαλμός ιστ´)

ΑΝΤΙΜΕΤΩΠΙΣΗ ΕΠΙΒΟΥΛΩΝ

(Ψαλμός ιστ´)

Της Χριστούφαντου

=====

Τό δίκαιόν μου αἴτημα, Κύριε, ἄκουσόν μου,

εὐδόκησον καί πρόσδεξαι τῶν παρακλήσεών μου.

Δέξου μέ ὦτα εὐμενῆ αὐτήν τήν προσευχήν μου,

ὅπου μέ χείλη ἄδολα προσφέρω δέησίν μου.

Ἡ κρίσις καί ἀπόφασις ἄς ἔλθουν ἀπό Σένα,

αὐτοπροσώπως ἔκδωσε τά ''πρέπει'' γιά ἐμένα.

Οἱ ὀφθαλμοί τά δέοντα μάταια ἐρευνοῦνε, 

κυριαρχία τους ἄς δοῦν ἐκ Σοῦ γιά νά χαροῦνε.

Ἐξέτασες καί γνώρισες τά βάθη τῆς καρδίας,

τήν νύκτα μ᾽ ἐπισκέφθηκες σέ θλῖψιν ἀδικίας.

Στό πῦρ τό δοκιμαστικόν μ᾽ ἄφησες σκέψεών μου

καί δέν εὑρέθη μέσα μου ἐμπάθεια ἐχθρῶν μου.

Γιά νά μήν πῇ τό στόμα μου τά ἔργα πονηρίας

ἀνθρώπων πού ἀρνήθηκαν πρόσκλησιν σωτηρίας,

ἐγώ σκληρές ἐφύλαξα ὁδούς τῶν ἐντολῶν Σου,

γιά λόγους τῶν χειλέων Σου καί θείων διδαχῶν Σου.

Διαγωγήν συμμόρφωσε κι ὅλην τήν βιοτήν μου,

γιά νά βαδίζω πάντοτε ὀρθά εἰς τήν ζωήν μου.

Μή κλονισθοῦν οἱ πόδες μου, μή γίνῃ κι ὀλισθήσω,

μακράν τοῦ Σοῦ θελήματος πῶς ἔρημος θά ζήσω;

Μέ πίστιν τήν ἀκλόνητον φώναξα ''ὦ Θεέ μου'',

Σύ ἄνωθεν στό παρελθόν βρισκόσουν, Κυριέ μου.

Ἀπό τό ὕψος τ᾽ οὐρανοῦ σκῦψε καί ἄκουσόν με,

μή ἀπορρίψῃς αἴτησιν, ἐλθέ κι ἀνάπαυσόν με.

Φανέρωσον τό ἔλεος μέ τρόπον θαυμαστόν Σου,

Σύ σώζεις τούς ἐλπίζοντας, δείχνεις τόν θρίαμβόν Σου.

Ἐκύκλωσαν ἐπιβουλές πάντων ἀνθισταμένων,

ἡ δεξιά Σου σύμμαχος ὅλων τῶν πονεμένων.

Ἐκ βάθους Σέ παρακαλῶ, Κύριε, φύλαξόν με,

τώρα «ὡς κόρην ὀφθαλμοῦ» ταχέως φρούρησόν με.

Στήν τῶν πτερύγων Σου σκιά νά τύχω προστασίας,

ἄς μέ σκεπάσ᾽ ἡ Χάρις Σου ἕνεκεν ἀληθείας.

Ἀπάλλαξόν με, Κύριε, ἀπό τῶν ἀσεβούντων,

πολύ μέ ταλαιπώρησαν παγίδες τῶν μισούντων.

Ἰδού κακοί ἐκύκλωσαν, ἔστησαν τάς ἐνέδρας, 

ὅπου στραφῶ κι ὅπου διαβῶ, κακῶν ὑψοῦνται ἕδρας.

Ἀναισθησία σφράγισε ὅλην τήν ὕπαρξίν τους,

σκληρύνθηκε καρδία τους ἀπ᾽ τήν προαίρεσίν τους.

Τό στόμα τους ἐξέβρασε λόγους τῆς ἀτιμίας,

φράσεις θρασεῖες λάλησε καί ὑπερηφανείας.

Ἀφοῦ πρῶτα μ᾽ ἐξέβαλαν ἀπ᾽ τήν γλυκειά πατρίδα,

τώρα μέ περικύκλωσαν νά χάσω τήν ἐλπίδα.

Πρός ἕνα στρέφουν ὀφθαλμούς, στή γῆ νά μέ ξαπλώσουν,

μέσα της νά μέ θάψουνε, πρῶτα σάν μέ σκοτώσουν.

Ὡς θήραμα μ᾽ ἐξέλαβαν, καραδοκοῦν ὡς λέων,

ἑτοιμασμένος νά ριχθῇ, ὡς κτῆνος πειναλέον

καί ὡς μικρόν τοῦ λέοντος καθώς παραμονεύει,

σέ μέρη τά ἀπόκρυφα καί λείαν του προσμένει.

Φθάνει ὡς τώρα Κύριε, ἔγειρε, πρόφθασέ τους,

προτοῦ μέ θανατώσουνε, σπεῦσον, ἐκδίωξέ τους.

Ἀπό δολίους ἀσεβεῖς γλύτωσε τήν ψυχήν μου,

ὕψωσε τήν ρομφαίαν Σου, ὅλοι φθονοῦν ζωήν μου.

Ὦ Κύριε, ξεχώρισε ὀλίγους ἐκλεκτούς Σου

κι ἀπό γῆς διασκόρπισε τούς ἀσεβεῖς ἐχθρούς Σου.

Στόν κόσμον εἶναι εὐτυχεῖς γεμίζουν τήν γαστέρα,

πλουτίζουν τέκνα κι ἐγγονούς νύχτα καί τήν ἡμέρα.  

Ὅμως ἐγώ θά ἐργασθῶ στήν ἅγια ἀρετήν Σου

καί μέ αὐτήν θά αἰσθανθῶ τήν θεϊκήν τρυφήν Σου. 

Θ᾽ ἀπολαμβάνω Χάριτος καί ὕμνους θ᾽ ἀναμέλπω,

τήν δόξαν τοῦ Προσώπου Σου ἀπαύστως σάν θά βλέπω.