ΣΧΟΛΙΟ ΣΤΗΝ ΑΝΑΦΟΡΑ ΠΕΡΙ “ΒΑΣΙΛΙΚΗΣ ΟΔΟΥ” ΔΙΑΚΡΙΣΕΩΣ ΚΑΙ ΜΕΤΡΙΟΠΑΘΕΙΑΣ, ΤΩΝ ΚΛΑΣΣΙΚΩΝ ΔΙΔΑΣΚΑΛΩΝ ΤΗΣ ΑΡΧΑΙΑΣ ΕΚΚΛΗΣΙΑΣ

ΣΧΟΛΙΟ ΣΤΗΝ ΑΝΑΦΟΡΑ ΠΕΡΙ “ΒΑΣΙΛΙΚΗΣ ΟΔΟΥ” ΔΙΑΚΡΙΣΕΩΣ ΚΑΙ ΜΕΤΡΙΟΠΑΘΕΙΑΣ, ΤΩΝ ΚΛΑΣΣΙΚΩΝ ΔΙΔΑΣΚΑΛΩΝ ΤΗΣ  ΑΡΧΑΙΑΣ ΕΚΚΛΗΣΙΑΣ

«Ου χωρεί συγκατάβασις εις τα της Ορθοδόξου Πίστεως»

Του θεολόγου κ. Β. Χαραλάμπους

=====

Σε κείμενο του π. Ιωάννη Χρυσαυγή, στο Amen.gr, που τιτλοφορείται “Η Μεγάλη Σύνοδος της Ορθόδοξης Εκκλησίας το 2016”, μεταξύ άλλων αναφέρεται και στη: «‘’βασιλική οδό’’ διάκρισης και μετριοπάθειας που υιοθέτησαν οι κλασσικοί διδάσκαλοι της αρχαίας Εκκλησίας». Η αναφορά τούτη έχει ως καταληκτικό ερώτημα το εξής: «Θα δούμε λοιπόν, μια καταδίκη των αυτονομιστικών ομάδων και μιαν εκ νέου δέσμευση προς ένα οικουμενικό άνοιγμα;»

Η αρχαιότητα δεν προσθέτει κύρος στα θέματα αληθειών της Πίστεως, αλλ’ ούτε και παρατηρεί κανείς πιο “μετριοπαθή” στάση απέναντι τους αιρετικούς, από τους Πατέρες της περιόδου εκείνης.  

Ο όρος “μετριοπάθεια” δεν έχει θέση στην ομολογία της Ορθοδόξου Πίστεως. «Ου χωρεί συγκατάβασις εις τα της Ορθοδόξου Πίστεως».    

Επιπρόσθετα με αυτά θα αναφερθώ και στο γνώρισμα αρχαιότητα (antiquitas) των Παπικών, για να προλάβω από κάποιους, την εκκλησιολογική στρέβλωση που αφορμάται από αυτό το κριτήριο. 

Ίσως κάποιοι αφορμούμενοι από αναφορές περί αρχαίας Εκκλησίας, περιπέσουν και στην αυθαίρετη εκκλησιολογική θεώρηση των Παπικών, οι οποίοι ανάμεσα στα τέσσερα διακριτικά γνωρίσματα τα οποία δέχονται, για να χαρακτηρισθεί κάποιος «Πατήρ της Εκκλησίας», αναφέρουν την αρχαιότητα (antiquitas). Με αυτή την αυθαίρετη εκκλησιολογική θεώρηση οι Παπικοί, περιορίζουν τους Πατέρες της Εκκλησίας στους πρώτους αιώνες του Χριστιανισμού. Είναι λάθος εκκλησιολογικό, να θεωρήσει κάποιος ότι ο «θείος κατάλογος, των Πατέρων ο σεπτός», κατηγοριοποιείται με βάση το κριτήριο της  αρχαιότητας (antiquitas).

Ο π. Γεώργιος Φλωρόφσκυ δεν συμφωνεί  με τη αυθαίρετη στάση ορισμένων, να περιορίζουν το κύρος με την αρχαιότητα, παρατηρώντας ότι «δεν υπάρχει ελάττωση κύρους στην πορεία της χριστιανικής ιστορίας». Ο Άγιος Σιλουανός ο Αθωνίτης όρισε την Ιερή Παράδοση της Εκκλησίας μας ως την «εν Αγίω Πνεύματι ζωή της Εκκλησίας». 

Να υπενθυμίσομε τη στάση των Αγίων Πατέρων της Εκκλησίας έναντι των αιρετικών. 

Να υπενθυμίσομε ότι στα «αρχαία» Απόστιχα Προσόμοια, του Εσπερινού της Κυριακής της Ορθοδοξίας, ψάλλομε «Λύμης φθοροποιού, φυγόντες κακοδόξων».

Να υπενθυμίσομε ότι είναι ο Κανών ΛΓ΄ της εν Λαοδικεία Συνόδου που λέγει «Ου δει αιρετικούς ή σχισματικούς συνεύχεσθαι».

Να υπενθυμίσομε ότι είναι ο Άγιος Γρηγόριος ο Θεολόγος που  αναφέρει: “Το μεν γαρ ομόγνωμον και ομόθρονον, το δε αντίδοξον και αντίθρονον· και η μεν προσηγορίαν, η δε αλήθειαν έχει διαδοχής».

Να υπενθυμίσομε το «αιρετικόν άνθρωπον μετά μίαν και δευτέραν νουθεσίαν παραιτού» (Τίτ. 3,10).

Να υπενθυμίσομε τον πομαντικό προστατευτικό λόγο του Ευαγγελιστή Ιωάννη: «ει τις έρχεται προς υμάς και ταύτην διδαχήν ου φέρει, μη λαμβάνετε αυτόν εις οικίαν, και χαίρειν αυτώ μη λέγετε»  (Β΄ Ιω. 1,10).

Να υπενθυμίσομε τι αναφέρει ο τελών εν ισχύι, επικυρωμένος από την Πενθέκτη Οικουμενική Σύνοδο α΄ Κανών του Μεγάλου Βασιλείου: “οι της Εκκλησίας αποστάντες ουκ έτι έσχον την Χάριν του Αγίου Πνεύματος εφ’ εαυτούς· επέλιπε γαρ η μετάδοσις τω διακοπήναι την ακολουθίαν…απορραγέντες, λαϊκοί γενόμενοι, ούτε του βαπτίζειν, ούτε του χειροτονείν είχον εξουσίαν, ούτε ηδύναντο Χάριν Πνεύματος Αγίου παρέχειν, ης αυτοί εκπεπτώκασι».

Να υπενθυμίσομε το του Αγίου Κυρίλλου Αλεξανδρείας: «του μη ανέχεσθαι διαπίπτειν τον λόγον».

Nα υπενθυμίσομε τη στάση της Εκκλησίας την περίοδο εκείνη, για το βάπτισμα των αιρετικών, η οποία αποδέχθηκε τη θέση του Αγίου Κυπριανού, για αναβαπτισμό τους και όχι του Πάπα Ρώμης Στεφάνου, ο οποίος θεωρούσε έγκυρο το βάπτισμά τους.

Έγιναν ποτέ οικουμενικά (οικουμενιστικά) ανοίγματα; 

Γιατί να διαχωρίσομε τους Πατέρες της Εκκλησίας μας με βάση την αρχαιότητα; Η εν αγάπη ομολογία της αληθινής Πίστεως είναι η μεγαλύτερη ευεργεσία προς τους ευρισκομένους στην πλάνη συνανθρώπους μας. Μήπως η αναφορά στους πύρινους λόγους κάποιων “μεταγενέστερων” Αγίων έναντι του Παπισμού, εμποδίζει τα οικουμενιστικά ανοίγματα κάποιων; 

Η μόνη “βασιλική οδός”, των Αγίων Πατέρων της Εκκλησίας μας, Ορθοδόξως νοουμένη  είναι η εν αγάπη ομολογία των αληθειών της Πίστεώς μας που είναι και το μεγαλύτερο οικουμενικό άνοιγμα. «Ου χωρεί συγκατάβασις εις τα της Ορθοδόξου Πίστεως».