ΜΙΑ ΛΕΙΤΟΥΡΓΙΑ ΣΤΟΝ ΑΓΙΟ ΓΕΩΡΓΙΟ ΚΑΡΥΤΣΗ ΤΗΣ ΑΘΗΝΑΣ

ΜΙΑ ΛΕΙΤΟΥΡΓΙΑ ΣΤΟΝ ΑΓΙΟ ΓΕΩΡΓΙΟ ΚΑΡΥΤΣΗ ΤΗΣ ΑΘΗΝΑΣ

Του Θεολόγου κ. Ανδρέα Κυριακού

=====

Χτές Κυριακή βρέθηκα στην Αθήνα κι είπα να λειτουργηθώ στον Αγιο Γεώργιο Καρύτση, που βρίσκεται στο κέντρο της πρωτεύουσας, κοντά στην οδό Σταδίου. Ο ιερέας μπήκε βιαστικός στο ιερό βήμα για ν’ αρχίσει την ακολουθία και δεν τον πολυπρόσεξα. Ομως όταν κάποια στιγμή του Ορθρου βγήκε με το ιερό ευαγγέλιο κατά την εμμελή ανάγνωση του 50ου Ψαλμού διαπίστωσα ότι δεν είναι Ελληνας αλλά Ινδός. Θα μου πείτε πειράζει; Ασφαλώς όχι, γιατί να υπάρξει οποιαδήποτε ένσταση; “Αινείτε τον Κύριον πάντα τα έθνη, επαινέσατε αυτόν πάντες οι λαοί”; Και τα ελληνικά του ιερέως θαυμάσια και οι κινήσεις του ιεροπρεπείς και το εκκλησίασμα φαινόταν ότι τον αποδέχεται και τον εκτιμά. Οι άγνωστοι μου ψάλτες έψαλλαν σεμνά, κατανυκτικά και μελωδικότατα ολόκληρο τον Ορθρο.

Ομως κάποια στιγμή μόλις ολοκληρώθηκε η Δοξολογία εξαφανίστηκαν οι ψάλτες! Μέχρι να αναρωτηθώ τι συμβαίνει η απάντηση ήλθε σε κλάσμα δευτερολέπτου. Ανέβηκαν στο γυναικωνίτη κι ενώθηκαν με τα λοιπά μέλη της μικτής χορωδίας κι άρχισαν τα όργανα. (Δεν μιλάμε για μουσικά όργανα μα για σπαραξικάρδια φράγκικα μελωδήματα). Κι εγώ ο αφελής κι αμύητος νόμιζα πως αυτά συμβαίνουν κατά το μάλλον και ήττον πέραν του Ατλαντικού κι είναι αποκλειστική κληρονομία του Μελέτιου Μεταξακη και του Αθηναγόρα! Πού να υποπτευθώ ότι εν μέσαις Αθήναις θα άκουγα (θα υπέφερα ακούγοντας) αυτά τα παράφωνα και κακόχορδα και σπαραξικάρδια μέλη!

Κοντολογίς φρίκη. Δεν υποπτεύθηκαν τουλάχιστον οι διαπράττοντες το ακουστικόν αυτό έγκλημα ότι ο Δαμασκηνός Ιωάννης έζησε πριν να αποφασίσουν οι φραγκοπαρμένοι να μας πασάρουν αυτές τις αηδίες!

Για να γίνω όσο πιο κατανοητός γίνεται, φαντάζεστε τι θα βγει αν τραγουδήσουμε τον Εθνικό Υμνο στο ρυθμό της “Γέριμης της βράκας” (πρόκειται για λαικό σκωπτικό άσμα στην κυπριακή διάλεκτο); Τω όντι μίξις άμικτος και τέρας αλλόκοτον. 

Μάταια προσπαθούσα να συγκεντρωθώ στα δρώμενα της θείας λειτουργίας. Συνεχώς το μυαλό μου έφευγε και νόμιζα πως άκουγα κάποια βαρκαρόλα. Η σκέψη μου δεν μπορούσε να ξεκολλήσει από το γνωστό άσμα O sole mio.

To τροπάριο που δεν κατάφεραν να δολοφονήσουν οι άνδρες κι οι γυναίκες της φραγκοχορωδίας ήταν το απολυτίκιο του Αγίου Νεκταρίου που φαίνεται ότι επειδή δεν το γνώριζαν άφησαν τον ψάλτη να το ψάλλει εκκλησιαστικά κι όχι φράγκικα. Δεν έφτανε αυτό έψαλλαν -άκουσον! άκουσον!-, και το νεκρώσιμο κοντάκιο “Μνήσθητι Κύριε ως αγαθός του δούλου σου ...”. Μα καλά δεν γνωρίζουν ότι η μέρα που προσευχόμαστε για τους κεκοιμημένους είναι το Σάββατο; Δεν ξέρουν ότι την Κυριακή, κάθε Κυριακή την ανάστασιν εορτάζομεν; Φαίνεται ήθελαν να πουλήσουν ανθρωπαρέσκεια στο μνημόσυνο κάποιου επώνυμου. Ξέρετε αυτή η ψώρα με το νεκρώσιμο κοντάκιο πριν από τον απόστολο της Κυριακής έχει κολλήσει και σε μερικούς ιερείς της Κύπρου. Καλά τα μνημόσυνα, αλλά το πρώτον που γιορτάζουμε στην Εκκλησία είναι η Ανάσταση του Χριστού. Πότε θα το εννοήσουν μερικοί; Ο ναός του Κυρίου δεν είναι αμπελοχώραφο του κάθε κενοτόμου (όχι καινοτόμου). “Πάντα ευσχημόνως και κατά ταξιν γενέσθω” προστάζει ο Μέγας Παύλος. Μήπως όλοι αυτοί τα ξέρουν καλύτερα απ’ αυτόν; 

Το πρόβλημα είναι ότι όλα αυτά τα φραγκομελωδήματα (γράφε παραληρήματα) συμβαίνουν εκεί κοντά στην Οδό Αγίας Φιλοθέης. Ακούει κανείς;