ΣΧΟΛΙΟ ΓΙΑ ΤΗΝ ΕΚΛΟΓΗ ΤΟΥ κ. Μ. ΚΩΝΣΤΑΝΤΙΝΟΥ ΣΑΝ ΚΟΣΜΗΤΟΡΑ ΤΗΣ ΘΕΟΛΟΓΙΚΗΣ ΣΧΟΛΗΣ ΤΟΥ Α.Π.Θ.

ΣΧΟΛΙΟ ΓΙΑ ΤΗΝ ΕΚΛΟΓΗ ΤΟΥ κ. Μ. ΚΩΝΣΤΑΝΤΙΝΟΥ ΩΣ ΚΟΣΜΗΤΟΡΑ ΤΗΣ ΘΕΟΛΟΓΙΚΗΣ ΣΧΟΛΗΣ ΤΟΥ Α.Π.Θ.

Του Παναγιώτη Τελεβάντου

========

Η εκλογή του κ. Μιλτιάδη Κωνσταντίνου ως νέου Κοσμήτορα της Θεολογικής Σχολής του Αριστοτελείου Πανεπιστημίου Θεσσαλονίκης προκάλεσε -ως εικός- πολλές αντιδράσεις και πολλά αρνητικά -κατά το πλείστον- σχόλια. 

Ο κ. Μ. Κωνσταντίνου δεν είναι τυχαίος άνθρωπος. Είναι επίλεκτο μέλος της πανεπιστημιακής κοινότητας, αντιπρόεδρος του Συλλόγου Θεολόγων “Καιρός”, Αγουριδικός θεολόγος ως προς τα φρονήματα, θαμώνας του ΠΣΕ, συμμετέχει σε οικουμενιστικές ασχημίες με συμπροσευχές σε παπικό ναό στη Θεσσαλονίκη κοκ..

Καθόλου παράξενο, λοιπόν, ότι οι παραδοσιακοί πιστοί άκουσαν την είδηση της εκλογής του με πραγματική δυσφορία.

Τι πιο φυσικό από το να δουν την εκλογή του ως επιβεβαίωση της γενικής πεποίθησης ότι το ορθόδοξο φρόνημα της Θεολογικής Σχολής Θεσσαλονίκης έχει διαβρωθεί χωρίς ελπίδα αναστροφής;

To make things worse ο κ. Μ. Κωνσταντίνου, άμα τη εκλογή του, έκανε δηλώσεις με τις οποίες έκανε pre-emptive strike (προληπτικό κτύπημα), επειδή προφανώς γνώριζε ποιες αντιδράσεις θα προκαλούσε η εκλογή του, εναντίον των “φονταμενταλιστικών” -όπως τα χαρακτήρισε- “ιστολογίων”, τα οποία διασύρουν το κύρος της Σχολής και επιβεβαίωσε τους οικουμενιστικούς, πολυπολιτισμικούς και αριστερούς προσανατολισμούς του.

Η εκλογή του κ. Μ. Κωνσταντίνου δεν πρέπει να ξενίζει κανένα. Ο κ. Π. Βασιλειάδης και οι συν αυτώ σχεδίασαν και έβαλαν σε εφαρμογή μακρόπνοο λίαν αποτελεσματικό σχέδιο που απέφερε και αποφέρει πολύ πλούσιους καρπούς στις Θεολογικές Σχολές, στο Υπουργείο Παιδείας, στο Παιδαγωγικό Ινστιτούτο και στους επιτελικούς οργανισμούς της Εκκλησίας. Ακόμη και στην Ιεραρχία.

Στην επέλαση αυτού του άριστα οργανωμένου σχεδίου, ο π. Θεόδωρος Ζήσης και οι συν αυτώ, δεν έφεραν καμία ουσιαστική αντίσταση. Παντελώς ανίκανοι να οργανώσουν πραγματική αντίσταση και να εκπονήσουν επιθετική στρατηγική περιορίστηκαν -και ακόμη περιορίζονται- σε διαμαρτυρίες για τα κακώς κείμενα, οι οποίες μάλιστα ακούγονται όλο και λιγότερο συχνά και όλο και λιγότερα έντονες. 

Είναι χαρακτηριστικό ότι ο π. Θεόδωρος Ζήσης εξακολουθεί να αποφεύγει να συνεχίσει -όπως υποσχέθηκε- τον θεολογικό σχολιασμό της Διακήρυξης του Πάπα Φραγκίσκου και του Παναγιότατου Οικουμενικού Πατριάρχη κ. Βαρθολομαίου στα Ιεροσόλυμα. 

Η μάχη εναντίον της εκκοσμίκευσης, των νεωτερισμών και του Οικουμενισμού και η αντίσταση για τη μετατροπή του μαθήματος των Θρησκευτικών σε θρησκειολογικό και των Θεολογικών Σχολών σε Σχολές Ιστορίας των θρησκειών, αφέθηκε σχεδόν εξ ολοκλήρου σε μεμονωμένα άτομα (στην Ιεραρχία, στην Ακαδημαική κοινότητα, στους Θεολογικούς συνδέσμους κτλ.) και σε ορισμένα ιστολόγια και χριστιανικά έντυπα.

Τώρα κλαίμε και διαμαρτυρόμαστε για την ανάδειξη του κ. Μ. Κωνσταντίνου -με τόσο ευρεία μάλιστα πλειοψηφία- στην Κοσμητεία της Θεολογικής Σχολής Θεσσαλονίκης. Μήπως έπρεπε πρωτίστως να κλαίμε γοερά για την απουσία ηγέτη και στρατηγού που να μπορεί να σχεδιάσει αγώνες και να οργανώσει πραγματική άμυνα και επίθεση;

Ασχετα του πόσο πρόθυμοι είμαστε να το παραδεχτούμε, η πικρή αλήθεια είναι ότι είμαστε “ως πρόβατα μη έχοντα ποιμένα”, σε αντίθεση με το οικουμενιστικό στρατόπεδο που έχει ηγέτη, σύμπνοια, στρατηγική, όρεξη για δουλειά, εντυπωσιακή παραγωγικότητα και προθυμία για ανάληψη προσωπικής επώνυμης ευθύνης.

Το πιο τραγικό είναι ότι το οικουμενιστικό στρατόπεδο αποτελείται από λιγότερα από εκατό πρόσωπα. Και όμως αποφέρουν πολλαπλάσιας ισχύος αποτέλεσμα από ότι εμείς. Μήπως η ενδεδειγμένη στάση είναι, αντί να τους προπηλακίζουμε, να αποκτήσουμε το δικό τους αγωνιστικό φρόνημα, όχι για να εμπεδώσουμε, όπως αυτοί, νεωτερισμούς και αιρέσεις, αλλά για να προβάλουμε τις αλήθειες της πίστης μας;