ΑΙ ΕΥΡΥΤΕΡΑΙ ΠΡΟΕΚΤΑΣΕΙΣ ΤΗΣ ΕΚΤΡΟΠΗΣ ΤΩΝ ΕΚΤΡΩΣΕΩΝ

ΑΙ ΕΥΡΥΤΕΡΑΙ ΠΡΟΕΚΤΑΣΕΙΣ ΤΗΣ ΕΚΤΡΟΠΗΣ ΤΩΝ ΕΚΤΡΩΣΕΩΝ

Του Παναγιώτη Τελεβάντου

============

Ἐπειδὴ ἀπὸ τὴν πρώτην στιγμὴν τῆς “συλλήψεως” ἑνὸς ἐμβρύου, ἔχομεν ἀμέσως μίαν καινούργιαν ἀνθρωπίνην ὕπαρξιν, διὰ τοῦτον τὸν λόγον, λίαν ἐπικίνδυνος καὶ φοβερὰ εἶναι ἀπὸ πνευματικῆς σκοπιᾶς (καὶ ὄχι μόνον) καὶ ἡ λεγομένη “ἐξωσωματικὴ γονιμοποίησις”, ὅταν αὐτὴ συνεπάγεται ἀπόρριψιν (=φόνον ἀνθρωπίνων ζωῶν) γονιμοποιηθέντων ὠαρίων! Καθ’ ὅσον καὶ αὐτὰ τὰ γονιμοποιούμενα ὠάρια ἀπαρτίζουν ἀνθρωπίνους ὑπάρξεις εἴτε ἀφήνομεν γονιμοποιημένα ὠάρια ἔγκλειστα εἰς τὰ “ψυγεῖα”, μὲ ἀκαθορίστους, ὑπόπτους καὶ συγκεχυμένους προορισμούς, ἕως καὶ θανατικὰς καταλήξεις.

Τί δὲ νὰ εἴπωμεν διὰ τὰ λεγόμενα “χάπια τῆς ἑπόμενης ἡμέρας”, καθὼς καὶ δι’ ἄλλα, παρομοίας παρεκτροπῆς σατανικὰ ἐφευρήματα; Διότι, ὅλα αὐτὰ ἀποσκοποῦν σαφῶς καὶ ἀναμφιβόλως ὄχι εἰς τὴν διάσωσιν ἀλλὰ εἰς τὴν δολοφονίαν τοῦ ἐμβρύου, ποὺ ἐνδεχομένως «συνελήφθη»!

Ἀλλὰ δυστυχῶς ὁ εὐρύτατος κύκλος τῆς Ἐκτροπῆς τῶν Ἐκτρώσεων δὲν ἐξαντλεῖται μόνον εἰς αὐτά:

Προκειμένου νὰ ἀποφευχθῆ ἡ τεκνογονία χρησιμοποιοῦνται ἐνίοτε, ἕως καὶ μηχανουργήματα πονηρά, ποὺ αὐτὰ ἐμπεριέχουν τὴν ἱκανότητα νὰ φονεύσουν τὸ ἐνδεχομένως συλληφθὲν “ἀνεπιθύμητο παιδί”.

Ἀλλά, ὤ! τοῦ παραλόγου τῆς ἀνθρωπίνης “λογικῆς”! Προκειμένου νὰ ἐπιτευχθῆ «τεκνογονία», ἐπενοήθησαν καὶ χρησιμοποιοῦνται εἰς τὰς σημερινὰς ἡμέρας τῆς Ἀποστασίας, ἀκόμη καὶ ἐπικίνδυνοι μέθοδοι διὰ τὴν ἀνθρώπινην ζωήν, ἀποσκοποῦσαι εἰς τὸ νὰ προκύψη νέα ἀνθρωπίνη ζωή. Καλύπτονται ὅμως αἱ μέθοδοι αὐταὶ κάτω ἀπὸ τὸν μανδύαν τῶν ὀνομαζομένων «ἐξωσωματικῶν μεθόδων». Καὶ λέγομεν “ἐπικίνδυνοι μέθοδοι διὰ τὴν ἀνθρωπίνην ζωήν”, διότι κατὰ τὴν ἐνεργοποίησιν καὶ πραγματοποίησιν αὐτῶν τῶν μεθόδων, οὐχὶ σπανίως, πραγματοποιοῦνται ἐκούσιοι ἀπορίψεις ἤδη γονιμοποημένων ὠαρίων, ἄρα, οὐσιαστικῶς, ἐκτελοῦνται φόνοι ἀνθρωπίνων ζωῶν.

Καὶ ὁ ἐξώφθαλμος παραλογισμὸς ἔγκειται εἰς τὸ γεγονὸς ὅτι κατὰ τὴν ἐπίμονον προσπάθειαν δημιουργίας “πάσῃ θυσίᾳ” μιᾶς νέας ζωῆς, χρησιμοποιοῦνται συχνάκις τοιαῦται μέθοδοι, κατὰ τὰς ὁποίας ἐνυπάρχει ἰσχυρὰ ἡ πιθανότης νὰ φονεύονται πολλαὶ ἄλλαι ἀνθρώπιναι ζωαί.

Προκειμένου νὰ φέρωμεν ζωήν, φονεύομεν, κατὰ κανόνα ἐλαφρᾷ τῇ καρδίᾳ, ἄλλας ζωάς!!! Ἐν προκειμένῳ ὑπογραμμίζομεν καὶ πάλιν ὅτι ἑκάστη ἰδιαιτέρα καὶ διακεκριμένη ἀνθρωπίνη ὕπαρξις “ἐμψυχοῦται”, καὶ ἑπομένως ὑπάρχει ἐν ζωῇ, ἀπὸ τὴν πρώτην κιόλας στιγμὴν τῆς συλλήψεώς της!

Ὁ "παρα-λογισμὸς” εἰς τὰς “ἀ-λόγους” ἡμέρας μας ἐμφανίζεται καὶ μὲ τὸ γεγονὸς ὅτι: Ἐνῷ μετὰ πάσης εὐκολίας φονεύομεν τὰ συλλαμβανόμενα “ἀνεπιθύμητα παιδιά”, ταυτοχρόνως ὅμως, μετὰ πάσης δυσκολίας τὰ ἄτεκνα ζευγάρια προσπαθοῦν νὰ ἀποκτήσουν ἔστω καὶ ἕνα παιδάκι!

Τὸ πρὸς ἔκτρωσιν “ἀνεπιθύμητο παιδί”, ἀντὶ νὰ δολοφονεῖται, διατὶ δὲν προσφέρεται πρὸς υἱοθεσίαν εἰς ἕνα ἄτεκνον ἀνδρόγυνον; Εἶναι προτιμότερον τὸ ἔγκλημα τοῦ φόνου παρὰ ἡ φιλανθρωπία τῆς υἱοθεσίας;

Καὶ ὅμως! Ὑφίσταται συχνάκις ἡ ἑξῆς ἐξωφρενικὴ συμπεριφορά: Νὰ προτιμᾶ ἡ κυοφοροῦσα νὰ γίνη φόνισσα τοῦ κυοφορουμένου παιδιοῦ της, παρὰ νὰ τὸ παραχωρήση διὰ υἱοθεσίαν εἰς ἕνα ἄτεκνον ζευγάρι, τὸ ὁποῖον ἐπιθυμεῖ μὲν νὰ ἀποκτήση ἕνα παιδάκι, ἀλλὰ ἀδυνατεῖ νὰ τεκνογονήση, λόγῳ π.χ. ἰατρικῆς φύσεως δυσκολιῶν!

Τί δὲ νὰ ἀναφέρωμεν συναφῶς, διὰ τὴν “ὑπόγειον” (ἄλλοτε μὲν ἐν ἐπιγνώσει, ἄλλοτε δε ἐν ἀποκρύψει, πρὸς τὸ ζευγάρι ποὺ ἐπιθυμεῖ τὴν ἀπόκτησιν τέκνου) χρησιμοποίησιν ὑπὸ τῶν ἐμπλεκομένων «εἰδικῶν», εἴτε ξένου σπέρματος, εἴτε ξένου ὠαρίου, εἴτε ξένων ἀμφοτέρων πρὸς τὰ γενετικὰ δεδομένα τοῦ ζεύγους! Λίαν εὐλαβεῖς ἐπιστήμονες, ἔχοντες γνήσιον φόβον Θεοῦ, δὲν διστάζουν νὰ τοποθετοῦνται ἐν προκειμένῳ ἐκφράζοντας τὴν ἄποψιν ὅτι ἡ πρᾶξις αὐτὴ συνιστᾶ κατ’ οὐσίαν πρᾶξιν μοιχείας!

Καὶ ὑποβάλλομεν τὰ ἐρωτήματα:

Διὰ τῆς χρησιμοποιήσεως ἀλλοτρίων γενετικῶν ὑλικῶν, δὲν θὰ ἐπέλθη ἀναμφιβόλως καὶ σύγχυσις γενεῶν;

Δὲν ἐνυπάρχει ὁ κίνδυνος νὰ παρουσιαθοῦν μελλοντικῶς, ἔστω ἐν ἀγνοίᾳ, πράξεις αἱμομειξίας;

Μήπως ὁ ἄνθρωπος κατὰ τοὺς σημερινοὺς καιροὺς τῆς Ἀποστασίας, προσπαθῆ νὰ γίνη ὁ ἴδιος Θεός, ἐρήμην τοῦ Θεοῦ;

Μήπως ἐπαναλαμβάνεται καὶ πάλιν ἡ Ὕβρις τῶν ἀνθρώπων, ποὺ προσεπάθησαν ἄλλοτε νὰ κατασκευάσουν τὸν «Πύργον τῆς Βαβέλ»; Θέλησαν καὶ τότε οἱ ἄνθρωποι νὰ φθάσουν τὸν Θεόν, νὰ γίνουν οἱ ἴδιοι “Θεοί”, ἐρήμην τοῦ ἁγίου Του θελήματος.

Μήπως ὁ ἄνθρωπος τῆς Ἀποστασίας τῶν ἡμερῶν μας προσπαθῆ νὰ ὑποκαταστήση ὁ ἴδιος τὸν ρόλο τοῦ Δημιουργοῦ, ἐρήμην τοῦ ὄντως Δημιουργοῦ;

Ἐὰν ἡ Ὕβρις τῆς παλαιᾶς ἐποχῆς ἐπέφερε σύγχυσιν γλωσσῶν, μήπως ἡ ἀνάλογος Ὕβρις τὴς σημερινῆς Ἀποστασίας, ἐπιφέρει σύγχυσιν φυλῶν, σύγχυσιν γενῶν καὶ σύγχυσιν οἰκογενειῶν;

Μήπως αἱ ἐν πολλοῖς ἀνεξέλεγκτοι ἐπεμβάσεις εἰς τὸ βαθύτατο μυστήριο τῆς ἐκκινήσεως μίας ἑκάστης ξεχωριστῆς ἀνθρωπίνης ὑπάρξεως, θὰ ἐπιφέρη, ὡς ἀναπόφευκτον ἀποτέλεσμα, ἀλλοτρίωσιν βιολογικὴ καὶ ἄρα καταστροφικὴν διὰ τὸ γένος τῶν ἀνθρώπων;

Εὐλογημένη ἀσφαλῶς ἡ ἐπιθυμία τοῦ κάθε ζεύγους, εὑρισκομένου ἐν τῇ τοῦ “Γάμου Κοινωνίᾳ”, διὰ ἀπόκτησιν τέκνων. Ἀλλ’ ὅμως αὐτὴ ἡ κατ’ ἀρχὴν εὔλογος ἐπιθυμία δὲν εἶναι ἀσφαλῶς πρέπον, οὔτε νὰ ἀπολυτοποιῆται, οὔτε νὰ “θεοποιεῖται”, οὔτε νὰ αὐτονομῆται ἀπὸ τὸ σύνολο τῶν θείων ἐντολῶν. Καὶ δὲν εἶναι πρέπον ἡ ἐπιθυμία πρὸς τεκνογονίαν νὰ καθίσταται βασανιστικὴ καὶ ἔμμονος ἰδέα, ἡ ὁποία, κατὰ τὴν ἄποψιν τοῦ ζεύγους, δέον ὅπως ἱκανοποιηθῆ “πάσῃ θυσίᾳ”, ἐρήμην τῶν πνευματικῶν προϋποθέσεων καὶ ἐρήμην τῆς ἐκζητήσεως ἐν προκειμένῳ τοῦ ἁγίου θελήματος τοῦ Θεοῦ.

Μήπως ἐκζητεῖται ἐπιμόνως καὶ ἀλαζονικῶς ἡ πραγματοποίησις τοῦ ἰδικοῦ μας θελήματος, ἔξω ἀπὸ τὰ εὐλογημένα ὅρια τὰ ὁποῖα ἔθεσεν εἰς τὸν ἄνθρωπον ὁ Δημιουργός; Ἔξω ἀπὸ τὸ θέλημα τοῦ Θεοῦ;

Πῶς ἐκφωνοῦμεν, οἱ πιστοὶ, καθημερινῶς τὸ θεοδίδακτο: «Γενηθήτω τὸ θέλημά ΣΟΥ, ὡς ἐν οὐρανῷ καὶ ἐπὶ τῆς γῆς», ἐνῶ ἐπιζητοῦμεν “ἐτσιθελικῶς” καὶ πεισματικῶς τὸ ἰδικόν μας, καὶ μόνον τὸ ἰδικόν μας, θέλημα;