ΝΕΚΡΟΛΟΓΙΑ ΑΝΤΡΟΥ ΠΑΠΑΝΤΩΝΙΟΥ

ΝΕΚΡΟΛΟΓΙΑ ΑΝΤΡΟΥ ΠΑΠΑΝΤΩΝΙΟΥ

Του κ. Στ. Παπαντωνίου

=======================

Να μιλήσω για τη ζωή σου, αδελφέ μου, είναι σάμπως δύσκολο, μη ξέροντας πούθε ν’ αρχίσω. Γιατί αγαπούσες τη ζωή και δεν τη χόρταινες με τίποτε, όπως και τη χαρά.

Μεγάλες οι προσδοκίες σου για όλους και για όλα, προπάντων για τον εαυτό σου. Οι γνώσεις σου πολλές και εκπληκτικές πολλές φορές. Εκεί που νόμιζε κανείς πως δεν είχες τι να πεις, άνοιγες το στόμα κι άφηνες κατάπληκτο, τουλάχιστον εμένα. Με τη φωνή σου πάντα δυνατή, με την καρδιά σου πάντα ανοιχτή, με το στόμα να μην ξέρει να κλείσει, αν δεν έλεγε όσα ήθελες να πεις.

Την παλικαριά σου κανένας δεν την αμφισβήτησε:  απόδειξη τα τραύματά σου. Άλλα στο φυλάκιο, τότε που υπηρετούσες ακόμα τη θητεία σου. Κι άλλα ύστερα στην εισβολή. Έχω να λέω πως αν δεν ήσουν εσύ κι οι φίλοι σου στο φυλάκιο του Καπαρτή, ο άγιος Κασσιανός θα’ χε από καιρό πέσει στα χέρια των εχθρών μας. Τα βόλια στο κορμί σου επιβεβαιώνουν την πάλη σου και την παλικαριά σου. Ποιος ασχολείται όμως σήμερα με τους μικρούς ήρωες της μικρής μας γειτονιάς;

Άνθρωπο πιο σταθερό στις πίστεις και πεποιθήσεις του δε γνώρισα. Πιστός στην πατρίδα και στο Χριστό, κοντά στην εκκλησία σου, ποτέ δεν έλειψες, ποτέ δεν κάμφθηκες, και προπάντων με παρρησία ομολογούσες την πίστη σου. Για πολλούς ήταν το λογικό παράδοξο, πώς ένας άνθρωπος σαν εσένα, με τις διασκεδάσεις, τις φωνές, τα αστεία του ήταν τόσο πιστός και μάλιστα να διακηρύσσει την πίστη του! Αυτό όμως ήταν και το μεγάλο σου όπλο στον αγώνα κατά της αρρώστιας. Την αιώνια ζωή τη ζει ήδη από την παρούσα όποιος είναι κοντά  στον Κύριο  κι εσύ δεν διανοήσουν καν να μην είσαι. Ακόμα και στο νοσοκομείο να ρωτάς, ήταν πολλοί στην εκκλησία σήμερα, επίτροπος που ήσουν, να ξέρεις τα πάντα για  τον άγιο Κασσιανό σου.

Μα τα πλοία δεν είχαν πια δρομολόγια να φύγεις, τα αεροπλάνα είχαν σταματήσει για σένα τις πτήσεις, οι δρόμοι δεν έβγαζαν παρά μόνο στο ογκολογικό, στο ακτινολογικό, στο αδιέξοδο τέλος.

Σωριασμένα κι εξογκωμένα τόσα και τόσα,  τόσων χρόνων στα πλεμόνια σου, πήραν την τελευταία ανάσα σου και σε ταξιδεύουν τώρα στους άλλους κόσμους, που σε περιμένουν πατέρας και μάνα παππούδες και γιαγιάδες, θείοι και θείες. Θα δέσεις και πάλι την καινούργια παρέα, κι όλοι θα βρίσκεστε, είμαστε σίγουροι,  κάτω από τη σκέπη του Χριστού, που μας έδωσε την πίστη και τη δύναμη να μη φοβόμαστε το θάνατο, προσδοκώντας την ανάσταση των νεκρών.  

Γι’ αυτό δεν πρέπει να κλαίμε: γιατί ξέρουμε πως η ζωή συνεχίζεται, κι εκεί θα βρεις την ανάπαυση και την ψυχική γαλήνη που δεν πολυγνώρισες εδώ κάτω.

Γι’ αυτό κι από μας η ευχή: Καλό σου ταξείδι, αδελφέ. ‘Ησουν λεβέντης στη ζωή και στο θάνατο.  Αιωνία σου η μνήμη.

ΠΗΓΗ:

steliospapantoniou.blogspot.com