ΟΙ ΤΡΕΙΣ ΒΑΘΜΙΔΕΣ ΤΗΣ ΠΝΕΥΜΑΤΙΚΗΣ ΖΩΗΣ

ΟΙ ΤΡΕΙΣ ΒΑΘΜΙΔΕΣ ΤΗΣ ΠΝΕΥΜΑΤΙΚΗΣ ΖΩΗΣ*

Του Καθηγητή κ. Δ. Τσελεγγίδη

========

Όταν τα παιδάκια μας είναι μικρά, δεν έχουν δηλαδή την ηλικιακή ωριμότητα τότε τα απειλούμε, στα κορυφαία πράγματα, που κινδυνεύουν, επειδή είναι θέμα ζωής και θανάτου. «Μη» του λέμε «γιατί θα σε δείρω».

Είναι κίνδυνος θάνατος, το παιδί αν κάνει ένα βήμα ακόμα θα βρεθεί στον γκρεμό· και προκειμένου εμείς να μην το θέσουμε στον κίνδυνο αυτού του θανάτου, μπορεί να το δείρουμε κιόλας, αν το επιχειρήσει.

Αυτή η έκφρασή μας, η οποία έχει και κάποια βία, θα έλεγε κανείς είναι έκφραση αγάπης, γιατί το παιδί, του το είπαμε με το καλό, του το είπαμε λίγο με το άγριο, δεν το έπιασε και εδώ χειροδικούμε και το παιδάκι δεν το καταλαβαίνει.

Αυτά τα λέω ανθρωποπαθώς τώρα ή σε κάποιο παιδάκι, το οποίο έχει έτσι μεγαλώσει αλλά και μικρά όταν είναι τους δίνουμε ως κίνητρο, εάν κάνουν το θέλημά μας, που είναι, υποτίθεται ότι είναι το θέλημα του Θεού, αν έρθει στην εκκλησία, αν καθίσει καλά στην εκκλησία και μετά την εκκλησία θα έχει κερασματάκι, μια μπουγάτσα, ένα παγωτό, μια σοκολάτα, μια εκδρομή.

Αυτό βλέπουμε ότι έχει ανταπόκριση το παιδί. Γιατί το παιδί δεν έχει ωριμάσει πνευματικά, δηλαδή δεν έχει γευτεί αυτήν την νοστιμιά που ευφραίνει και την καρδία του ανθρώπου, ο οίνος, και του δίνουμε τέτοια κίνητρα, μισθανταποδοτικά, και κάνει το παιδί το καλό· δεν είναι κακό για το παιδί, το παιδί κερδίζει σ’ αυτή την κατεύθυνση.

Τηρουμένων των αναλογιών, το ίδιο κάνει και ο Θεός.

Στο καλό παιδί κανείς ως γονιός δε λέει τίποτα, διότι αντιλαμβάνεται αυτό το παιδί με την ωριμότητα που έχει την πνευματική ότι ο πατέρας του ό,τι κάνει κι ό,τι έχει όλα είναι δικά του και στον καιρό, το κάθε ένα του επιτρέπει· και καταλαβαίνει εκ πείρας ότι ό,τι δεν του δίνει τώρα, δεν είναι γιατί είναι τσιγκούνης, αλλά γιατί δεν είναι η ώρα του, δεν είναι η στιγμή που θα το ωφελήσει.

Δηλαδή μπορεί ένας να φοβάται τον Θεό, δηλαδή να φοβάται μήπως πάει στην κόλαση, και σου λέει, εγώ δεν θέλω να πάω στην κόλαση· το κάνω αυτό, δεν το καταλαβαίνω, γιατί διαφορετικά ο Θεός μού είπε θα πας στην κόλαση, δεν τον αγαπώ τον Θεό, ας πούμε, αλλά δεν θέλω και το κακό του εαυτού μου.

Σε κάποιες όμως στιγμές ο ίδιος άνθρωπος θέλει και τη μισθαποδοσία. Σου λέει αν κάνετε αυτό, αν θα δώσετε ελεημοσύνη, εγώ το κρατώ αυτό, σε πορτοφόλια μη παλαιούμενα και απ’ όπου κανείς δεν μπορεί να τα κλέψει. Σου λέει καλή δουλειά αυτή, να κάνω και μια επένδυση, ξοδεύουμε τόσα, να κάνουμε και μια επένδυση στον ουρανό.

Άρα τα στάδια υπάρχουν, δεν υπάρχουνε στεγανά, κανείς μπορεί να κινείται, αλλά οπωσδήποτε υπάρχουν κάποιοι τύποι ανθρώπων.

Η αγαθότητα του Θεού όλους αυτούς τους εντάσσει στη Βασιλεία Του και είναι τα φώτα που διαφέρουν αστήρ αστέρος τη λάμψη κι αυτό έχει σχέση με τη δεκτικότητα.

Όχι γιατί ο Θεός δεν θέλει να γίνεις κι εσύ πολύ πλούσιος πνευματικά, αλλά γιατί πας με μικρό σκεύος. Και ανάλογα με το σκεύος, το οποίο είναι η προαίρεσή σου, το γεμίζει, το γεμίζει και χύνεται, αλλά εσύ δεν μπορείς να το απολαύσεις.

Υπάρχει το φως, αλλά δεν μπορείς να το απολαύσεις τη γλυκύτητά του. Αλλά το παρήγορο είναι ότι στην άλλη ζωή, όπως μας λεν οι άγιοί μας, δεν θα καταλαβαίνουμε την απόλαυση εκείνου που έχει περισσότερο φως· γιατί για να το καταλάβεις πρέπει να το έχει γευτεί! Κι επειδή δεν χωράει άλλο μέσα μας χαρά, ευτυχία, γλυκύτητα, από αυτήν που έχουμε, είμαστε πολλοί ευχαριστημένοι και δοξάζουμε τον Θεό, όπως Τον δοξάζει και ο άλλος για τους δικούς του λόγους. Κι εκείνος δεν ξέρει τι απολαμβάνει ο άλλος κτλ.

*Απομαγνητοφώνηση ομιλίας του κ. Τσελεγγίδη από την Ιερά Μονή Παντοκράτορος Μελισσοχωρίου.